Column 39: Home sweet home
Terug thuis na 10 maanden reizen in Centraal- en Zuid-Amerika is op z’n zachtst gezegd een aanpassing. De gevoelens die er de eerste periode in je omgaan zijn moeilijk te omschrijven en alles lijkt wel een emotionele achtbaan. De kriebels in je buik voor je de aankomsthal inwandelt op de luchthaven, de traantjes van blijdschap die vloeien bij het terugzien van familie en vrienden die met een ‘welkom thuis’-spandoek klaar staan, je ouderlijk huis weer binnenwandelen waar de hond je tegemoet komt gekwispeld en die oude vertrouwde geuren je weer vullen, vervolgens dagen met feestjes en etentjes waar je weer al dat lekkers kan eten dat je miste op reis! Elke dag ontdek je weer kleine dingetjes van luxe die je maanden hebt moeten missen! Een kleerkast met lekker ruikende kleren in plaats van 2 broeken en 3 T-shirts die na een tijdje steeds muffer en verfomfaaider werden, een schoon toilet waar je zonder een grondige hygiëne inspectie gewoon op kan gaan zitten en je toiletpapier doorspoelen in plaats van in een vuilbakje! Bussen die op tijd komen, charcuterie en Nutella op lekker brood, ‘vallende sterren’ en Marco Borsato op de radio terwijl je voor het eerst sinds 10 maanden weer eens met de auto kan rijden, persoonlijk up to date gebracht worden van alle stories en roddels van vrienden en vriendinnen in plaats van via mail, lekker in de zetel liggen en daarna onder een zalige dons kruipen, mmmmmh…
Uiteraard is thuiskomen niet alleen rozengeur en maneschijn, want voor al die luxe en vertrouwdheid moet je de grootste schatten opgeven… Tijd, stilte en vrijheid!
Voor je het weet ben je weer helemaal op kruissnelheid. Op zoek naar een appartementje en een job, je praat weer mee over regenweer en hoge huurprijzen, je stuurt smsjes en je bent niet meer verbouwereerd van wat alles kost hier!
We zullen het zalige nietsdoen missen, gewoon op een bus zitten met de Ipod op je oren terwijl je je neus tegen het raam drukt en de landschappen aan je voorbij laat glijden wachtend in spanning om te zien hoe de volgende plek gaat meevallen en hoe lang je er gaat blijven, elke week een nieuw boek lezen, een andere taal spreken en de constante afwisseling en verwondering van het ontdekken van onbekende horizonten en leren kennen van nieuwe mensen… De ongehaastheid die je na een paar maanden reizen als heel gewoon gaat beschouwen, geen verantwoordelijkheden en geen verplichtingen is iets wat je achteraf weer eens te meer naar waarde kan schatten. En als kers op de taart kom je als koppel na zo’n trip ook absoluut uitgerust, gesterkt en als 2 handen op één buik terug en niemand zal ooit echt helemaal begrijpen en delen wat er allemaal geweest is… www.global-challenge.be
Thursday, March 8, 2007
Argentina 4
Column 35: Kapers op de kust
Patagonië: deze mythische streek in het zuiden van Argentinië staat bekent voor zijn steppe, uitgestrektheid, stilte, eeuwige wind en vooral de erg bijzondere fauna en flora. In deze regio steekt het Valdes schiereiland er, als het op fauna aankomt, met kop en (een erg letterlijke) staart bovenuit! Bij dit, door de Unesco tot werelderfgoed uitgeroepen schiereiland, bieden de Atlantische kusten en baaien bescherming voor walvissen, pinguins, zeehonden en –olifanten om hun jongen ter wereld te brengen...
Wij hadden de eer en het genoegen op de juiste plaats te zijn op het nog betere tijdstip: walvissentijd!!!! Elk jaar tussen juni en december komen meer dan 2500 Zuidkapers (Eubalaena australis) deze kant op en een 1000-tal verblijven in die periode in de baai om te paren! Daar de zeebodem vanaf de kust meteen heel diep zakt komen de walvissen tot op een 8 meter van het strand. En dat is wat deze plek eens zo bijzonder maakt, je hoeft niet per se op een commerciële walvisboottocht te gaan om deze prachtige 17 meter lange reuzen en hun kleintjes te bewonderen! Tegen de avond, als het vloed is, zakken de Argentijnen met hun kroost af naar de baai en dan lijkt het wel of je naar vuurwerk staat te kijken met alle ‘aaaah’s en oooooh’s’ die je overal hoort weerklinken! Eén van de strandwachters fluisterde ons toe dat bij zonsopgang ‘s morgens de walvissen er ook zijn, maar dan zonder het publiek! Dus nog voor de zon de volgende dag op was waren we onderweg naar het afgelegen strand en daar waren we als in een droom helemaal alleen terwijl de zon rood gloeiend op kwam en de stilte absoluut was buiten het spuitgeluid van een 50-tal walvissen die ons weer het moment van gelukzaligheid bezorgden waarvoor we het allemaal doen…
Patagonië: deze mythische streek in het zuiden van Argentinië staat bekent voor zijn steppe, uitgestrektheid, stilte, eeuwige wind en vooral de erg bijzondere fauna en flora. In deze regio steekt het Valdes schiereiland er, als het op fauna aankomt, met kop en (een erg letterlijke) staart bovenuit! Bij dit, door de Unesco tot werelderfgoed uitgeroepen schiereiland, bieden de Atlantische kusten en baaien bescherming voor walvissen, pinguins, zeehonden en –olifanten om hun jongen ter wereld te brengen...
Wij hadden de eer en het genoegen op de juiste plaats te zijn op het nog betere tijdstip: walvissentijd!!!! Elk jaar tussen juni en december komen meer dan 2500 Zuidkapers (Eubalaena australis) deze kant op en een 1000-tal verblijven in die periode in de baai om te paren! Daar de zeebodem vanaf de kust meteen heel diep zakt komen de walvissen tot op een 8 meter van het strand. En dat is wat deze plek eens zo bijzonder maakt, je hoeft niet per se op een commerciële walvisboottocht te gaan om deze prachtige 17 meter lange reuzen en hun kleintjes te bewonderen! Tegen de avond, als het vloed is, zakken de Argentijnen met hun kroost af naar de baai en dan lijkt het wel of je naar vuurwerk staat te kijken met alle ‘aaaah’s en oooooh’s’ die je overal hoort weerklinken! Eén van de strandwachters fluisterde ons toe dat bij zonsopgang ‘s morgens de walvissen er ook zijn, maar dan zonder het publiek! Dus nog voor de zon de volgende dag op was waren we onderweg naar het afgelegen strand en daar waren we als in een droom helemaal alleen terwijl de zon rood gloeiend op kwam en de stilte absoluut was buiten het spuitgeluid van een 50-tal walvissen die ons weer het moment van gelukzaligheid bezorgden waarvoor we het allemaal doen…
Argentina 3
Column 35: Als een dief in de nacht...
Als je onderweg bent voor 10 maanden en een aantal zogenaamde risicolanden doorkruist op vlak van veiligheid, kom je regelmatig reizigers tegen die bestolen zijn. Op de bus in Nicaragua, rugzak tussen de benen, fotocd’s van een jaar reizen in het voorvak en bij aankomst ontdekken dat ze al je herinneringen gestolen hebben. Of lekker op stap op nieuwjaarsnacht in Honduras en als je terug komt op je kamer veel te snel weer nuchter worden met het besef dat al je spullen verdwenen zijn. Op een overvolle bus in Guatemala: iedereen drukt, duwt en trekt en hoewel je je daypack op je buik hebt voor de veiligheid besef je, bij het leeglopen van de bus, dat je fototoestel en Ipod verdwenen zijn! En zo kan ik helaas nog tientallen andere verhalen ophalen van ongelukkige voorvallen! Elke keer als we een verhaal hoorden, waren we best wel trots op onszelf dat we erin geslaagd waren tot dan toe ‘zonder kleerscheuren’ onze route te reizen! Het ging allemaal zo goed, tot je tijdens je laatste 14 dagen in een land als Argentinië komt, waar je het het minste verwacht en nu zijn we toch niet bestolen zeker???? Yep… We nemen voor de veiligheid de duurste bus en als we na 24 uur aankomen op onze bestemming heb ik al een raar gevoel als ik gezwind mijn (anders erg zware) backpack op mijn rug zwier! Bij aankomst in ons hostel open ik mijn kopvak en zie ik meteen een lege toiletzak die niet van mij is. Alarm! Na een grondige inspectie kom ik tot de constatatie dat al mijn electro apparaten, juwelenzakje en nieuwe kleren weg zijn! Blijkbaar is er tijdens de nacht iemand in het (met een sleutel afgesloten) bagageruim van de bus gekropen, heeft alle de rugzakken rustig uitgepluisd op zoek naar de duurste en verkoopbare spullen! Zonder twijfel moet iemand van het buspersoneel betrokken zijn, maar uiteraard worden we door de maatschappij van het kastje naar de muur gestuurd en ‘kan’ niemand ons helpen… Naar het politiekantoor dan maar voor een gezellig namiddagje wachten om een verklaring af te leggen!
Als je onderweg bent voor 10 maanden en een aantal zogenaamde risicolanden doorkruist op vlak van veiligheid, kom je regelmatig reizigers tegen die bestolen zijn. Op de bus in Nicaragua, rugzak tussen de benen, fotocd’s van een jaar reizen in het voorvak en bij aankomst ontdekken dat ze al je herinneringen gestolen hebben. Of lekker op stap op nieuwjaarsnacht in Honduras en als je terug komt op je kamer veel te snel weer nuchter worden met het besef dat al je spullen verdwenen zijn. Op een overvolle bus in Guatemala: iedereen drukt, duwt en trekt en hoewel je je daypack op je buik hebt voor de veiligheid besef je, bij het leeglopen van de bus, dat je fototoestel en Ipod verdwenen zijn! En zo kan ik helaas nog tientallen andere verhalen ophalen van ongelukkige voorvallen! Elke keer als we een verhaal hoorden, waren we best wel trots op onszelf dat we erin geslaagd waren tot dan toe ‘zonder kleerscheuren’ onze route te reizen! Het ging allemaal zo goed, tot je tijdens je laatste 14 dagen in een land als Argentinië komt, waar je het het minste verwacht en nu zijn we toch niet bestolen zeker???? Yep… We nemen voor de veiligheid de duurste bus en als we na 24 uur aankomen op onze bestemming heb ik al een raar gevoel als ik gezwind mijn (anders erg zware) backpack op mijn rug zwier! Bij aankomst in ons hostel open ik mijn kopvak en zie ik meteen een lege toiletzak die niet van mij is. Alarm! Na een grondige inspectie kom ik tot de constatatie dat al mijn electro apparaten, juwelenzakje en nieuwe kleren weg zijn! Blijkbaar is er tijdens de nacht iemand in het (met een sleutel afgesloten) bagageruim van de bus gekropen, heeft alle de rugzakken rustig uitgepluisd op zoek naar de duurste en verkoopbare spullen! Zonder twijfel moet iemand van het buspersoneel betrokken zijn, maar uiteraard worden we door de maatschappij van het kastje naar de muur gestuurd en ‘kan’ niemand ons helpen… Naar het politiekantoor dan maar voor een gezellig namiddagje wachten om een verklaring af te leggen!
Uruguay
Column 35: Mate mania
Nu we in het zuiden van Zuid-Amerika beland zijn en de gebruiken en de mensen steeds meer Westers lijken, schiet er qua gewoontes niet zo heel veel meer over om ons over te verwonderen, maar er is er op z’n minst eentje dat echt fascinerend is en dat is het ‘Mate drinken’! 'Mate' is een kruidenthee met een zeer hoog cafeïne gehalte en zowel in Paraguay, Argentinië als in Uruguay (waar we nu zitten) is het drinken van het groene goedje de nummer 1 bezigheid, zowel voor oudjes die samen in een park zitten te kletsen, voor families op uitstap, voor buschauffeurs en winkelbedienden als voor jongeren die in groepjes bijeen staan op straat! De thermos (met het warme water) en de Mate (dit is de de houten kop waaruit gedrongen wordt) met 'bombilla' (het stalen rietje waarmee gedronken wordt) zijn nooit ver weg! En het mooie aan deze toch wel interssante gewoonte is dat de thee niet alleen maar goed is voor het lichaam, maar ook voor de ziel van de mensen, want mate drink je bijna nooit alleen... De thermos komt steeds met één mate-kop en deze wordt dan door de schenker van het water rondgegeven. Goede vrienden, familie of geliefden delen allemaal dezelfde kop en één voor één wordt er gedronken! De kruidenthee werd door de Guarani Indianen van Paraguay geïntroduceerd bij de kolonisten en vele studies hebben de geweldige effecten op de gezondheid aangetoond! Voor de indianen is het al eeuwen een manier om immuniteit te vergroten, het bloed te zuiveren, te vechten tegen moeheid en ouderdom, het stimuleert de geest, controleert de eetlust, vermindert stress en helpt bij slapeloosheid!!!! Ondertussen in 2006 heeft iedereen het hier begrepen, of het nu is om op je eentje te mediteren en rust te vinden terwijl je de thee drinkt of om een hechte band te smeden met vrienden en familie, de Mate bepaalt het straatbeeld en de samenleving en brengt mensen dichter bij elkaar!
Nu we in het zuiden van Zuid-Amerika beland zijn en de gebruiken en de mensen steeds meer Westers lijken, schiet er qua gewoontes niet zo heel veel meer over om ons over te verwonderen, maar er is er op z’n minst eentje dat echt fascinerend is en dat is het ‘Mate drinken’! 'Mate' is een kruidenthee met een zeer hoog cafeïne gehalte en zowel in Paraguay, Argentinië als in Uruguay (waar we nu zitten) is het drinken van het groene goedje de nummer 1 bezigheid, zowel voor oudjes die samen in een park zitten te kletsen, voor families op uitstap, voor buschauffeurs en winkelbedienden als voor jongeren die in groepjes bijeen staan op straat! De thermos (met het warme water) en de Mate (dit is de de houten kop waaruit gedrongen wordt) met 'bombilla' (het stalen rietje waarmee gedronken wordt) zijn nooit ver weg! En het mooie aan deze toch wel interssante gewoonte is dat de thee niet alleen maar goed is voor het lichaam, maar ook voor de ziel van de mensen, want mate drink je bijna nooit alleen... De thermos komt steeds met één mate-kop en deze wordt dan door de schenker van het water rondgegeven. Goede vrienden, familie of geliefden delen allemaal dezelfde kop en één voor één wordt er gedronken! De kruidenthee werd door de Guarani Indianen van Paraguay geïntroduceerd bij de kolonisten en vele studies hebben de geweldige effecten op de gezondheid aangetoond! Voor de indianen is het al eeuwen een manier om immuniteit te vergroten, het bloed te zuiveren, te vechten tegen moeheid en ouderdom, het stimuleert de geest, controleert de eetlust, vermindert stress en helpt bij slapeloosheid!!!! Ondertussen in 2006 heeft iedereen het hier begrepen, of het nu is om op je eentje te mediteren en rust te vinden terwijl je de thee drinkt of om een hechte band te smeden met vrienden en familie, de Mate bepaalt het straatbeeld en de samenleving en brengt mensen dichter bij elkaar!
Argentina 2
Column 35: Spiritueel Vrijwilligerswerk
We zitten nog steeds in Buenos Aires en daar we het hier zo naar onze zin hebben, zijn we gaan zoeken naar vrijwilligerswerk. Iedereen die ooit op zoek geweest is naar vrijwilligerswerk in het buitenland voor korte termijn weet wat voor een opgave het is!
Uren op internet zoeken naar organisaties en elke keer als je een project vindt dat je aanspreekt moet je reusachtige bedragen voor betalen om gratis te gaan werken, of je moet je minstens een half jaar kunnen engageren. De laatste jaren is vrijwilligerswerk in het buitenland erg populair geworden en in sommige landen (zoals in de VS) is het een manier om punten te verzamelen om binnen te geraken in bepaalde universiteiten! Zoals het altijd gaat, hebben velen ‘geld’ geroken en proberen hier dan ook munt uit te slaan door jonge mensen te laten betalen voor de ervaring. We vergelijken het altijd lachend een zomerkamp, maar dan voor grote mensen!
Na veel ‘Google’-gezoek zijn we tot de contatatie gekomen dat religieuze organisaties nooit proberen in de zakken te zitten van hun vrijwilligers, integendeel!
Na een paar telefoontjes werden we uitgenodigd in een (Katholiek) Spiritueel Centrum geleid en gedragen door vrouwen! Allemaal gertrouwd en met grote families (tot grote vreugde van de paus), geen nonnen dus (tot grote vreugde van ons!).
We zitten nog steeds in Buenos Aires en daar we het hier zo naar onze zin hebben, zijn we gaan zoeken naar vrijwilligerswerk. Iedereen die ooit op zoek geweest is naar vrijwilligerswerk in het buitenland voor korte termijn weet wat voor een opgave het is!
Uren op internet zoeken naar organisaties en elke keer als je een project vindt dat je aanspreekt moet je reusachtige bedragen voor betalen om gratis te gaan werken, of je moet je minstens een half jaar kunnen engageren. De laatste jaren is vrijwilligerswerk in het buitenland erg populair geworden en in sommige landen (zoals in de VS) is het een manier om punten te verzamelen om binnen te geraken in bepaalde universiteiten! Zoals het altijd gaat, hebben velen ‘geld’ geroken en proberen hier dan ook munt uit te slaan door jonge mensen te laten betalen voor de ervaring. We vergelijken het altijd lachend een zomerkamp, maar dan voor grote mensen!
Na veel ‘Google’-gezoek zijn we tot de contatatie gekomen dat religieuze organisaties nooit proberen in de zakken te zitten van hun vrijwilligers, integendeel!
Na een paar telefoontjes werden we uitgenodigd in een (Katholiek) Spiritueel Centrum geleid en gedragen door vrouwen! Allemaal gertrouwd en met grote families (tot grote vreugde van de paus), geen nonnen dus (tot grote vreugde van ons!).
Argentina 1
Column 34: Betoverend Buenos Aires
‘Save the best for last’ is duidelijk van toepassing voor Buenos Aires, dat met met kop en staart de race voor beste hoofdstad wint!
Terwijl Porteños (inwoners van deze havenstad) stijlvol met een gsm in een éne en koffie in de andere hand de dag doorbrengen, laten wij ons als rugzaktoeristjes helemaal opslikken en overwelmen door deze stad.
Door de dag wachten de winkelstraten en honderden lederwinkels met super-koopjes, groene parken, cafeetjes met hevige voetbalfans en wereldbekerwedstrijden, straten vol elegante Europese architectuur en uren wandelplezier en met een beetje geluk pik je hier en daar ook nog eens een gratis Tango-showtje mee.
Als de avond valt is het tijd voor heerlijke en betaalbare dineetjes, clubs, live sportwedstrijden (we hadden de eer en het genoegen onze eerste rugby wedstrijd te gaan zien, Argentinië tegen de befaamde All Blacks van Nieuw-Zeeland!), Milongas (Tango-oefen-avonden op live muziek) waar we een vrouw leerden kennen die ons de volgende dag onze eerste pasjes Argentijnse Tango aanleerde en natuurlijk vind je in een stad die geobsedeerd is door dans en muziek overal intieme concertjes in diverse theaters en culturele centra! Zo zagen we ‘El Maestro’ Juanjo Dominguez, Argentinië’s bekendste Tango gitarist spelen tot de tranen over zijn wangen liepen, prachig passioneel en puur kippenvel!
‘Save the best for last’ is duidelijk van toepassing voor Buenos Aires, dat met met kop en staart de race voor beste hoofdstad wint!
Terwijl Porteños (inwoners van deze havenstad) stijlvol met een gsm in een éne en koffie in de andere hand de dag doorbrengen, laten wij ons als rugzaktoeristjes helemaal opslikken en overwelmen door deze stad.
Door de dag wachten de winkelstraten en honderden lederwinkels met super-koopjes, groene parken, cafeetjes met hevige voetbalfans en wereldbekerwedstrijden, straten vol elegante Europese architectuur en uren wandelplezier en met een beetje geluk pik je hier en daar ook nog eens een gratis Tango-showtje mee.
Als de avond valt is het tijd voor heerlijke en betaalbare dineetjes, clubs, live sportwedstrijden (we hadden de eer en het genoegen onze eerste rugby wedstrijd te gaan zien, Argentinië tegen de befaamde All Blacks van Nieuw-Zeeland!), Milongas (Tango-oefen-avonden op live muziek) waar we een vrouw leerden kennen die ons de volgende dag onze eerste pasjes Argentijnse Tango aanleerde en natuurlijk vind je in een stad die geobsedeerd is door dans en muziek overal intieme concertjes in diverse theaters en culturele centra! Zo zagen we ‘El Maestro’ Juanjo Dominguez, Argentinië’s bekendste Tango gitarist spelen tot de tranen over zijn wangen liepen, prachig passioneel en puur kippenvel!
Argentina
Column 33: Viva Argentina!
Zoals zoveel andere reizigers die we tegen komen wordt ook onze dag vaak gemaakt of gekraakt door het eten dat we voorgeschoteld krijgen. De grootste (en soms erg vermoeiende) missie van de dag is dan ook het op zoek gaan naar goedkoop en liefst lekker eten… Wat op zich niet echt een ideale combinatie is en je opties nogal beperkt! Na 8 maanden in Latijnse landen, waar we bijna elke dag minstens één keer gefrituurde kip met rijst aten en als ontbijt vaak droog brood met een beetje confituur, is Argentinië een verademing! Eindelijk heeft Ruben weer eens zijn hartje kunnen ophalen! Die brede, gelukzalige glimlach terwijl er een halve koe ligt te bloeden op zijn bord is onbetaalbaar! Voor 2 euro heb je hier een goede fles wijn en voor een paar euro meer een steak erbij ! We hadden nooit kunnen denken dat het gemis van je eigen koelkast, die je ten allen tijde kan opentrekken, zo groot zou zijn! Bijna dagelijks fantaseren we op onze kamer over Belgische friet met mosselen, scampi’s in roomsaus, lekker bier en Côte d’or Chocolade! Argentinië is het ideale land om een vlotte overgang te maken terug naar België, het doet erg Westers aan en het straatbeeld is dan ook drastisch veranderd in vergelijking met de traditionele manier van leven in de vorige landen! De lagen met lange rokken zijn ingeruild voor korte rokken met hoge hakken en de brave kindjes voor verwende schreeuwende koters die overal een scène maken, iedereen met een gsm aan zijn hand geplakt, veel cafeetjes, restaurantjes, winkelwandelstraten, mooie oude gebouwen, goede bussen en infrastructuur en toch ook nog steeds voordelig voor een klein budgetje, prachtige fauna en flora, de relaxte mentaliteit en siesta’s! Geen wonder dat Argentinië iedereens favoriet is!
Zoals zoveel andere reizigers die we tegen komen wordt ook onze dag vaak gemaakt of gekraakt door het eten dat we voorgeschoteld krijgen. De grootste (en soms erg vermoeiende) missie van de dag is dan ook het op zoek gaan naar goedkoop en liefst lekker eten… Wat op zich niet echt een ideale combinatie is en je opties nogal beperkt! Na 8 maanden in Latijnse landen, waar we bijna elke dag minstens één keer gefrituurde kip met rijst aten en als ontbijt vaak droog brood met een beetje confituur, is Argentinië een verademing! Eindelijk heeft Ruben weer eens zijn hartje kunnen ophalen! Die brede, gelukzalige glimlach terwijl er een halve koe ligt te bloeden op zijn bord is onbetaalbaar! Voor 2 euro heb je hier een goede fles wijn en voor een paar euro meer een steak erbij ! We hadden nooit kunnen denken dat het gemis van je eigen koelkast, die je ten allen tijde kan opentrekken, zo groot zou zijn! Bijna dagelijks fantaseren we op onze kamer over Belgische friet met mosselen, scampi’s in roomsaus, lekker bier en Côte d’or Chocolade! Argentinië is het ideale land om een vlotte overgang te maken terug naar België, het doet erg Westers aan en het straatbeeld is dan ook drastisch veranderd in vergelijking met de traditionele manier van leven in de vorige landen! De lagen met lange rokken zijn ingeruild voor korte rokken met hoge hakken en de brave kindjes voor verwende schreeuwende koters die overal een scène maken, iedereen met een gsm aan zijn hand geplakt, veel cafeetjes, restaurantjes, winkelwandelstraten, mooie oude gebouwen, goede bussen en infrastructuur en toch ook nog steeds voordelig voor een klein budgetje, prachtige fauna en flora, de relaxte mentaliteit en siesta’s! Geen wonder dat Argentinië iedereens favoriet is!
Bolivia 2
Column 32: Busje komt zo
Een aantal maanden geleden mailde een goede vriend ons om te zeggen dat we maar beter snel van Centraal- naar Zuid-Amerika moesten vliegen, want dat we anders vies op onze neuzen zouden gaan kijken met al die immense afstanden in deze reusachtige landen! En ja… Nu voelen we het! Na meer dan 30 uur op de bus in 2 dagen over bochtige bergroutes, verschillende lange afstandsbussen, 3 nachten zonder slaap (danzij onmogelijke, nachtelijke vertrekuren) en nog eens een tiental uurtjes meer van wachten in koude busstations, zijn we er even helemaal klaar mee!
Het ziet er allemaal heel verleidelijk uit op de kaart en in ons jeugdig enthousiasme hielden we een tijdje geleden van die gesprekken van: ‘en dan pikken we op de weg nog een stukje Brazilie mee’, maar dat is verleden tijd!
We hebben voor de afwisseling in Bolivie ook eens een trein geprobeerd, maar dat was al helemaal een letterlijke nachtmerrie! Iedereen, zowel toeristen als lokalen, wil kaartjes en er zijn er nooit genoeg, wat een hoop gedrum, geroep en getier oplevert aan de loketten omtrent in de rij staan, je beurt afwachten en meer van dat! Dit alles om 01.00u ‘s nachts, in de kou en met als resultaat schamele 3e klas zitjes in een overvolle, klamme, stinkende wagon! Terwijl ik een beetje probeerde te slapen, mijn benen verstengeld in die van mijn doodvreemde, snurkende medereiziger en een wenende baby op de achtergrond, moest ik aan de Metro-lezers denken op mooie, snelle treinen en in warme Lijnbussen… Wat zijn de afstanden in ons landje toch zalig klein…
Bolivia 1
Column 31: Boliviaanse superlatieven!
Overal waar je in Bolivie komt, wordt er wel een overtreffende trap naar je hoofd geslingerd! Na de hoogste hoofdstad en de hoogste mijnen, kunnen we nu ook de grootste én hoogste zoutvlakten ter wereld toevoegen aan ons lijstje!
De zoutvlakten van Uyuni zijn een must als je Bolivie bezoekt. De sneeuwwitte vlakten bedekken een oppervlakte van 12.000 vierkante km op een hoogte van 3700 meter!
We opteerden voor de fameuze 3-daagse Jeeptour en al snel konden we aan den lijve ondervinden dat dit de koudste, hoogste, hobbeligste en zoutigste expeditie ooit zou worden! In 3 dagen legden we een afstand van meer dan 800 km af (volledig over onverharde wegen) door de woeste natuur en de onherbergzame Andes die elke dag weer een ander gezicht liet zien... Ingepakt van kop tot teen wandelden we langs rode, blauwe en groene lagunes, waarin besneeuwde toppen weerspiegelden en flamingo’s met ingevroren pootjes parmantig poseerden voor de foto’s! Ik blijf me afvragen of deze tropische beestjes niet met z’n allen serieus de weg zijn kwijt geraakt!
Verder werden we getrakteerd op een cactusbos, een hotel volledig uit zout gemaakt, rare rotsformaties, woestijnvossen, lama’s en overleefden we onze koudste nacht ooit! Ik dacht echt dat we gingen sterven... op 5000 meter, -15 graden en geen verwarming, geen elektriciteit, alleen een hoop dekens en veel rum! De ochtend was nog vreselijker toen bleek dat onze Jeep geen verwarming had, we 3 keer lekke band hadden, de remmen blokkeerden en de radiator lekte! We reden minstens 3 uur tot de zon de ramen begon te ontdooien en we onze adem niet meer konden zien IN de auto...
Katrien
Overal waar je in Bolivie komt, wordt er wel een overtreffende trap naar je hoofd geslingerd! Na de hoogste hoofdstad en de hoogste mijnen, kunnen we nu ook de grootste én hoogste zoutvlakten ter wereld toevoegen aan ons lijstje!
De zoutvlakten van Uyuni zijn een must als je Bolivie bezoekt. De sneeuwwitte vlakten bedekken een oppervlakte van 12.000 vierkante km op een hoogte van 3700 meter!
We opteerden voor de fameuze 3-daagse Jeeptour en al snel konden we aan den lijve ondervinden dat dit de koudste, hoogste, hobbeligste en zoutigste expeditie ooit zou worden! In 3 dagen legden we een afstand van meer dan 800 km af (volledig over onverharde wegen) door de woeste natuur en de onherbergzame Andes die elke dag weer een ander gezicht liet zien... Ingepakt van kop tot teen wandelden we langs rode, blauwe en groene lagunes, waarin besneeuwde toppen weerspiegelden en flamingo’s met ingevroren pootjes parmantig poseerden voor de foto’s! Ik blijf me afvragen of deze tropische beestjes niet met z’n allen serieus de weg zijn kwijt geraakt!
Verder werden we getrakteerd op een cactusbos, een hotel volledig uit zout gemaakt, rare rotsformaties, woestijnvossen, lama’s en overleefden we onze koudste nacht ooit! Ik dacht echt dat we gingen sterven... op 5000 meter, -15 graden en geen verwarming, geen elektriciteit, alleen een hoop dekens en veel rum! De ochtend was nog vreselijker toen bleek dat onze Jeep geen verwarming had, we 3 keer lekke band hadden, de remmen blokkeerden en de radiator lekte! We reden minstens 3 uur tot de zon de ramen begon te ontdooien en we onze adem niet meer konden zien IN de auto...
Katrien
Bolivia
Column 30: Slavernij in de mijnen van Potosí, Bolivie
Ons bezoek aan de mijnen van Potosí wint zonder twijfel de award van 'de meest interessante, choquerende en memorabele tour tot un toe'! In deze mijnen in de hoogste stad ter wereld (op meer dan 4000 meter) waar zilver, zink en koper wordt opgegraven, werden we in een tijdmachine terug geflitst naar 400 jaar geleden. De werkmethoden middeleeuws, pure mankracht, nergens machines te zien en het lot (en loon) van de ‘mineros’ in de handen van de lokale goden voor het vinden van goede aders. De mijnwerkers voeren er hetzelfde werk uit als de slaven onder de Spanjaarden indertijd en hoewel de veiligheid een beetje is toegenomen (helmen en hoofdlampjes), werken de mannen nog steeds keihard in benarde omstandigheden voor ongeveer 150 tot 250 Euro per maand. We zagen kinderen vanaf 13 jaar en mannen kouwend op cocablaren, wagons duwen over mini-spoorbaantjes met meer dan een ton aan ruwe metalen! De temperatuurverschillen zijn enorm, op sommige plaatsen vriest het en diep in de mijnen kan het tot 45 graden worden! We kropen op handen en knieen door veel te kleine gangetjes, terwijl het stof ons op de longen sloeg, geen wonder dat de gemiddelde levensverwachting maar 45 jaar is… Dit is zeker geen tourtje voor claustrofobische mensen of zij die aan asthma lijden, wij waren na 3 uur onder de grond al half dood! We kochten op een marktje cocablaren, frisdrank en dynamiet voor de mijnwerkers en nu we de kans toch kregen kochten we ook een kleine kit met dynamiet en ontstekers voor onszelf! Buiten de mijn hielp onze gids ons in onze eerste stapjes naar het terroristendom… BOEM!!!!
Ons bezoek aan de mijnen van Potosí wint zonder twijfel de award van 'de meest interessante, choquerende en memorabele tour tot un toe'! In deze mijnen in de hoogste stad ter wereld (op meer dan 4000 meter) waar zilver, zink en koper wordt opgegraven, werden we in een tijdmachine terug geflitst naar 400 jaar geleden. De werkmethoden middeleeuws, pure mankracht, nergens machines te zien en het lot (en loon) van de ‘mineros’ in de handen van de lokale goden voor het vinden van goede aders. De mijnwerkers voeren er hetzelfde werk uit als de slaven onder de Spanjaarden indertijd en hoewel de veiligheid een beetje is toegenomen (helmen en hoofdlampjes), werken de mannen nog steeds keihard in benarde omstandigheden voor ongeveer 150 tot 250 Euro per maand. We zagen kinderen vanaf 13 jaar en mannen kouwend op cocablaren, wagons duwen over mini-spoorbaantjes met meer dan een ton aan ruwe metalen! De temperatuurverschillen zijn enorm, op sommige plaatsen vriest het en diep in de mijnen kan het tot 45 graden worden! We kropen op handen en knieen door veel te kleine gangetjes, terwijl het stof ons op de longen sloeg, geen wonder dat de gemiddelde levensverwachting maar 45 jaar is… Dit is zeker geen tourtje voor claustrofobische mensen of zij die aan asthma lijden, wij waren na 3 uur onder de grond al half dood! We kochten op een marktje cocablaren, frisdrank en dynamiet voor de mijnwerkers en nu we de kans toch kregen kochten we ook een kleine kit met dynamiet en ontstekers voor onszelf! Buiten de mijn hielp onze gids ons in onze eerste stapjes naar het terroristendom… BOEM!!!!
Peru 3
Place to be : De drijvende eilanden van de Uros
De unieke, drijvende rieten eilandjes zijn dé topattractie van het Titicacameer in Peru en hoewel hun populariteit geleid heeft tot een overcommercialisatie, toch vind je nergens ter wereld iets gelijkaardigs terug! Eeuwen geleden begonnen de ‘Uros’ hun drijvend bestaan op het meer, al vluchtend voor plunderende stammen en vandaag de dag is er nog niet zo veel veranderd! Er wordt nog steeds hoofdzakelijk van visvangst geleefd (gevangen vis wordt naar de markten op het vaste land gebracht en daar verkocht of geruild voor andere levensmiddelen), gekookt op vuur en de boten, de huisjes en het handwerk worden nog steeds volgens de traditie van riet vervaardigd. En als je even wegkijkt van de zonnepanelen, die elektriciteit aanmaken voor radio en tv en de plastieken isolatie van de hutjes, ben je echt in een andere wereld.
De eilanden van zo’n 2 meter dikte, zijn volledig van drijvend riet gemaakt: elke week wordt er een nieuwe laag toegevoegd terwijl de onderste laag wegrot in het meer. In deze winterperiode is de lucht in Peru altijd straalblauw, het is koud, maar de zon schijnt en terwijl je tijdens de zonsondergang met zijn warme rode kleuren op de knisperige ondergrond van vers gedroogd riet wandelt, terwijl mini-Urosjes zorgeloos spelen met puppies en hamsters, waan je je toch wel even in een sprookje!
De unieke, drijvende rieten eilandjes zijn dé topattractie van het Titicacameer in Peru en hoewel hun populariteit geleid heeft tot een overcommercialisatie, toch vind je nergens ter wereld iets gelijkaardigs terug! Eeuwen geleden begonnen de ‘Uros’ hun drijvend bestaan op het meer, al vluchtend voor plunderende stammen en vandaag de dag is er nog niet zo veel veranderd! Er wordt nog steeds hoofdzakelijk van visvangst geleefd (gevangen vis wordt naar de markten op het vaste land gebracht en daar verkocht of geruild voor andere levensmiddelen), gekookt op vuur en de boten, de huisjes en het handwerk worden nog steeds volgens de traditie van riet vervaardigd. En als je even wegkijkt van de zonnepanelen, die elektriciteit aanmaken voor radio en tv en de plastieken isolatie van de hutjes, ben je echt in een andere wereld.
De eilanden van zo’n 2 meter dikte, zijn volledig van drijvend riet gemaakt: elke week wordt er een nieuwe laag toegevoegd terwijl de onderste laag wegrot in het meer. In deze winterperiode is de lucht in Peru altijd straalblauw, het is koud, maar de zon schijnt en terwijl je tijdens de zonsondergang met zijn warme rode kleuren op de knisperige ondergrond van vers gedroogd riet wandelt, terwijl mini-Urosjes zorgeloos spelen met puppies en hamsters, waan je je toch wel even in een sprookje!
Peru 2
Column 29: Column Machu Picchu
De wereldbefaamde Inkaruines van Machu Picchu zijn één van de topbestemmingen van Peru en hoewel er een duur prijskaartje aanhangt gaat iedereen ze bezoeken.
De enige manier om vlakbij de ruines te geraken is met de trein, 80 Euro is de minimumprijs voor een kaartje heen en terug van Cusco!!! Dus, zoals overal gaan vindingrijke backpackers, met kleinere budgetjes, op zoek naar beterkope opties! En ja hoor… Met een nep studentenkaart (die ons al veel geld heeft uitgespaard!) en veel gedoe met bussen en wandelen, deden we het voor minder dan de helft van de prijs!
Als je dan om 6h ‘s morgens met slechts enkele tientallen andere ‘vroege vogels’ de poorten binnengaat, en met je hoofd omlaag (kwestie van het superzicht te sparen tot het perfecte uitkijkpunt!) omhoog klimt, kom je al puffend aan de top en wordt alle moeite beloond! En hoewel je overal in Peru posters en foto’s ziet hangen van Machu Picchu, bereid niets je voor op het machtige zicht… Dankzij de ingesloten ligging tussen enkele bergen blijven wolken de hele voormiddag een beetje mysterieus over de site sluimeren tot de zon rond de middag alles wegbrandt. We beklommen Waynapicchu, de hoogste van de 2 bergtoppen vlakbij de ruines, en van daaruit heb je een nog beter uitzicht over het geheel, daar zochten we ons een stil plekje met een royaal uitzicht, Ipod, koeken en boeken bovenhalen en gewoon genieten van de magie en energie van de plaats! En terwijl we daar rustig zaten, waren we ook nog eens getuige van een man die zijn vriendin op zijn knietjes ten huwelijk vroeg! Van de juiste plaats gesproken… Katrien Greven
De wereldbefaamde Inkaruines van Machu Picchu zijn één van de topbestemmingen van Peru en hoewel er een duur prijskaartje aanhangt gaat iedereen ze bezoeken.
De enige manier om vlakbij de ruines te geraken is met de trein, 80 Euro is de minimumprijs voor een kaartje heen en terug van Cusco!!! Dus, zoals overal gaan vindingrijke backpackers, met kleinere budgetjes, op zoek naar beterkope opties! En ja hoor… Met een nep studentenkaart (die ons al veel geld heeft uitgespaard!) en veel gedoe met bussen en wandelen, deden we het voor minder dan de helft van de prijs!
Als je dan om 6h ‘s morgens met slechts enkele tientallen andere ‘vroege vogels’ de poorten binnengaat, en met je hoofd omlaag (kwestie van het superzicht te sparen tot het perfecte uitkijkpunt!) omhoog klimt, kom je al puffend aan de top en wordt alle moeite beloond! En hoewel je overal in Peru posters en foto’s ziet hangen van Machu Picchu, bereid niets je voor op het machtige zicht… Dankzij de ingesloten ligging tussen enkele bergen blijven wolken de hele voormiddag een beetje mysterieus over de site sluimeren tot de zon rond de middag alles wegbrandt. We beklommen Waynapicchu, de hoogste van de 2 bergtoppen vlakbij de ruines, en van daaruit heb je een nog beter uitzicht over het geheel, daar zochten we ons een stil plekje met een royaal uitzicht, Ipod, koeken en boeken bovenhalen en gewoon genieten van de magie en energie van de plaats! En terwijl we daar rustig zaten, waren we ook nog eens getuige van een man die zijn vriendin op zijn knietjes ten huwelijk vroeg! Van de juiste plaats gesproken… Katrien Greven
Peru 1
Column 28: 3-daagse trek door de Andes
Terwijl de ‘Incatrail’ naar Machu Picchu volgeboekt, overgecommercialiseerd en peperduur geworden is, verkozen we samen met enkele medereizigers om een trek te doen in de buurt van Arequipa, door de Colca Canyon. Een beterkoop alternatief met zeker zo goede zichten, op z’n minst even uitdagende kuitenbijters van hellingen en vooral… rust!
Gedurende de tocht kwamen we niemand tegen buiten enkele lokalen die het onherbergzame gebied doorkruisen met ezels. Het hele traject was maar een 40-tal kilometer, maar enkel en alleen steil omhoog en omlaag! De eerste dag kwamen we, allen met bibberende knietjes, in het donker aan bij onze slaaphutjes zonder elektriciteit en stromend water. Maar… een 100tal meter onder ons was een kolkende rivier met ernaast, natuurlijke dampende warmwaterbronnen! Daar zaten we weer… Onder de blote sterrenhemel, alleen het geluid van water op de achtergrond, nergens menselijke lichtvervuiling… Zalig! Volgende dag was nochtans opnieuw een regelrechte KILLER, op een hoogte van meer dan 3000 meter, recht omhoog wandelen, Jongens, ik dacht dat mijn longen uit ging braken of een hartstilstand zou krijgen! Maar iedereen overleefde het en weer werden we bij aankomst beloond op een oase van rust, meer baden en beter nog: een man met ezels en de aanbieding om de volgende ochtend de Canyon omhoog te klimmen op de rug van een Peruaanse burro! OOoh, verleidelijk! Na een beetje heen en weer gedebatteer met mezelf (want niemand anders wilde samen met mij een mietje zijn!) deed ik het… wat een zaligheid en weer een ervaring rijker!
Terwijl de ‘Incatrail’ naar Machu Picchu volgeboekt, overgecommercialiseerd en peperduur geworden is, verkozen we samen met enkele medereizigers om een trek te doen in de buurt van Arequipa, door de Colca Canyon. Een beterkoop alternatief met zeker zo goede zichten, op z’n minst even uitdagende kuitenbijters van hellingen en vooral… rust!
Gedurende de tocht kwamen we niemand tegen buiten enkele lokalen die het onherbergzame gebied doorkruisen met ezels. Het hele traject was maar een 40-tal kilometer, maar enkel en alleen steil omhoog en omlaag! De eerste dag kwamen we, allen met bibberende knietjes, in het donker aan bij onze slaaphutjes zonder elektriciteit en stromend water. Maar… een 100tal meter onder ons was een kolkende rivier met ernaast, natuurlijke dampende warmwaterbronnen! Daar zaten we weer… Onder de blote sterrenhemel, alleen het geluid van water op de achtergrond, nergens menselijke lichtvervuiling… Zalig! Volgende dag was nochtans opnieuw een regelrechte KILLER, op een hoogte van meer dan 3000 meter, recht omhoog wandelen, Jongens, ik dacht dat mijn longen uit ging braken of een hartstilstand zou krijgen! Maar iedereen overleefde het en weer werden we bij aankomst beloond op een oase van rust, meer baden en beter nog: een man met ezels en de aanbieding om de volgende ochtend de Canyon omhoog te klimmen op de rug van een Peruaanse burro! OOoh, verleidelijk! Na een beetje heen en weer gedebatteer met mezelf (want niemand anders wilde samen met mij een mietje zijn!) deed ik het… wat een zaligheid en weer een ervaring rijker!
Peru
Column 27: Co-piloot voor de Nascalijnen!
Verspreid over een oppervlakte van meer dan 500 km2, op de rotsachtige Pampa van Peru vind je de Nascalijnen terug. Deze mysterieuze lijnen vormen een heus netwerk, bestaande uit meer dan 800 lijnen, 300 figuren en een 70 tal dieren- en plantentekeningen, sommigen tot 200 meter groot! De meer dan 2000 jaar oude lijnen blijven tot op de dag van vandaag onverklaard en vele wetenschappers en theorien zijn de revue al gepasseerd! Een beetje zoals de graancirkles... Wie heeft ze gemaakt, hoe, waarom en wanneer precies?! Om de figuren te kunnen zien in volle glorie, is vogelperspectief noodzakelijk!
En dat hebben ze in Nasca natuurlijk al lang begrepen, honderden toeristen van over de hele wereld betalen dagelijks aanzienlijke sommen om met mini-vliegtuigjes over de streek te vliegen! En het enige spijtige is dat je als toerist weinig kan doen aan alle smoesjes die je overal voorgeschoteld krijgt! Iedereen wil een graantje meepikken en zo zijn de laatste jaren de prijzen verdubbeld van 35 dollar naar 70 voor sommigen, die niet op zoek willen gaan naar een beterkoop alternatief. Wij vonden een vlucht voor 45 dollar, maar toch werden we ter plekke valse luchthaventaks aangerekend, de wisselkoers van US Dollars naar Soles (de locale munt) wordt ook zeer vrij geinterpreteerd waardoor iedereen meer betaald dan de afspraak was, maarja, wat kan je eraan doen?! We wilden het toch gezien hebben en ik kreeg de kans om Co-piloot te zijn voor onze vlucht, wat weer erg goede foto’s en spectaculaire zichten opleverde!
Verspreid over een oppervlakte van meer dan 500 km2, op de rotsachtige Pampa van Peru vind je de Nascalijnen terug. Deze mysterieuze lijnen vormen een heus netwerk, bestaande uit meer dan 800 lijnen, 300 figuren en een 70 tal dieren- en plantentekeningen, sommigen tot 200 meter groot! De meer dan 2000 jaar oude lijnen blijven tot op de dag van vandaag onverklaard en vele wetenschappers en theorien zijn de revue al gepasseerd! Een beetje zoals de graancirkles... Wie heeft ze gemaakt, hoe, waarom en wanneer precies?! Om de figuren te kunnen zien in volle glorie, is vogelperspectief noodzakelijk!
En dat hebben ze in Nasca natuurlijk al lang begrepen, honderden toeristen van over de hele wereld betalen dagelijks aanzienlijke sommen om met mini-vliegtuigjes over de streek te vliegen! En het enige spijtige is dat je als toerist weinig kan doen aan alle smoesjes die je overal voorgeschoteld krijgt! Iedereen wil een graantje meepikken en zo zijn de laatste jaren de prijzen verdubbeld van 35 dollar naar 70 voor sommigen, die niet op zoek willen gaan naar een beterkoop alternatief. Wij vonden een vlucht voor 45 dollar, maar toch werden we ter plekke valse luchthaventaks aangerekend, de wisselkoers van US Dollars naar Soles (de locale munt) wordt ook zeer vrij geinterpreteerd waardoor iedereen meer betaald dan de afspraak was, maarja, wat kan je eraan doen?! We wilden het toch gezien hebben en ik kreeg de kans om Co-piloot te zijn voor onze vlucht, wat weer erg goede foto’s en spectaculaire zichten opleverde!
Huacachina Place2be
Place2Be: Huacachina, oase in de duinen
Voor alle liefhebbers van adrenaline in combinatie met een adembenemend landschap is Huacachina de Place2Be! Dit dorpje vlakbij de kust van Peru heeft zijn bestaan te danken aan de prachtige oase waarrond het gebouwd is, temidden van enorme zandduinen.
Door de dag is deze plek letterlijk een oase van rust waar hangmathangen, zwembadliggen en boeklezen de voornaamste bezigheden zijn! Maar in de late namiddag, als de zon begint te zakken en het hete zand gaat afkoelen, komen de monsterachtige Buggies tot leven!!!
Volgeladen met zelfgemaakte sandboards (houten planken met gespen) en gretige jongeren sjezen ze aan de soms bijna vertikale en 100meter hoge duinen op! Terwijl de zon onder gaat vind je jezelf dan terug, voor je uitkijkend over een oneindige horizon van zand, zand en nog eens zand, als je naar beneden kijkt zie je het board aan je voeten gegespt en grijnst de steile, gouden helling naar je! Met grote snelheid glij je naar beneden en door het vallen en opstaan wordt, zonder je het beseft, elk gaatje van je lichaam opgevuld met zand! Onderaan de duin staat de buggy je al weer ronkend op te wachten om je mee te nemen naar de volgende uitdaging! Op het einde van de rit valt de avond en in de zwarte nacht, onder een geweldige sterrenhemel (zonder lichtvervuiling) keer je terug terwijl je de lampen van andere buggies door de duinen ziet razen! Het ‘sandboarden’ is ongetwijfeld een zachter en warmer alternatief voor snowboarden en het is al zeker een keer helemaal iets anders!Katrien
Voor alle liefhebbers van adrenaline in combinatie met een adembenemend landschap is Huacachina de Place2Be! Dit dorpje vlakbij de kust van Peru heeft zijn bestaan te danken aan de prachtige oase waarrond het gebouwd is, temidden van enorme zandduinen.
Door de dag is deze plek letterlijk een oase van rust waar hangmathangen, zwembadliggen en boeklezen de voornaamste bezigheden zijn! Maar in de late namiddag, als de zon begint te zakken en het hete zand gaat afkoelen, komen de monsterachtige Buggies tot leven!!!
Volgeladen met zelfgemaakte sandboards (houten planken met gespen) en gretige jongeren sjezen ze aan de soms bijna vertikale en 100meter hoge duinen op! Terwijl de zon onder gaat vind je jezelf dan terug, voor je uitkijkend over een oneindige horizon van zand, zand en nog eens zand, als je naar beneden kijkt zie je het board aan je voeten gegespt en grijnst de steile, gouden helling naar je! Met grote snelheid glij je naar beneden en door het vallen en opstaan wordt, zonder je het beseft, elk gaatje van je lichaam opgevuld met zand! Onderaan de duin staat de buggy je al weer ronkend op te wachten om je mee te nemen naar de volgende uitdaging! Op het einde van de rit valt de avond en in de zwarte nacht, onder een geweldige sterrenhemel (zonder lichtvervuiling) keer je terug terwijl je de lampen van andere buggies door de duinen ziet razen! Het ‘sandboarden’ is ongetwijfeld een zachter en warmer alternatief voor snowboarden en het is al zeker een keer helemaal iets anders!Katrien
Galapagos place2be
Place2Be: Galápagos eilanden, Ecuador
Om de Galápagos-eilanden te bezoeken moet je een bootttocht maken om de meest afgelegen en bijzondere plekjes te kunnen zien. In 1856 maakte Charles Darwin de unieke fauna van deze eilanden tot de hoeksteen van zijn evolutietheorie. De Galápagosarchipél, uitgeroepen tot nationaal park en werelderfgoed, is een eilandengroep waarvan er slechts 3 bewoond zijn, dus op de meeste eilanden die je bezoekt kom je dieren tegen die niet het minst onder de indruk zijn van je aanwezigheid, omdat ze zich nooit bedreigd hebben gevoeld door de mens. Kan je je het gevoel herrinneren dat je als kind had toen je voor het eerst naar de dierentuin ging? Dit is beter! Puur natuur, geen hekken en afgebakende ruimtes, maar woeste wildernis op een vulkanische ondergrond in combinatie met unieke dieren, waarvan velen nergens anders ter wereld te vinden zijn! Je deelt er de hagelwitte stranden met nieuwsgierige zeeleeuwen, die met je mee de zee in waggelen en samen met pinguins en haaien onder je door zwemmen terwijl je aan het snorkelen bent! Terwijl een gids je alle weetjes over de fauna en flora vertelt en je rakelings naast blue-footed-boobies (die aan hun prachtige paringsdans bezig zijn) loopt, wordt je helemaal warm vanbinnen, de bioloog en natuurfotograaf in iedereen moet hier wel naar boven komen en als je voor het eerst oog in oog komt te staan met een reusachtige, draakachtige leguaan hou je onbewust je adem in van opwinding… Het anker wordt steeds uitgegooid in de mooiste turkooize baaien en terwijl je op het dek geniet van de zonsondergang, ter hoogte van de evenaar, steekt een zeeschildpad, al happened naar lucht, zijn kop boven water…
Katrien
Om de Galápagos-eilanden te bezoeken moet je een bootttocht maken om de meest afgelegen en bijzondere plekjes te kunnen zien. In 1856 maakte Charles Darwin de unieke fauna van deze eilanden tot de hoeksteen van zijn evolutietheorie. De Galápagosarchipél, uitgeroepen tot nationaal park en werelderfgoed, is een eilandengroep waarvan er slechts 3 bewoond zijn, dus op de meeste eilanden die je bezoekt kom je dieren tegen die niet het minst onder de indruk zijn van je aanwezigheid, omdat ze zich nooit bedreigd hebben gevoeld door de mens. Kan je je het gevoel herrinneren dat je als kind had toen je voor het eerst naar de dierentuin ging? Dit is beter! Puur natuur, geen hekken en afgebakende ruimtes, maar woeste wildernis op een vulkanische ondergrond in combinatie met unieke dieren, waarvan velen nergens anders ter wereld te vinden zijn! Je deelt er de hagelwitte stranden met nieuwsgierige zeeleeuwen, die met je mee de zee in waggelen en samen met pinguins en haaien onder je door zwemmen terwijl je aan het snorkelen bent! Terwijl een gids je alle weetjes over de fauna en flora vertelt en je rakelings naast blue-footed-boobies (die aan hun prachtige paringsdans bezig zijn) loopt, wordt je helemaal warm vanbinnen, de bioloog en natuurfotograaf in iedereen moet hier wel naar boven komen en als je voor het eerst oog in oog komt te staan met een reusachtige, draakachtige leguaan hou je onbewust je adem in van opwinding… Het anker wordt steeds uitgegooid in de mooiste turkooize baaien en terwijl je op het dek geniet van de zonsondergang, ter hoogte van de evenaar, steekt een zeeschildpad, al happened naar lucht, zijn kop boven water…
Katrien
Ecuador 4
Column 26: Verjaardag in het buitenland
Het is weer eens iets anders… Thuis zou een verjaardag veel Martini, een lekker etentje, cadeautjes en stappen inhouden, maar als je aan het reizen bent kan je kiezen waar je het viert en op die manier kan je al eens iets anders doen!
Tijdens Ruben zijn verjaardag zaten we in Mexico en had ik een piñata (een typisch gebruik voor kinderverjaardagen, waar je een uit papier mache gemaakt dier geblindoekt moet stukslaan tot de snoepjes eruit vallen!) en een etentje en feestje met andere reizigers voorzien.
Ik vierde de afgelopen week mijn verjaardag in Vilcabamba! Een klein dorpje in de bergen in het zuiden van Equador!
‘s Morgens ontwaken (zonder wekker!) naast degene die je het liefst ziet is al mooi om te beginnen, maar als die persoon dan ook nog eens een hele dag met verrassingen in petto heeft wordt het al helemaal gezellig! Na een stevig ontbijt werd ik om 10 uur tot voor ons hotel geleid waar paarden stonden te wachten! De tocht die me te wachten stond was meer dan spectaculair! Te paard door de bergen, op steile paadjes en door rivieren, tot aan een verborgen waterval, terwijl de vlinders me constant langs het hoofd fladderden! Nog even in gallop de laatste kilometers voor extra adrenaline… zalig!
In de late namiddag genoten we van ons hotelletje dat voor de gelegenheid een beetje ge-upgraded was en terwijl we in de Jacuzzi een DVD lagen te kijken kwam de eigenaar van het hotel aangedragen met een zelfgemaakte verjaardagstaart met een kaarsje erop! Zo ging de dag voorbij en ‘s avonds was het tijd voor een paar lokale cocktails tijdens een etentje! Op die manier is het niet zo erg om een jaartje ouder te worden!
Het is weer eens iets anders… Thuis zou een verjaardag veel Martini, een lekker etentje, cadeautjes en stappen inhouden, maar als je aan het reizen bent kan je kiezen waar je het viert en op die manier kan je al eens iets anders doen!
Tijdens Ruben zijn verjaardag zaten we in Mexico en had ik een piñata (een typisch gebruik voor kinderverjaardagen, waar je een uit papier mache gemaakt dier geblindoekt moet stukslaan tot de snoepjes eruit vallen!) en een etentje en feestje met andere reizigers voorzien.
Ik vierde de afgelopen week mijn verjaardag in Vilcabamba! Een klein dorpje in de bergen in het zuiden van Equador!
‘s Morgens ontwaken (zonder wekker!) naast degene die je het liefst ziet is al mooi om te beginnen, maar als die persoon dan ook nog eens een hele dag met verrassingen in petto heeft wordt het al helemaal gezellig! Na een stevig ontbijt werd ik om 10 uur tot voor ons hotel geleid waar paarden stonden te wachten! De tocht die me te wachten stond was meer dan spectaculair! Te paard door de bergen, op steile paadjes en door rivieren, tot aan een verborgen waterval, terwijl de vlinders me constant langs het hoofd fladderden! Nog even in gallop de laatste kilometers voor extra adrenaline… zalig!
In de late namiddag genoten we van ons hotelletje dat voor de gelegenheid een beetje ge-upgraded was en terwijl we in de Jacuzzi een DVD lagen te kijken kwam de eigenaar van het hotel aangedragen met een zelfgemaakte verjaardagstaart met een kaarsje erop! Zo ging de dag voorbij en ‘s avonds was het tijd voor een paar lokale cocktails tijdens een etentje! Op die manier is het niet zo erg om een jaartje ouder te worden!
Saturday, March 3, 2007
Ecuador 3
Column 25: Zeil je voor het eerst!
Na veel wikken en wegen (omwille van de serieuze financiele hap uit ons resterende budgetje) beslissen we uiteindelijk dat we toch naar de Galápagos eilanden gaan!
Als we in de hoofdstad van Ecuador aankomen gaan we meteen op zoek naar een goede deal voor een boottocht! We bezoeken tientallen agentschapjes die allemaal ongeveer hetzelfde aanbieden… Een touroperator raadt ons aan een cruise te nemen, met een 90tal mensen, en zijn grootste argumenten zijn dat de cabines groter zijn dan 5 vierkante meter en dat er veel mensen aan boord zijn zodat je er geen last van hebt als er een paar idioten tussen zitten!
Desondanks beslissen we toch te gaan voor een kleinere, charmantere boot, met 16 passagiers, omdat dit ook beterkoop is en op die manier kunnen we 8 dagen gaan in plaats van 4! Als we een paar dagen later landen op de luchthaven van het hoofdeiland, kunnen we al niet wachten om te zien wie onze medepassagiers worden! We zien de hal verschillende keren volstromen met mensen en we kijken geamuseerd toe hoe bendes Amerikaaanse senioren achter de gidsen van de grote boten aanlopen! Tot dan hebben we er lol in dat we gelukkig niet voor zo een cruiseschip gekozen hebben! Tot op een bepaald moment een luide groep 16-jarige Canadezen (op schoolreis), de hal binnenkomt gestormd…. Op onze gids af!!!! Geweldig, de moed zakt ons in de schoenen, want wij zijn de enige 2 die de boot opstappen met deze schoolgroep! Gelukkig vernemen we dat ze maar 4 dagen blijven en worden ze halverwege met groot genoegen van de crew en ons weer afgezet en komt de droomgroep aan boord! Vooral twintigers, een paar oudere dames en in totaal 7 nationaliteiten! Zo wordt onze tocht op de adembenemende Galápagos eilanden toch nog waarvan we gedroomd hadden!
Na veel wikken en wegen (omwille van de serieuze financiele hap uit ons resterende budgetje) beslissen we uiteindelijk dat we toch naar de Galápagos eilanden gaan!
Als we in de hoofdstad van Ecuador aankomen gaan we meteen op zoek naar een goede deal voor een boottocht! We bezoeken tientallen agentschapjes die allemaal ongeveer hetzelfde aanbieden… Een touroperator raadt ons aan een cruise te nemen, met een 90tal mensen, en zijn grootste argumenten zijn dat de cabines groter zijn dan 5 vierkante meter en dat er veel mensen aan boord zijn zodat je er geen last van hebt als er een paar idioten tussen zitten!
Desondanks beslissen we toch te gaan voor een kleinere, charmantere boot, met 16 passagiers, omdat dit ook beterkoop is en op die manier kunnen we 8 dagen gaan in plaats van 4! Als we een paar dagen later landen op de luchthaven van het hoofdeiland, kunnen we al niet wachten om te zien wie onze medepassagiers worden! We zien de hal verschillende keren volstromen met mensen en we kijken geamuseerd toe hoe bendes Amerikaaanse senioren achter de gidsen van de grote boten aanlopen! Tot dan hebben we er lol in dat we gelukkig niet voor zo een cruiseschip gekozen hebben! Tot op een bepaald moment een luide groep 16-jarige Canadezen (op schoolreis), de hal binnenkomt gestormd…. Op onze gids af!!!! Geweldig, de moed zakt ons in de schoenen, want wij zijn de enige 2 die de boot opstappen met deze schoolgroep! Gelukkig vernemen we dat ze maar 4 dagen blijven en worden ze halverwege met groot genoegen van de crew en ons weer afgezet en komt de droomgroep aan boord! Vooral twintigers, een paar oudere dames en in totaal 7 nationaliteiten! Zo wordt onze tocht op de adembenemende Galápagos eilanden toch nog waarvan we gedroomd hadden!
Ecuador 2
Column 24: Straatkinderen
Vroeger op school zamelden we ieder jaar geld in voor de straatkinderen in Mexico en hoewel ik me er toen een beeld van vormde, bleeft het een ‘ver-van-mijn-bed-show’.
Als je daarentegen ’s nachts, na een avondje op cafe en vele mojito’s later door het park loopt en onder een stuk platiek 6 minuscule, blote voetjes ziet uitsteken, wordt je snel nuchter...
In elk Latijns Amerikaans land dat we tot nu toe bezocht hebben, lopen ze rond, meestal onder het mom van straatverkopertjes, schoenenpoetsers en autowassers, maar soms ook gewoon bedelend. Zo had Granada zijn bende met kleine zwervertjes (vaak groeperen straatkinderen zich om samen sterker te zijn) en na een tijdje leerden we ze beter kennen, maar dat nam niet weg dat ze bleven proberen tijdens de ‘knuffel’ hun handjes in je zakken te steken op zoek naar klein of groot geld!
Zo’n 40 miljoen kinderen leven op straat in heel Latijns Amerika en in elk land horen we weer andere verhalen. Zo vertelden vrienden in Mexico ons hoe het gebeurt dat ouders, die niet alle mondjes gevoed krijgen, kinderen ‘in bruikleen’ geven aan mensen die ze dan de hele dag laten werken en in ruil krijgen ze eten en een bed om in te slapen...
Onlangs stopten we aan een wegrestaurantje, waar een 6-tal straatkinderen tussen 5 en 10 jaar rondhingen, ze aten samen de restjes van de alle achtergelaten borden op en toen we een pak koekjes en een fles frisdrank kochten en het aan de oudste van de bende gaven, zagen we toe hoe hij bekertjes ging halen en iedereen te drinken gaf en voor zichzelf het laatste beetje uitschonk. Hetzelfde gebeurde met de koekjes en terwijl ik ze zo bezig zag, moest ik snel mijn zonnebril opzetten om mijn emoties te verbergen...
Vroeger op school zamelden we ieder jaar geld in voor de straatkinderen in Mexico en hoewel ik me er toen een beeld van vormde, bleeft het een ‘ver-van-mijn-bed-show’.
Als je daarentegen ’s nachts, na een avondje op cafe en vele mojito’s later door het park loopt en onder een stuk platiek 6 minuscule, blote voetjes ziet uitsteken, wordt je snel nuchter...
In elk Latijns Amerikaans land dat we tot nu toe bezocht hebben, lopen ze rond, meestal onder het mom van straatverkopertjes, schoenenpoetsers en autowassers, maar soms ook gewoon bedelend. Zo had Granada zijn bende met kleine zwervertjes (vaak groeperen straatkinderen zich om samen sterker te zijn) en na een tijdje leerden we ze beter kennen, maar dat nam niet weg dat ze bleven proberen tijdens de ‘knuffel’ hun handjes in je zakken te steken op zoek naar klein of groot geld!
Zo’n 40 miljoen kinderen leven op straat in heel Latijns Amerika en in elk land horen we weer andere verhalen. Zo vertelden vrienden in Mexico ons hoe het gebeurt dat ouders, die niet alle mondjes gevoed krijgen, kinderen ‘in bruikleen’ geven aan mensen die ze dan de hele dag laten werken en in ruil krijgen ze eten en een bed om in te slapen...
Onlangs stopten we aan een wegrestaurantje, waar een 6-tal straatkinderen tussen 5 en 10 jaar rondhingen, ze aten samen de restjes van de alle achtergelaten borden op en toen we een pak koekjes en een fles frisdrank kochten en het aan de oudste van de bende gaven, zagen we toe hoe hij bekertjes ging halen en iedereen te drinken gaf en voor zichzelf het laatste beetje uitschonk. Hetzelfde gebeurde met de koekjes en terwijl ik ze zo bezig zag, moest ik snel mijn zonnebril opzetten om mijn emoties te verbergen...
Ecuador
Column 23: De kloof
Via een Amerikaanse die we onderweg ergens hadden leren kennen en die hoorde dat onze tocht verder gezet werd naar Ecuador, kwamen we terecht bij een bevriende Equadoriaanse familie van haar in Quito! Via mail hadden we kort contact en een paar dagen later werden we opgewacht in de luchthaven door de dochter, Sandra, die een papier vasthield met onze namen op! Raar, zo in een auto stappen met vreemde mensen, die je vervolgens vriendelijk vragen hoe de vlucht was en je meenemen naar hun huis, waar je de rest van de week mag verblijven! Tijdens de rit rijden we door de stad, er wordt op ieder kruispunt gebedeld, jonge moedertjes met baby’s op hun rug gebonden lopen rakelings tussen de auto’s door op de drukke kruispunten. Na een half uurtje rijden we een residentiele wijk binnen, een oase van rust in een grote stad.
Wanneer we ‘s avonds aan tafel zitten met de ouders terwijl een meid het eten opdient, wordt het grote verschil tussen rijk en arm in landen als Ecuador weer pijnlijk duidelijk. Hoewel we met open armen ontvangen worden en iedereen heel lief is, wringen de opmerkingen over de Indigena (dit is hoe de inheemse volkeren in Latijns Amerika genoemd worden) die de ontwikkeling van het land zouden belemmeren omdat ze op dit moment de hele stad en het nationaal verkeer lamleggen als protest tegen het vrije handelsakkoord met de V.S.. Dit zijn delicate discussies en tijdens onze trip hebben we met mensen van zeer tegenstrijdige visies aan tafel gezeten. En hoewel landen als Ecuador toegevingen doen om mee te spelen op wereldvlak, blijft de vraag “wie heeft het meeste baat bij al deze verdragen?”
Via een Amerikaanse die we onderweg ergens hadden leren kennen en die hoorde dat onze tocht verder gezet werd naar Ecuador, kwamen we terecht bij een bevriende Equadoriaanse familie van haar in Quito! Via mail hadden we kort contact en een paar dagen later werden we opgewacht in de luchthaven door de dochter, Sandra, die een papier vasthield met onze namen op! Raar, zo in een auto stappen met vreemde mensen, die je vervolgens vriendelijk vragen hoe de vlucht was en je meenemen naar hun huis, waar je de rest van de week mag verblijven! Tijdens de rit rijden we door de stad, er wordt op ieder kruispunt gebedeld, jonge moedertjes met baby’s op hun rug gebonden lopen rakelings tussen de auto’s door op de drukke kruispunten. Na een half uurtje rijden we een residentiele wijk binnen, een oase van rust in een grote stad.
Wanneer we ‘s avonds aan tafel zitten met de ouders terwijl een meid het eten opdient, wordt het grote verschil tussen rijk en arm in landen als Ecuador weer pijnlijk duidelijk. Hoewel we met open armen ontvangen worden en iedereen heel lief is, wringen de opmerkingen over de Indigena (dit is hoe de inheemse volkeren in Latijns Amerika genoemd worden) die de ontwikkeling van het land zouden belemmeren omdat ze op dit moment de hele stad en het nationaal verkeer lamleggen als protest tegen het vrije handelsakkoord met de V.S.. Dit zijn delicate discussies en tijdens onze trip hebben we met mensen van zeer tegenstrijdige visies aan tafel gezeten. En hoewel landen als Ecuador toegevingen doen om mee te spelen op wereldvlak, blijft de vraag “wie heeft het meeste baat bij al deze verdragen?”
Panama
Column 22: Centraal Amerika in een notendop!
Na 5 en een halve maand onderweg te zijn in Centraal-Amerika, zijn we 8 landen en veel memorabele ervaringen rijker! We hebben veel verschillen gezien, maar vooral ook prachtige gelijkenissen! Als ik terugkijk op Centraal-Amerika, denk ik aan frijoles (donkere bonen) en tortillas die we gegeten hebben tot het aan onze oren uitkwam, aan salsa en dansende mensen van alle leeftijden, aan overvolle bussen, die 4 uur doen over 40 km, met de daarbijhorende verkopers van locale specialiteiten, drankjes in plastieken zakjes en potjes met wonderbare zalfjes die elke kwaal kunnen genezen!
Ik denk aan alle prachtige landschappen, de koloniale steden met gezellige pleinen, de vulkanen en de kratermeren, de regenwouden en nationale parken met een fauna en flora die op plaatsen zo mooi is dat ze bijna letterlijk je hart doen stilstaan! Met het enthousiasme van kleine kinderen die voor het eerst naar de zoo gaan hebben we vaak zitten wijzen van ‘OOooh en waaaaaaaw, kijk daaaaar!!! Een dolfijn, een leguaan, een schorpioen, een brulaap, een krokodil, een kolibri!!!’, maar dan in het wild en dat is toch nog net even een ander paar mouwen!
En het meest bijzondere van alles, de mensen! Vriendelijk, goedgemutst, altijd klaar voor een feestje en om een praatje te maken over koetjes en kalfjes! Een paradijs voor de ‘mensenkijkers’ onder ons! Het machogedrag van de mannen, de klederdracht van de vrouwen (lees: draag liefst spandex en polyester in een maat die bij voorkeur 3x kleiner is dan je nodig hebt!), de relaxte manier van leven waar we best wat van kunnen leren! Met ‘No hay problema’, ‘no te preocupes’ en ‘mañana’ kom je al een heel eind!
Na 5 en een halve maand onderweg te zijn in Centraal-Amerika, zijn we 8 landen en veel memorabele ervaringen rijker! We hebben veel verschillen gezien, maar vooral ook prachtige gelijkenissen! Als ik terugkijk op Centraal-Amerika, denk ik aan frijoles (donkere bonen) en tortillas die we gegeten hebben tot het aan onze oren uitkwam, aan salsa en dansende mensen van alle leeftijden, aan overvolle bussen, die 4 uur doen over 40 km, met de daarbijhorende verkopers van locale specialiteiten, drankjes in plastieken zakjes en potjes met wonderbare zalfjes die elke kwaal kunnen genezen!
Ik denk aan alle prachtige landschappen, de koloniale steden met gezellige pleinen, de vulkanen en de kratermeren, de regenwouden en nationale parken met een fauna en flora die op plaatsen zo mooi is dat ze bijna letterlijk je hart doen stilstaan! Met het enthousiasme van kleine kinderen die voor het eerst naar de zoo gaan hebben we vaak zitten wijzen van ‘OOooh en waaaaaaaw, kijk daaaaar!!! Een dolfijn, een leguaan, een schorpioen, een brulaap, een krokodil, een kolibri!!!’, maar dan in het wild en dat is toch nog net even een ander paar mouwen!
En het meest bijzondere van alles, de mensen! Vriendelijk, goedgemutst, altijd klaar voor een feestje en om een praatje te maken over koetjes en kalfjes! Een paradijs voor de ‘mensenkijkers’ onder ons! Het machogedrag van de mannen, de klederdracht van de vrouwen (lees: draag liefst spandex en polyester in een maat die bij voorkeur 3x kleiner is dan je nodig hebt!), de relaxte manier van leven waar we best wat van kunnen leren! Met ‘No hay problema’, ‘no te preocupes’ en ‘mañana’ kom je al een heel eind!
Costa Rica 2
Column 21: Pura Vida
Daar we met de oudertjes reizen voor 3 weken en ze zo veel mogelijk willen zien in die tijd, ben ik op zoek moeten gaan naar andere vervoersopties dan het hete, overbevolkte en trage openbaar vervoer waar wij meestal mee reizen. Ik vind een meneer met een Jeep (de wegen in Costa Rica zijn de ergste ooit, onverhard en puur 4x4 materiaal) die ons voor 100 dollar snel van Monteverde naar San Jose wil bengen! Ruben vertelt onze goede deal aan het meisje van het hotel, waarop ze zegt, ´oooh Taxi’s, niet vertrouwen, die bestelen je, ik bel wel naar de shuttle busjes en die zullen je ook voor dezelfde prijs brengen’. De volgende dag zitten we in zo een busje met ons 4´tjes en 2 andere mensen. Plots wordt mama helemaal euforish: ‘Kijk de Pacifische Oceaan!’ Mijn hele maag draait om als ik besef dat de Oceaan aan de andere kant zou moeten liggen! Ik vraag aan onze medepassagiers waar zij naartoe gaan…. De andere kant op! Ik maak me boos op de chauffeur, die er waarschijnlijk ook niets aan kan doen, we zetten de anderen af op hun bestemming en daarna zet hij er gelukkig wat meer gas achter, we moeten een bus halen! Dankzij mijn furieuze litanie ( mijn Spaans lijkt altijd beter als ik boos ben!) steken we nu in bochten, op bergwegjes trucks voorbij, waardoor we 50% van de rit met gekrulde tenen en ingehouden adem doormaken! Eenmaal in San Jose weet onze buschauffeur niet waar onze busterminal is en hij weigert naar me te luisteren, ik weet waar het is en heb mijn kaartje bij de hand, maar van straatnamen en kaartlezen heeft onze vriend geen kaas gegeten en al zeker niet van de weg vragen of luisteren naar jonge, Westerse (blonde) meisjes! Als ik hem uiteindelijk in de juiste richting krijg worden we gestopt door de ‘Policia de trafico’ die plots hoognodig de uitlaatgassen van ons minibusje moet testen! OOOh jee, papieren afgeven, slangetjes worden her en der aan de wagen bevestigd en onze man moet plankgas geven! Binnen 10 minuten vertrekt de laatste bus, dus we stappen uit en sleuren onze tassen in een taxi, die ons 1 minuut voor vertrektijd aan de bus afzet! Pura Vida!!!
Daar we met de oudertjes reizen voor 3 weken en ze zo veel mogelijk willen zien in die tijd, ben ik op zoek moeten gaan naar andere vervoersopties dan het hete, overbevolkte en trage openbaar vervoer waar wij meestal mee reizen. Ik vind een meneer met een Jeep (de wegen in Costa Rica zijn de ergste ooit, onverhard en puur 4x4 materiaal) die ons voor 100 dollar snel van Monteverde naar San Jose wil bengen! Ruben vertelt onze goede deal aan het meisje van het hotel, waarop ze zegt, ´oooh Taxi’s, niet vertrouwen, die bestelen je, ik bel wel naar de shuttle busjes en die zullen je ook voor dezelfde prijs brengen’. De volgende dag zitten we in zo een busje met ons 4´tjes en 2 andere mensen. Plots wordt mama helemaal euforish: ‘Kijk de Pacifische Oceaan!’ Mijn hele maag draait om als ik besef dat de Oceaan aan de andere kant zou moeten liggen! Ik vraag aan onze medepassagiers waar zij naartoe gaan…. De andere kant op! Ik maak me boos op de chauffeur, die er waarschijnlijk ook niets aan kan doen, we zetten de anderen af op hun bestemming en daarna zet hij er gelukkig wat meer gas achter, we moeten een bus halen! Dankzij mijn furieuze litanie ( mijn Spaans lijkt altijd beter als ik boos ben!) steken we nu in bochten, op bergwegjes trucks voorbij, waardoor we 50% van de rit met gekrulde tenen en ingehouden adem doormaken! Eenmaal in San Jose weet onze buschauffeur niet waar onze busterminal is en hij weigert naar me te luisteren, ik weet waar het is en heb mijn kaartje bij de hand, maar van straatnamen en kaartlezen heeft onze vriend geen kaas gegeten en al zeker niet van de weg vragen of luisteren naar jonge, Westerse (blonde) meisjes! Als ik hem uiteindelijk in de juiste richting krijg worden we gestopt door de ‘Policia de trafico’ die plots hoognodig de uitlaatgassen van ons minibusje moet testen! OOOh jee, papieren afgeven, slangetjes worden her en der aan de wagen bevestigd en onze man moet plankgas geven! Binnen 10 minuten vertrekt de laatste bus, dus we stappen uit en sleuren onze tassen in een taxi, die ons 1 minuut voor vertrektijd aan de bus afzet! Pura Vida!!!
Costa Rica
Column 20: Welkom in Costa Rica!
We zitten in land nummer 7, halverwege onze trip en mama en papa komen ons bezoeken in Costa Rica. De dag dat ze landen komen wij ook aan in de hoofdstad om al een hotelletje te zoeken binnen ons budgetje, maar goed genoeg voor de vakantiestandaard van ‘los padres’! Als we van de bus stappen vraagt een vriendelijk meisje ons waar we naartoe gaan, we duiden de hotelletjes die we willen gaan checken aan op ons kaartje. Ze trekt grote ogen open en adviseert ons snel iets anders te zoeken, de buurt waar we naartoe willen schijnt gevaarlijk te zijn… Dronkaards, prostituees en drugsverslaafden!! We beginnen dan maar rond te wandelen in de buurt van de winkelwandelstraat en we vinden al snel een hotelletje, 20 dollar per nacht, midden in het centrum, een koopje!!! Ik check vlug de kamer, het ziet er allemaal rustig en proper uit, dus we zeggen toe! Als we eindelijk de deur van onze kamer dichtrekken en ons op het bed laten ploffen zegt Ruben ´het ruikt hier naar sex´, ´sex?’ zeg ik en plots valt het me op de de 2 reusachtige spiegels een beetje laag hangen om jezelf al rechtstaand te bekijken! Op de deur hangt een blad: ‘habitacion 5000 Colones por 3 horas’… Oeps! Het is ondertussen donker, dus we besluiten toch maar te blijven. We pikken de oudertjes op en na de gezellige hereniging vertellen we voorzichtig dat we in een semi-bordeel slapen!
De volgende ochtend staat papa om 7 uur aan onze deur met wel hele kleine oogjes, de kamer naast hun was het succesnummer van de avond, 2 keer verhuurd op 1 nacht! Mmmmh, welkom in Costa Rica!
We zitten in land nummer 7, halverwege onze trip en mama en papa komen ons bezoeken in Costa Rica. De dag dat ze landen komen wij ook aan in de hoofdstad om al een hotelletje te zoeken binnen ons budgetje, maar goed genoeg voor de vakantiestandaard van ‘los padres’! Als we van de bus stappen vraagt een vriendelijk meisje ons waar we naartoe gaan, we duiden de hotelletjes die we willen gaan checken aan op ons kaartje. Ze trekt grote ogen open en adviseert ons snel iets anders te zoeken, de buurt waar we naartoe willen schijnt gevaarlijk te zijn… Dronkaards, prostituees en drugsverslaafden!! We beginnen dan maar rond te wandelen in de buurt van de winkelwandelstraat en we vinden al snel een hotelletje, 20 dollar per nacht, midden in het centrum, een koopje!!! Ik check vlug de kamer, het ziet er allemaal rustig en proper uit, dus we zeggen toe! Als we eindelijk de deur van onze kamer dichtrekken en ons op het bed laten ploffen zegt Ruben ´het ruikt hier naar sex´, ´sex?’ zeg ik en plots valt het me op de de 2 reusachtige spiegels een beetje laag hangen om jezelf al rechtstaand te bekijken! Op de deur hangt een blad: ‘habitacion 5000 Colones por 3 horas’… Oeps! Het is ondertussen donker, dus we besluiten toch maar te blijven. We pikken de oudertjes op en na de gezellige hereniging vertellen we voorzichtig dat we in een semi-bordeel slapen!
De volgende ochtend staat papa om 7 uur aan onze deur met wel hele kleine oogjes, de kamer naast hun was het succesnummer van de avond, 2 keer verhuurd op 1 nacht! Mmmmh, welkom in Costa Rica!
Nicaragua 6
Column 19: MombachoIn Centraal-Amerika, waar vulkanen even dik gezaaid zijn als GB’s in Belgie is Nicaragua geen uitzondering! Onze thuisbasis, Granada, heeft dan ook zijn eigen GB, de Mombacho genaamd! Normaal gezien is er voor toeristen maar een manier om naar de top te gaan en dat is per bus heen en terug: Maar omdat we ondertussen met onze groep vrijwilligers bevriend geraakt zijn met enkele lokale jonge kunstenaars die de streek goed kennen, kregen we de kans om een 2-daagse trektocht naar de krater te maken. Met 20 waren we en de eerste dag wandelden we door kleine dorpjes tot aan een afgelegen koffieboerderij halverwege de vulkaan. ‘s Avonds kampvuurtje gemaakt, gekookt en daarna stond ons een koude en winderige nacht te wachten onder de blote sterrenhemel. Om 7h de volgende dag vertrokken we voor deel 2 van de tocht. Tot aan de boerderij liep er een soort van pad, dus dat was geen probleem, maar een paar honderd meter verder hielden we met onze groep plots gezamelijk onze adem in terwijl we tegen een 10 meter hoge muur van super dichtbegroeid woud aankeken!!! Machetes werden bovengehaald (ik vroeg me al af waarom we die bij hadden!) en de blik van Ruben en de mannen versprong meteen naar ‘RAMBO’, het echte avontuur kon beginnen! Steil omhoog, op natte modder, al vasthoudend aan bamboe en lianen a la Tarzan, gaf een gezellige mix van ooeh’s, aaaahhh’s en modderige poepkes! De hele tocht was het woud in een misterieuze mist gedompeld omdat we in de wolken zaten. Maar alsof onze wensen aanhoord werden arriveerden we op de top en dreven alle wolken weg zodat de stad met zijn talloze kerkjes en het reusachtige meer van Nicaragua zich ver onder ons uitstrekten.
Nicaragua 5
Column 18: Eerste schooldag part II
Ik begin voor de 2e keer aan de eerste schooldag. Om 11.30u ben ik weer op school, de namiddagschool begint normaalgezien om 12u. Om 12.30u zijn de leerkracht en de helft van de leerlingen in de klas, het komende uur blijven leerlingen binnenstrormen. De leerlingen doen er een uur over om het lessenrooster van het bord te kopieren omdat 50% van hen in het tweede leerjaar nog steeds niet kan lezen of schrijven en omdat het bord een laag groene verf op de muur is! Ik observeer de klas en denk met nostalgie terug aan de cursus ´klasmanegement¨ tijdens mijn opleiding en vraag me af of het geen goed idee zou zijn, dit hier ook te introduceren. Uiteindelijk zijn er 38 leerlingen aanwezig tussen 7 en 12 jaar. Leerlingen lopen constant rond in het lokaal, niemand steeks zijn vinger op, er wordt geroepen en gegeten, afval van potloden en gommetjes gaat pèr definitie de grond op... Er zijn geen regels, de leerkracht geeft er geen moer om, ze verdient nauwelijks 80 Euro per maand, ze vraagt me elk kwartier hoe laat het is... Als ik uiteindelijk om 17.30u weer op de bus zit ben ik compleet uitgeput, ik vraag me af hoe de komende weken gaan verlopen en of het misschien alleen de eerste schooldag zo´n chaos is.
(1 week later) Mijn ¨worst-case-scenario¨ wordt werkelijkheid, want er verandert niets aan de klassituatie in de komende week!
(Nog een week later) Ik start een cursus klasmanegement voor alle vrijwilligers en ook enkele lokale leerkrachten zijn geinteresseerd, we maken posters met klasregels en elke dag beginnen we de lessen met de regels en stilaan wennen de leerlingen aan hun vaste zitplaatsen en vingers opsteken! Het lijkt wel magie!!!!!!!
Ik begin voor de 2e keer aan de eerste schooldag. Om 11.30u ben ik weer op school, de namiddagschool begint normaalgezien om 12u. Om 12.30u zijn de leerkracht en de helft van de leerlingen in de klas, het komende uur blijven leerlingen binnenstrormen. De leerlingen doen er een uur over om het lessenrooster van het bord te kopieren omdat 50% van hen in het tweede leerjaar nog steeds niet kan lezen of schrijven en omdat het bord een laag groene verf op de muur is! Ik observeer de klas en denk met nostalgie terug aan de cursus ´klasmanegement¨ tijdens mijn opleiding en vraag me af of het geen goed idee zou zijn, dit hier ook te introduceren. Uiteindelijk zijn er 38 leerlingen aanwezig tussen 7 en 12 jaar. Leerlingen lopen constant rond in het lokaal, niemand steeks zijn vinger op, er wordt geroepen en gegeten, afval van potloden en gommetjes gaat pèr definitie de grond op... Er zijn geen regels, de leerkracht geeft er geen moer om, ze verdient nauwelijks 80 Euro per maand, ze vraagt me elk kwartier hoe laat het is... Als ik uiteindelijk om 17.30u weer op de bus zit ben ik compleet uitgeput, ik vraag me af hoe de komende weken gaan verlopen en of het misschien alleen de eerste schooldag zo´n chaos is.
(1 week later) Mijn ¨worst-case-scenario¨ wordt werkelijkheid, want er verandert niets aan de klassituatie in de komende week!
(Nog een week later) Ik start een cursus klasmanegement voor alle vrijwilligers en ook enkele lokale leerkrachten zijn geinteresseerd, we maken posters met klasregels en elke dag beginnen we de lessen met de regels en stilaan wennen de leerlingen aan hun vaste zitplaatsen en vingers opsteken! Het lijkt wel magie!!!!!!!
Nicaragua 4
Column 17: 1e schooldag in Nicaragua (part I)In Nicaragua is het nieuwe schooljaar net begonnen en dit is een beetje hoe de eerste schooldag eruit ziet voor een ‘vrijwillige’ leerkracht.
Ik sta op om 5.45u (pijnlijk!), neem een koude douche (warm water is een overbodige luxe hier), maak een ontbijtje en fiets (onder begeleiding van het dagelijkse fluitconcert van werkmannen) naar het busstation waar een opdringerige kerel me probeert zijn bus op te tronen (buschauffeurs hier hebben geen vast loon, ze krijgen een percentage van de dagelijkse inkomsten, dus elke mogelijke passagier wordt de bus op gesleurd). Om 6.45u kom ik aan op school die om 7u zou beginnenen, er is NIEMAND! Ik klim door een gat in de omheining en zet me op een bankje terwijl ik geniet van de zonsopgang, de koelte (binnen 2 uur is het al weer 40 graden) en het zicht op de Mombacho vulkaan. Ik wacht en wacht en wacht, leerlingen druppelen stilaan binnen tot om 7.30u de eerste leerkrachten en de directrice arriveren. Ik vraag me af of we afgelopen nacht toevallig de klok een uur terug hadden moeten zetten, leve de punctualiteit!
Om 8u zijn er nog steeds geen lessen gestart en ik vraag voorzichtig wie ik zal assisteren. Aaaaaaaaah, de ‘Cordoba’ van de directrice is eindelijk gevallen!!!! Ik krijg te horen dat mijn lessen naar de namiddag verschoven zijn en of ik om 12u terug kan komen! Ik adem in en uit, glimlach en zeg ‘No problema’. Ondertussen is het 30 graden, ik begin te wandelen richting Granada terwijl er gefloten, getoeterd en geroepen wordt vanuit passerende vrachtwagens, pickups, auto’s en vanop fietsen...
Ik sta op om 5.45u (pijnlijk!), neem een koude douche (warm water is een overbodige luxe hier), maak een ontbijtje en fiets (onder begeleiding van het dagelijkse fluitconcert van werkmannen) naar het busstation waar een opdringerige kerel me probeert zijn bus op te tronen (buschauffeurs hier hebben geen vast loon, ze krijgen een percentage van de dagelijkse inkomsten, dus elke mogelijke passagier wordt de bus op gesleurd). Om 6.45u kom ik aan op school die om 7u zou beginnenen, er is NIEMAND! Ik klim door een gat in de omheining en zet me op een bankje terwijl ik geniet van de zonsopgang, de koelte (binnen 2 uur is het al weer 40 graden) en het zicht op de Mombacho vulkaan. Ik wacht en wacht en wacht, leerlingen druppelen stilaan binnen tot om 7.30u de eerste leerkrachten en de directrice arriveren. Ik vraag me af of we afgelopen nacht toevallig de klok een uur terug hadden moeten zetten, leve de punctualiteit!
Om 8u zijn er nog steeds geen lessen gestart en ik vraag voorzichtig wie ik zal assisteren. Aaaaaaaaah, de ‘Cordoba’ van de directrice is eindelijk gevallen!!!! Ik krijg te horen dat mijn lessen naar de namiddag verschoven zijn en of ik om 12u terug kan komen! Ik adem in en uit, glimlach en zeg ‘No problema’. Ondertussen is het 30 graden, ik begin te wandelen richting Granada terwijl er gefloten, getoeterd en geroepen wordt vanuit passerende vrachtwagens, pickups, auto’s en vanop fietsen...
Nicaragua 3
Column 16: Superbowl Sunday!
Na 4 maanden in Centraal-Amerika en talloze oogopenende momenten en verontrustende ontmoetingen met Noord-Amerikanen (Gringo's voor de Latino's) is het de hoogste tijd voor een tribuutje, want afgelopen zondag was het "Superbowl Sunday"! Daar we in de Gringo-stad van Nicaragua zitten, werden er her en der grote schermen opgezet en troepten de expats van de VS samen om naar het American Football te kijken! We gingen samen met alle vrijwilligers naar Zoom's bar, waar de Redneckvlag fier wapperde, waar mannen met reusachtige bierbuiken in onderhemdjes en met grote tattoos scharrelden met lokale minderjarige 'liefjes' en de Budweiser vrolijk stroomde! Fanatiekelingen droegen shirts van hun favoriete ploeg en een van de all American 20-jarige meiden vertelde me fier dat de Superbowl hét sociale evenement van het jaar is, dat ze stiekem op internet met haar vriendinnen alles opzoekt over de spelers en de posities om zo de jongens te impressioneren! Ze lacht me samenzweerderig toe en bekent dat ze eigenlijk helemaal niet houdt van de sport maar dat ze kijkt voor de reclame, want die is echt GREAT! En als het spel begint en 4 uur later eindigt, omdat er elke 5 minuten reclame gemaakt wordt, snap ik helemaal wat ze bedoelt!
Ik ben gestopt me af te vragen waarom sommige Amerikaanse reizigers de Canadese vlag op hun rugzag naaien...
Na 4 maanden in Centraal-Amerika en talloze oogopenende momenten en verontrustende ontmoetingen met Noord-Amerikanen (Gringo's voor de Latino's) is het de hoogste tijd voor een tribuutje, want afgelopen zondag was het "Superbowl Sunday"! Daar we in de Gringo-stad van Nicaragua zitten, werden er her en der grote schermen opgezet en troepten de expats van de VS samen om naar het American Football te kijken! We gingen samen met alle vrijwilligers naar Zoom's bar, waar de Redneckvlag fier wapperde, waar mannen met reusachtige bierbuiken in onderhemdjes en met grote tattoos scharrelden met lokale minderjarige 'liefjes' en de Budweiser vrolijk stroomde! Fanatiekelingen droegen shirts van hun favoriete ploeg en een van de all American 20-jarige meiden vertelde me fier dat de Superbowl hét sociale evenement van het jaar is, dat ze stiekem op internet met haar vriendinnen alles opzoekt over de spelers en de posities om zo de jongens te impressioneren! Ze lacht me samenzweerderig toe en bekent dat ze eigenlijk helemaal niet houdt van de sport maar dat ze kijkt voor de reclame, want die is echt GREAT! En als het spel begint en 4 uur later eindigt, omdat er elke 5 minuten reclame gemaakt wordt, snap ik helemaal wat ze bedoelt!
Ik ben gestopt me af te vragen waarom sommige Amerikaanse reizigers de Canadese vlag op hun rugzag naaien...
Nicaragua 2
Column 15: Nieuwe buren?We zijn ondertussen in Nicaragua beland en we hebben een leuk lokaal project gevonden waar we voor 5 weken aan de slag zullen gaan in basisschooltjes op het platteland! Naast het interessante werk hebben we hier ook een super leuke groep van een 15-tal andere vrijwilligers waar we mee samen werken en deze week verhuizen we naar een groot oud koloniaal huis met z'n allen!
We hebben gisteren al een feetje gegeven in het huis om een verjaardag en enkele vertrekkende mensen te vieren en ik denk dat we zeker kunnen zijn dat heel de buurt weet dat we eraan komen!
Het woord had zich in de stad al snel verspreid onder lokale jongeren, de befaamde groep rondtrekkende kunstenaars en andere reizigers zodat er op het toppunt van de avond zeker een 100-tal mensen stonden te dansen in ons stulpje op muziek uit reusachtige speakers, waarvan niemand echt weet hoe ze er geraakt waren! Iedereen had wel iets bij, Flor de Caña Rum, een piñata voor de jarige, snacks en sommigen van de "Artisans" hadden hun vuur-kunstjes-spullen en kerosine bij!
Toen we rond middernacht getrakteerd werden op een heuse vuurshow voor ons huis en heel de buurt plots op straat stond, kinderen dansend op het ritme van de muziek die voor de gelegenheid naar buiten gericht stond, keken Ruben en ik elkaar geamuseerd aan en lachten we met de gedachte dat dit in Belgie nooit zou lukken zonder de interventie van politie en de brandweer die door de buren opgetrommeld zouden worden! Gelukkig werd onze bonte bende met open armen ontvangen, ik ben er zeker van dat we ons in de nieuwe buurt thuis gaan voelen!
We hebben gisteren al een feetje gegeven in het huis om een verjaardag en enkele vertrekkende mensen te vieren en ik denk dat we zeker kunnen zijn dat heel de buurt weet dat we eraan komen!
Het woord had zich in de stad al snel verspreid onder lokale jongeren, de befaamde groep rondtrekkende kunstenaars en andere reizigers zodat er op het toppunt van de avond zeker een 100-tal mensen stonden te dansen in ons stulpje op muziek uit reusachtige speakers, waarvan niemand echt weet hoe ze er geraakt waren! Iedereen had wel iets bij, Flor de Caña Rum, een piñata voor de jarige, snacks en sommigen van de "Artisans" hadden hun vuur-kunstjes-spullen en kerosine bij!
Toen we rond middernacht getrakteerd werden op een heuse vuurshow voor ons huis en heel de buurt plots op straat stond, kinderen dansend op het ritme van de muziek die voor de gelegenheid naar buiten gericht stond, keken Ruben en ik elkaar geamuseerd aan en lachten we met de gedachte dat dit in Belgie nooit zou lukken zonder de interventie van politie en de brandweer die door de buren opgetrommeld zouden worden! Gelukkig werd onze bonte bende met open armen ontvangen, ik ben er zeker van dat we ons in de nieuwe buurt thuis gaan voelen!
Nicaragua
Column 14: Belgen in het buitenlandToen we 2 jaar geleden door Zuid-Oost-Azie reisden, kwamen we welgeteld 2 Vlamingen tegen op een heel jaar! Nu na 3 maanden Centraal-Amerika en geen Belg te bespeuren zaten we in een internetcafe in Nicaragua en plots hoorden we iets wat verdacht hard op Vlaams leek!!!! Ja hoor, Belgen! Hoe leuk om eventjes gezellig een terrasje te doen met landgenoten als je zo ver van huis bent! En best grappig om te horen dat ze alletwee onze colums al gelezen hadden in de Metro!
We zijn natuurlijk geen groot land, maar op gebied van lange, verre reizen zijn we toch zwaar ondervertegenwoordigd hoewel we best mogelijkheden hebben om voor een langere tijd te reizen! Graag zou ik bij deze een oproep doen naar iedereen die dit leest om dringend uw biezen te pakken, tijdskrediet op te nemen en te vertrekken! De meeste mensen die we leren kennen zijn helemaal enthousiast omdat ze nog NOOIT eerder Belgen ontmoet hebben en vaak krijgen we dingen te horen als “Ah Belgie, dat ligt toch in Brussel, niet?” of “Ik ben zonder te stoppen door Belgie gereden toen ik van Amsterdam naar Parijs reed”. Iedereen kent Dutroux, de chocolade, Belgian waffles en ons bier en als ze al ooit een keer in Belgie geweest zijn is het Brussel of Brugge die de eer kregen!!!
De meeste mensen zijn wel geinteresseerd, dus we hebben al ontelbare keren moeten vertellen welke talen er allemaal gesproken worden in Belgie, hoe het onderwijs in elkaar zit en wat de huizen kosten! Late avonden met lange gesprekken over politiek en sociale zekerheid met verschillende nationaliteiten doet je beseffen dat we het eigenlijk best heel erg goed voor mekaar hebben in ons landje. Ongelofelijk om te horen wat mensen van de V.S. en Canada voor een opleiding of medische kosten moeten betalen! En hoewel reizen voor ons toch stiekem een zoektocht is naar een betere plaats om te leven en kinderen op de wereld te zetten, een plaats waar de zon meer schijnt en de mensen niet zo gehaast zijn… beseffen we nu meer dan ooit, dat het nog helemaal zo erg niet is om weer naar huis te gaan!
We zijn natuurlijk geen groot land, maar op gebied van lange, verre reizen zijn we toch zwaar ondervertegenwoordigd hoewel we best mogelijkheden hebben om voor een langere tijd te reizen! Graag zou ik bij deze een oproep doen naar iedereen die dit leest om dringend uw biezen te pakken, tijdskrediet op te nemen en te vertrekken! De meeste mensen die we leren kennen zijn helemaal enthousiast omdat ze nog NOOIT eerder Belgen ontmoet hebben en vaak krijgen we dingen te horen als “Ah Belgie, dat ligt toch in Brussel, niet?” of “Ik ben zonder te stoppen door Belgie gereden toen ik van Amsterdam naar Parijs reed”. Iedereen kent Dutroux, de chocolade, Belgian waffles en ons bier en als ze al ooit een keer in Belgie geweest zijn is het Brussel of Brugge die de eer kregen!!!
De meeste mensen zijn wel geinteresseerd, dus we hebben al ontelbare keren moeten vertellen welke talen er allemaal gesproken worden in Belgie, hoe het onderwijs in elkaar zit en wat de huizen kosten! Late avonden met lange gesprekken over politiek en sociale zekerheid met verschillende nationaliteiten doet je beseffen dat we het eigenlijk best heel erg goed voor mekaar hebben in ons landje. Ongelofelijk om te horen wat mensen van de V.S. en Canada voor een opleiding of medische kosten moeten betalen! En hoewel reizen voor ons toch stiekem een zoektocht is naar een betere plaats om te leven en kinderen op de wereld te zetten, een plaats waar de zon meer schijnt en de mensen niet zo gehaast zijn… beseffen we nu meer dan ooit, dat het nog helemaal zo erg niet is om weer naar huis te gaan!
El Salvador
Column 13: De eeuwige zoektocht
Er zit weinig routine in het backpackersleven, maar een van de dingen die we elke dag doen is het zoeken naar een goedkope slaapplaats en geloof het of niet, het is best een opgave als je met een beperkt budgetje reist en ook ongelofelijk om te zien hoe de prijzen en de kwaliteit van de kamers van dag tot dag verschillen!
Terwijl je in Guatemala een grote kamer met droomzicht op lago Atitlan kan vinden voor 5 Euro, belandden we deze week in El Salvador in een mini-kamer vol muggen, met kartonnen muren en een matras waar de veren letterlijk doorheen staken voor maarliefst 17 euro!!!! Na verschillende situaties waar we onvoorbereid ergens van de bus af stapten en omsingeld werden door een troep proppers die je allemaal willen meetronen naar de tent waar zij hun percentje krijgen, hebben we ondertussen ons vast systeempje. Op de bus gaan we in de reisgids op zoek naar de meest economische opties en terwijl Ruben meestal bij de rugzakken blijft zitten wachten trek ik mijn stoute schoenen aan en ga ik al afpingelend, met mijn meest charmante glimlach op zoek naar een economische optie! Er komt een hele inspectietechniek aan te pas die we geoptimaliseerd hebben door de tijd en de vele gevallen waar we ons flink bij de neus hebben laten nemen!
Stap 1 is eerst een algemene scan van de buurt en het lawaai in de kamer, dit om te vermijden dat de telefoon van de receptie aan de andere kant van de papieren muur ter hoogte van je hoofdkussen staat of dat er een cafe in het aanliggende huis is dat de hele nacht blijft doorbonken!
Stap 2 is de niet onbelangrijke veiligheidscontrole van het slot en de ramen om te vermijden dat er 's nachts plots iemand de kamer binnenkomt die op zoek is naar de Ipod en het fototoestel! Vervolgens worden de lakens vlug gecheckt op haar en verdachte plekken, want het gebeurt wel eens dat ze 'vergeten' de lakens te verversen! Daarna leg ik mij onder het oog van een vaak raar kijkende eigenaar op het bed om te checken of er toevallig geen spijkerbed of een houten plank verstopt zit onder de lakens en als dat gebeurd is gaat de tocht door naar de badkamer. Het warme water dat je soms beloofd wordt is in veel gevallen toevallig die dag defect ofwel komt er een soort van lauw druppelstraaltje uit de douche waar je een uur moet onderstaan om je haar gewassen te krijgen! Als dit alles ok is, werp ik nog een finale blik op de kamer met mijn ontwikkelde 6e zintuig, namelijk de ongediertesensor, om te zien of er geen kakkerlakken of ratten huizen in de kamer!
En dan is er nog de laatste regel, als het te goed lijkt om waar te zijn... is het dat meestal ook! Zo hadden we in Belize een prachtig strandhuisje op palen in de oceaan gevonden, rustig gelegen, niet te duur en proper. Totdat we in het midden van de nacht, toen we al helemaal lekgeprikt waren, wakker werden in een bed vol vlooien! En die beten zijn geen doetjes!!!! Minstens 10 dagen jeukplezier!
Er zit weinig routine in het backpackersleven, maar een van de dingen die we elke dag doen is het zoeken naar een goedkope slaapplaats en geloof het of niet, het is best een opgave als je met een beperkt budgetje reist en ook ongelofelijk om te zien hoe de prijzen en de kwaliteit van de kamers van dag tot dag verschillen!
Terwijl je in Guatemala een grote kamer met droomzicht op lago Atitlan kan vinden voor 5 Euro, belandden we deze week in El Salvador in een mini-kamer vol muggen, met kartonnen muren en een matras waar de veren letterlijk doorheen staken voor maarliefst 17 euro!!!! Na verschillende situaties waar we onvoorbereid ergens van de bus af stapten en omsingeld werden door een troep proppers die je allemaal willen meetronen naar de tent waar zij hun percentje krijgen, hebben we ondertussen ons vast systeempje. Op de bus gaan we in de reisgids op zoek naar de meest economische opties en terwijl Ruben meestal bij de rugzakken blijft zitten wachten trek ik mijn stoute schoenen aan en ga ik al afpingelend, met mijn meest charmante glimlach op zoek naar een economische optie! Er komt een hele inspectietechniek aan te pas die we geoptimaliseerd hebben door de tijd en de vele gevallen waar we ons flink bij de neus hebben laten nemen!
Stap 1 is eerst een algemene scan van de buurt en het lawaai in de kamer, dit om te vermijden dat de telefoon van de receptie aan de andere kant van de papieren muur ter hoogte van je hoofdkussen staat of dat er een cafe in het aanliggende huis is dat de hele nacht blijft doorbonken!
Stap 2 is de niet onbelangrijke veiligheidscontrole van het slot en de ramen om te vermijden dat er 's nachts plots iemand de kamer binnenkomt die op zoek is naar de Ipod en het fototoestel! Vervolgens worden de lakens vlug gecheckt op haar en verdachte plekken, want het gebeurt wel eens dat ze 'vergeten' de lakens te verversen! Daarna leg ik mij onder het oog van een vaak raar kijkende eigenaar op het bed om te checken of er toevallig geen spijkerbed of een houten plank verstopt zit onder de lakens en als dat gebeurd is gaat de tocht door naar de badkamer. Het warme water dat je soms beloofd wordt is in veel gevallen toevallig die dag defect ofwel komt er een soort van lauw druppelstraaltje uit de douche waar je een uur moet onderstaan om je haar gewassen te krijgen! Als dit alles ok is, werp ik nog een finale blik op de kamer met mijn ontwikkelde 6e zintuig, namelijk de ongediertesensor, om te zien of er geen kakkerlakken of ratten huizen in de kamer!
En dan is er nog de laatste regel, als het te goed lijkt om waar te zijn... is het dat meestal ook! Zo hadden we in Belize een prachtig strandhuisje op palen in de oceaan gevonden, rustig gelegen, niet te duur en proper. Totdat we in het midden van de nacht, toen we al helemaal lekgeprikt waren, wakker werden in een bed vol vlooien! En die beten zijn geen doetjes!!!! Minstens 10 dagen jeukplezier!
Honduras
Column 12: Een woord is (g)een woord
Ongeveer een maand geleden gingen we in op de uitnodiging van een Nederlandse reisgezel om samen met 5 andere nationaliteiten een groot huis te huren en gezellig de eindejaarsfeesten door te brengen op het eiland Utila in Honduras!
Klinkt goed,he! Ja, dat vonden wij ook...
We kwamen allemaal samen op de afgesproken datum en na taxi’s, bussen en een misselijkmakende boottocht kwamen we met slappe benen, in het donker en in de regen, gepakt en gezakt aan op onze tropische bestemming. We sleurden onszelf met rugzakken en vele extra kilo’s aan drank voor de feesten tot aan de andere kant van het eiland naar ons gereserveerde stulpje!
Het huis was zoals beloofd gloednieuw, rustend op palen, met uitzicht op de
caraibische zee en hoewel het pijpestelen regende was iedereen gewoon blij dat we de komende 10 dagen samen zouden doorbrengen! Onze optimistische bui werd helaas al snel verpest door een staaltje Centraal-Amerikaanse eerlijkheid en zoals zoals vaak de zucht naar geld...
De kerel die ons de sleutels overhandigde haalde ons volledig uit onze feestbui toen hij over de prijs van het huis begon! Die was plots het dubbele van wat er duidelijk afgesproken was en hij liet ons de keuze tussen betalen of inpakken!
Na een hoop heen en weer getelefoneer, gepraat, een beetje geschreeuw en vooral heel veel Westerse diplomatie (waar we als Europeanen echt fier op mogen zijn) hadden we geen andere keuze dan meer te betalen, maar ook weer niet zo veel als onze inhalige vriend gehoopt had!
In de waan dat alles eindelijk geregeld was gingen we slapen en tot onze verbazing stond er "s morgens een wildvreemde vrouw met krulspelden in haar haar op ons terras die simpelweg zei dat we moesten inpakken en wegwezen omdat zij het optrekje beloofd had aan andere mensen! Nadat het huis aan ons was toegezegd was er blijkbaar interesse gekomen van andere mensen die voor een langere periode wilden huren! En daar simpele regels en morele codes die thuis al decenia werken hier niets waard zijn werd er in de plaats heen en weer geschreeuwd en gedreigd met een uitzetting door de politie! Na veel te veel adrenaline, hartkloppingen en 8 heel stijve benen wonnen we de strijd en ontsnapten we maar nipt aan een kerstavond in de regen, zonder een dak boven ons hoofd! Tijd om te vieren en dat deden we ook, verbonden met elkaar door gedeelde miserie en opluchting kookten we naar hartelust en brachten we samen een zalige kerst door!
Ongeveer een maand geleden gingen we in op de uitnodiging van een Nederlandse reisgezel om samen met 5 andere nationaliteiten een groot huis te huren en gezellig de eindejaarsfeesten door te brengen op het eiland Utila in Honduras!
Klinkt goed,he! Ja, dat vonden wij ook...
We kwamen allemaal samen op de afgesproken datum en na taxi’s, bussen en een misselijkmakende boottocht kwamen we met slappe benen, in het donker en in de regen, gepakt en gezakt aan op onze tropische bestemming. We sleurden onszelf met rugzakken en vele extra kilo’s aan drank voor de feesten tot aan de andere kant van het eiland naar ons gereserveerde stulpje!
Het huis was zoals beloofd gloednieuw, rustend op palen, met uitzicht op de
caraibische zee en hoewel het pijpestelen regende was iedereen gewoon blij dat we de komende 10 dagen samen zouden doorbrengen! Onze optimistische bui werd helaas al snel verpest door een staaltje Centraal-Amerikaanse eerlijkheid en zoals zoals vaak de zucht naar geld...
De kerel die ons de sleutels overhandigde haalde ons volledig uit onze feestbui toen hij over de prijs van het huis begon! Die was plots het dubbele van wat er duidelijk afgesproken was en hij liet ons de keuze tussen betalen of inpakken!
Na een hoop heen en weer getelefoneer, gepraat, een beetje geschreeuw en vooral heel veel Westerse diplomatie (waar we als Europeanen echt fier op mogen zijn) hadden we geen andere keuze dan meer te betalen, maar ook weer niet zo veel als onze inhalige vriend gehoopt had!
In de waan dat alles eindelijk geregeld was gingen we slapen en tot onze verbazing stond er "s morgens een wildvreemde vrouw met krulspelden in haar haar op ons terras die simpelweg zei dat we moesten inpakken en wegwezen omdat zij het optrekje beloofd had aan andere mensen! Nadat het huis aan ons was toegezegd was er blijkbaar interesse gekomen van andere mensen die voor een langere periode wilden huren! En daar simpele regels en morele codes die thuis al decenia werken hier niets waard zijn werd er in de plaats heen en weer geschreeuwd en gedreigd met een uitzetting door de politie! Na veel te veel adrenaline, hartkloppingen en 8 heel stijve benen wonnen we de strijd en ontsnapten we maar nipt aan een kerstavond in de regen, zonder een dak boven ons hoofd! Tijd om te vieren en dat deden we ook, verbonden met elkaar door gedeelde miserie en opluchting kookten we naar hartelust en brachten we samen een zalige kerst door!
Belize
Column 10: Overal beestjes
In Placencia, Belize, ontmoetten we tijdens een wandeling op het strand een groepje kerels, die ons trakteerden op een nogal onwaarschijnlijk verhaal, dat ons op het eerste zicht een fabeltje leek te zijn!We werden gewaarschuwd voor een soort van larve die je via een muggenbeet kan opdoen in de jungle van Belize. De beet lijkt op een onschuldige muggenbeet, maar in werkelijkheid groeit er een larve onder je huid en meestal merken mensen pas echt iets als de bult blijft zwellen en ja uiteindelijk... beweegt!De Creolen hadden alle lol van de wereld bij het vertellen van hun sappig verhaal, terwijl onze gedachten eerder afdwaalden naar de jungletrip die we misschien zouden gaan doen!Nieuwsgierig ging ik op zoek naar info op het wereldwijde web en bij "botfly" vond ik zo veel info dat mijn vermoeden begon te groeien dat die larve misschien toch geen mythe was!De originele naam van dit beestje is Dermatobia Hominis en aan het lijfje zit een buisje dat tot 15 cm lang kan zijn en naar je huidoppervlak gaat zodat de larve kan ademen!Op internet vond ik 3 doe-het-zelf manieren om de larve uit te drijven.Nummer 1 is de beet met Vaseline bedekken, zodat de larve zijn weg naar buiten moet zoeken om te kunnen ademen, waarna je (als je nog niet flauwgevallen bent van het aanzicht!) het beestje moet doden!Optie 2 is de bobbel bedekken met een tabaksblad, de nicotine doodt de larve en zelf moet je dan (met of zonder scalpel!) de dode larve uit de huid zien te verwijderen! Oplossing nummer 3 deed mijn maag helemaal ronddraaien! Plaats een stukje hamburger of biefstuk op de bult en de larve zal, gelokt door een smakelijkere omgeving dan jouw vlees, zijn weg naar boven banen om van je huid rechtstreeks in het vlees te kruipen.We probeerden onszelf al lachend terug te vinden in een van de 3 mogelijkheden en daar geen enkele ons echt gelukkig stemde kochten we voor alle veiligheid toch maar een potje Vaseline!
In Placencia, Belize, ontmoetten we tijdens een wandeling op het strand een groepje kerels, die ons trakteerden op een nogal onwaarschijnlijk verhaal, dat ons op het eerste zicht een fabeltje leek te zijn!We werden gewaarschuwd voor een soort van larve die je via een muggenbeet kan opdoen in de jungle van Belize. De beet lijkt op een onschuldige muggenbeet, maar in werkelijkheid groeit er een larve onder je huid en meestal merken mensen pas echt iets als de bult blijft zwellen en ja uiteindelijk... beweegt!De Creolen hadden alle lol van de wereld bij het vertellen van hun sappig verhaal, terwijl onze gedachten eerder afdwaalden naar de jungletrip die we misschien zouden gaan doen!Nieuwsgierig ging ik op zoek naar info op het wereldwijde web en bij "botfly" vond ik zo veel info dat mijn vermoeden begon te groeien dat die larve misschien toch geen mythe was!De originele naam van dit beestje is Dermatobia Hominis en aan het lijfje zit een buisje dat tot 15 cm lang kan zijn en naar je huidoppervlak gaat zodat de larve kan ademen!Op internet vond ik 3 doe-het-zelf manieren om de larve uit te drijven.Nummer 1 is de beet met Vaseline bedekken, zodat de larve zijn weg naar buiten moet zoeken om te kunnen ademen, waarna je (als je nog niet flauwgevallen bent van het aanzicht!) het beestje moet doden!Optie 2 is de bobbel bedekken met een tabaksblad, de nicotine doodt de larve en zelf moet je dan (met of zonder scalpel!) de dode larve uit de huid zien te verwijderen! Oplossing nummer 3 deed mijn maag helemaal ronddraaien! Plaats een stukje hamburger of biefstuk op de bult en de larve zal, gelokt door een smakelijkere omgeving dan jouw vlees, zijn weg naar boven banen om van je huid rechtstreeks in het vlees te kruipen.We probeerden onszelf al lachend terug te vinden in een van de 3 mogelijkheden en daar geen enkele ons echt gelukkig stemde kochten we voor alle veiligheid toch maar een potje Vaseline!
Belize
Column 9: Belize VS Guatemala
Eenmaal voorbij Mexico zijn de afstanden erg klein in Centraal Amerika. Deze week reisden we van Guatemala naar Belize en toen we nog maar net de grens over waren, werd het meteen duidelijk dat we in een andere wereld terecht gekomen waren!
Plots knalt er pure Blues afgewisseld met hiphop door de speakers van de bus in plaats van salsa en merengue, de 60 jarige buschauffeur begroet ons met een "welcome, man!" in plaats van "Buenos dias", onze medereizigers zijn stuk voor stuk dubbelgangers van 50 Cent en Bob Marley en nadat we een uurtje aan de grens voorbij zijn lacht de blauwe Carraibische oceaan ons toe!
Belize is naar verluid het buitenbeentje van Centraal-Amerika, Creools (Engels met een speciaal accentje) is er de meest gesproken taal en het grootste deel van de bevolking bestaat uit afstammelingen van de slaven die hier in lang vervlogen tijden naatoe werden gebracht door de Engelsen. Het is ook een van de dunst bevolkte landen, de grootste stad van Belize telt nog geen 50.000 inwoners, terwijl Guatemala City er meer dan 2 miljoen heeft!!!! Het wordt ons al snel duidelijk dat hangmathangen een van de nationale specialiteiten is…
Terwijl in Guatemala 60% van de bevolking Maya is en de vrouwen er meestal erg zedig en traditioneel gekleed gaan, vaak nog met waterkruik op hun hoofd of hout op hun rug, is het nu wel wat anders hier in Belize! We lijken wel in de Bronx beland te zijn met al die kortgerokte, zelfzekere jongedames met hun stevige dosis “attitude”, nepnagels en perfect gekapt haar!
Op onze eerste avond werden we meteen een locale bar in Belize City binnengelokt door de hippe tonen van een live Raggae band! De hele avond hebben we gesociolized met de locale ‘homies’ en kon Ruben met de mannen de lokale bieren testen!
Een ander iets minder interessant verschil zijn de prijzen! We betalen hier al snel het 2 to 3 dubbele voor een kamertje, de bus en het eten dan in Guatemala! We plannen dan maar om hier kort te genieten en zo snel mogelijk door te reizen naar beterkope oorden!
Eenmaal voorbij Mexico zijn de afstanden erg klein in Centraal Amerika. Deze week reisden we van Guatemala naar Belize en toen we nog maar net de grens over waren, werd het meteen duidelijk dat we in een andere wereld terecht gekomen waren!
Plots knalt er pure Blues afgewisseld met hiphop door de speakers van de bus in plaats van salsa en merengue, de 60 jarige buschauffeur begroet ons met een "welcome, man!" in plaats van "Buenos dias", onze medereizigers zijn stuk voor stuk dubbelgangers van 50 Cent en Bob Marley en nadat we een uurtje aan de grens voorbij zijn lacht de blauwe Carraibische oceaan ons toe!
Belize is naar verluid het buitenbeentje van Centraal-Amerika, Creools (Engels met een speciaal accentje) is er de meest gesproken taal en het grootste deel van de bevolking bestaat uit afstammelingen van de slaven die hier in lang vervlogen tijden naatoe werden gebracht door de Engelsen. Het is ook een van de dunst bevolkte landen, de grootste stad van Belize telt nog geen 50.000 inwoners, terwijl Guatemala City er meer dan 2 miljoen heeft!!!! Het wordt ons al snel duidelijk dat hangmathangen een van de nationale specialiteiten is…
Terwijl in Guatemala 60% van de bevolking Maya is en de vrouwen er meestal erg zedig en traditioneel gekleed gaan, vaak nog met waterkruik op hun hoofd of hout op hun rug, is het nu wel wat anders hier in Belize! We lijken wel in de Bronx beland te zijn met al die kortgerokte, zelfzekere jongedames met hun stevige dosis “attitude”, nepnagels en perfect gekapt haar!
Op onze eerste avond werden we meteen een locale bar in Belize City binnengelokt door de hippe tonen van een live Raggae band! De hele avond hebben we gesociolized met de locale ‘homies’ en kon Ruben met de mannen de lokale bieren testen!
Een ander iets minder interessant verschil zijn de prijzen! We betalen hier al snel het 2 to 3 dubbele voor een kamertje, de bus en het eten dan in Guatemala! We plannen dan maar om hier kort te genieten en zo snel mogelijk door te reizen naar beterkope oorden!
Guatemala 5
Column 11: Santiago de Atitlan
Het project voor de hulp aan enkele families in Quetzaltenango is afgerond en we besloten, op aanraden van andere reizigers, af te zakken naar Santiago de Atitlan aan het Atitlanmeer omdat er hier naar het schijnt ook nog veel hulp nodig is. In Santiago is een volledige gemeenschap van de kaart geveegd door een nietsontziende modderstroom. Zeshonderd doden is de voorlopige eindbalans,
waarvan tweederde nooit effectief zal geborgen worden omdat de huizen vaak tot aan de nok verdwenen zijn in de massa van modder en rotsblokken. Via via leren we enkele vrijwilligers van het Peace Corps kennen die ons meenemen naar het tijdelijke tentenkamp voor de overlevenden. Het was erg interessant om te zien hoe Oxfam, USAID, de Europese unie en vele ngo’s de handen in elkaar geslagen hebben om in geen tijd proper water te voorzien en het kamp op te bouwen. We leren ter plaatse de Spaanse ngo Semeca kennen, die er met vrijwilligers instaat voor de medische hulp. Ze vertellen ons hoe ze met minimale middelen een vlooienplaag proberen te temmen en hoe overal huidziektes en luchtwegeninfecties opduiken door beperkte hygiene en de winter die eraan komt. Dan is er ook nog eens het probleem dat vele geneesmiddelen die ze nodig hebben hier in Guatemala niet verkrijgbaar zijn onder een generische vorm. Daniel, een verpleger van Semeca, vertelt ons hoe er een constante, onderhuidse mini-oorlog aan de gang is tussen de voorvechters van goedkope medicijnen in ontwikkelingslanden en grote Amerikaanse farmaceutische multinationals (die er uiteraard alle baat bij hebben als hun producten hier peperduur verkocht worden). Met open mond luisteren we naar verhalen over ontvoeringen en doodsbedreigingen aan het adres van directe kennissen van Daniel die hier strijden voor generische medicijnen. Zo zijn er bijvoorbeeld bepaalde medicijnen die Farmamundi in Europa kan aankopen voor € 6 per 1000 pilletjes, hier kosten exact dezelfde pilletjes € 6 voor een doosje van 10! Omdat het medische hulpteam
het hier voorlopig moet stellen met erg beperkte financiële steun voor geneesmiddelen besloten we het geld dat we over hebben van ons project meteen te investeren in geneesmiddelen voor Santiago de Atitlan.
Foto’s en verslag hiervan vind je binnenkort terug op de site!!!
Nogmaals bedankt voor jullie steun!
Het project voor de hulp aan enkele families in Quetzaltenango is afgerond en we besloten, op aanraden van andere reizigers, af te zakken naar Santiago de Atitlan aan het Atitlanmeer omdat er hier naar het schijnt ook nog veel hulp nodig is. In Santiago is een volledige gemeenschap van de kaart geveegd door een nietsontziende modderstroom. Zeshonderd doden is de voorlopige eindbalans,
waarvan tweederde nooit effectief zal geborgen worden omdat de huizen vaak tot aan de nok verdwenen zijn in de massa van modder en rotsblokken. Via via leren we enkele vrijwilligers van het Peace Corps kennen die ons meenemen naar het tijdelijke tentenkamp voor de overlevenden. Het was erg interessant om te zien hoe Oxfam, USAID, de Europese unie en vele ngo’s de handen in elkaar geslagen hebben om in geen tijd proper water te voorzien en het kamp op te bouwen. We leren ter plaatse de Spaanse ngo Semeca kennen, die er met vrijwilligers instaat voor de medische hulp. Ze vertellen ons hoe ze met minimale middelen een vlooienplaag proberen te temmen en hoe overal huidziektes en luchtwegeninfecties opduiken door beperkte hygiene en de winter die eraan komt. Dan is er ook nog eens het probleem dat vele geneesmiddelen die ze nodig hebben hier in Guatemala niet verkrijgbaar zijn onder een generische vorm. Daniel, een verpleger van Semeca, vertelt ons hoe er een constante, onderhuidse mini-oorlog aan de gang is tussen de voorvechters van goedkope medicijnen in ontwikkelingslanden en grote Amerikaanse farmaceutische multinationals (die er uiteraard alle baat bij hebben als hun producten hier peperduur verkocht worden). Met open mond luisteren we naar verhalen over ontvoeringen en doodsbedreigingen aan het adres van directe kennissen van Daniel die hier strijden voor generische medicijnen. Zo zijn er bijvoorbeeld bepaalde medicijnen die Farmamundi in Europa kan aankopen voor € 6 per 1000 pilletjes, hier kosten exact dezelfde pilletjes € 6 voor een doosje van 10! Omdat het medische hulpteam
het hier voorlopig moet stellen met erg beperkte financiële steun voor geneesmiddelen besloten we het geld dat we over hebben van ons project meteen te investeren in geneesmiddelen voor Santiago de Atitlan.
Foto’s en verslag hiervan vind je binnenkort terug op de site!!!
Nogmaals bedankt voor jullie steun!
Vigilantes
Verslag: vigilantes
Guatemalteken nemen het heft in eigen handen
Overdag zijn ze schrijnwerker, leraar of verkoper, maar ‘s avonds om 20.55h trekken ze een skimuts over hun hoofd en om 21.00h stipt staan ze gemaskerd en uitgerust met stokken en baseballbats paraat op hun vaste plek. Klaar om in de buurt van hun familie en vrienden de veiligheid te garanderen.
Ze noemen zichzelf “Vigilantes” en toen ik deze gemaskerde mannen, samen met mijn vriend na een avondje op café, rond middernacht in de donkere straten van Quetzaltenango (Xela) voor het eerst tegen het lijf liep, fluisterde ik vlug: “Ok, tot zo ver onze veilige tijd in Guatemala, we zijn onze camera en portefeuilles kwijt!”
Maar in plaats daarvan werden we begroet met een sympathieke Buenas noches en dat was het dan!!!!
De volgende dag vertelde ik aan het ontbijt uitgelaten wat we meegemaakt hadden aan de moeder van ons gastgezin waar we Spaans aan het leren waren.
“Ah, de jongens van de vigilantes” lachte ze “dat zijn de good guys, ze beschermen ‘s nachts de straten van Xela zodat iedereen veilig thuis geraakt. Heb je de fluitsignalen nog niet gehoord?”
Die hadden we inderdaad nog niet gehoord. Ze vertelde dat de vigilantes met elkaar communiceren via walkie talkies en elke avond exact om 23h fluit iedere groep 1 keer kort op fluitjes, dit betekent dat alles veilig en in orde is.
Die nacht gingen we op tijd slapen en met ingehouden adem wachtten we af. En ja hoor, zoals gezegd hoorden we vanuit verschillende hoeken van de buurt een achttal korte fluitsignalen! Alles veilig, we konden op 2 oren slapen.
Het interview
Na een verblijf van 2 weken in Xela waren we helemaal gewend aan het in zwart geklede en gemaskerde baseballteam dat door de straten partouilleerde.
Ik raakte best gefascineerd door dit nogal eigenaardige veiligheidssysteem en wilde er graag meer over weten.
Ik vroeg onze adoptiemoeder, die iedereen in de buurt kent, of ze geen afspraak kon fixen met een paar van de kerels voor een interviewtje. Na een paar telefoontjes en verschillende malen te bevestigen dat we ‘seguro’ waren om mee te praten konden we de volgende dag op bezoek bij Jose en Victor.
Twee broers die overdag samen een schijnwerkerij open houden. Jose, 28 jaar en de jongste van de 2, voerde het woord en antwoordde fier op mijn vragen.
Sinds 10 maanden zijn de vigilantes actief in Xela. Het was een noodzaak daar de criminaliteit de laatste jaren exponentieel toegenomen is. Het politiekorps is zwaar ondergefinancierd en onderbemand, waardoor er in sommige buurten slechts 1 keer per maand een politiepatrouille passeert.
Guatemala loopt de laatste jaren meer en meer gebukt onder het juk van de Mara’s, jongerenbendes die het hele land teisteren, en naar hartelust roven en moorden.
In een controversiele speech, verklaarde president Oscar Berger onlangs dat Guatemala een ‘Columbianization’ aan het ondergaan is en dat het land nog nooit zoveel geweld heeft gekend sinds de burgeroorlog.
Een politiekorps van 5000 manschappen in een land van 14 miljoen inwoners kan nauwelijks efficient genoemd worden en met gemiddeld 14 moorden per dag is Guatemala niet bepaald landje Weltevree. De mensen hier hebben vaak ook helemaal geen vertrouwen in de politie en het rechtsysteem dat gerenomeerd is omwille van de corruptie!
Dit is dan ook de reden waarom Jose en vele anderen ervoor gekozen hebben om het heft in eigen handen te nemen.
Het idee van de vigilantes onstond in Guatemala City en Xela, de 2e grootste stad van het land, heeft ondertussen al een 180-tal vrijwillige vigilantes die zich gegroepeerd hebben in groepjes van 3 tot 8 personen. Elke groep heeft zijn eigen afgebakende buurt waar ze ‘s avonds tussen 21h en middernacht rondwandelen.
“De jongste van alle vigilantes is 16 en de oudste is 65 jaar, iedereen is welkom, ook vrouwen als ze willen” Aldus Jose. “We bedekken onze hoofden volledig en kleden ons in donkere kleuren om onherkenbaar te zijn en zo onze families en onszelf te beschermen tegen wraakacties van de bendes. De reden dat we stokken en baseballbats meenemen is alleen voor zelfverdediging.”
Toen het gesprek op z’n einde liep vroeg Jose waar we op gehoopt hadden. We werden plechtig uitgenodigd om een avondje mee te gaan patrouilleren! Nog voor de vraag er volledig gesteld was, antwoordden we enthousiast "Claro que si"! We kregen duidelijke instructies over onze kledij zodat we onherkenbaar zouden zijn en we moesten op onze plechtige communiezieltjes beloven dat we aan niemand hun identiteit bekend zouden maken. Met een stevige handdruk werden de afspraken bevestigd!
De infiltratie is een feit!
De volgende dag om 21h stipt stonden we klaar op de afgesproken plaats en werden we voorgesteld aan de andere leden van de groep van Jose en Victor.
Terwijl we gemaskerd en dus anoniem door de straten wandelden zagen we hoe verschillende pas gearriveerde reizigers zo koel mogelijk voorbij de groep probeerden te lopen. Ook zagen we duidelijk opgeluchte gezichten en hoorden we een diepe zucht zodra de groep hen vriendelijk begroette!
Ieder lid van het team heeft altijd een fluitje bij zich en als er zich ergens een probleem voordoet wordt er meerdere malen kort achter elkaar gefloten, waarop iedereen naar buiten komt en de andere groepen naar de plaats van het onheil snellen.
De keren dat in het verleden een dief of een bendelid op heterdaad betrapt is, was het de taak van de vigilantes om de boef in bedwang te houden tot de politie, vaak pas na 45 minuten, arriveerde om de crimineel in de boeien te slaan en af te voeren.
Er is geen afgesproken samenwerking en zelfs als de politie arriveert worden de maskers nooit afgezet, omdat ook de vigilantes er geen vertrouwen in hebben dat iedere agent recht in zijn schoenen staat. Daarom heeft ieder lid van de vigilantes ook een schuilnaam en deze namen worden uitsluitend gebruikt wanneer er gecommuniceerd wordt via de walkie talkies.
Terwijl hij dit vertelde haalde Jose fier een krantenartikel uit zijn binnenzak. In dit artikel vertelt Semet Tujal, Secretaris Generaal van het politiedepartement van Xela, dat hij zich erg bewust is van de activiteit van de vigilantes. Hij verklaart dat ze een grote hulp zijn en dat de criminaliteit sterk gedaald is sinds ze er zijn. Hij geeft ook toe dat hun politiekorps niet genoeg manschappen heeft om de criminaliteit in Xela alleen de baas te kunnen.
Al pratend wandelden we verder door de verlaten straten van de stad en om 23h weerklonk overal een kort fluitsignaal wat ons duidelijk maakte dat er weer een veilige avond gepasseerd was in Xela.
Jose en zijn vrienden zullen zolang het nodig is elke avond blijven patrouilleren, maar ze hopen allemaal dat de bendes snel zullen verdwijnen en dat er snel een meer efficient systeem zal zijn.
Katrien Greven, Guatemala
Guatemalteken nemen het heft in eigen handen
Overdag zijn ze schrijnwerker, leraar of verkoper, maar ‘s avonds om 20.55h trekken ze een skimuts over hun hoofd en om 21.00h stipt staan ze gemaskerd en uitgerust met stokken en baseballbats paraat op hun vaste plek. Klaar om in de buurt van hun familie en vrienden de veiligheid te garanderen.
Ze noemen zichzelf “Vigilantes” en toen ik deze gemaskerde mannen, samen met mijn vriend na een avondje op café, rond middernacht in de donkere straten van Quetzaltenango (Xela) voor het eerst tegen het lijf liep, fluisterde ik vlug: “Ok, tot zo ver onze veilige tijd in Guatemala, we zijn onze camera en portefeuilles kwijt!”
Maar in plaats daarvan werden we begroet met een sympathieke Buenas noches en dat was het dan!!!!
De volgende dag vertelde ik aan het ontbijt uitgelaten wat we meegemaakt hadden aan de moeder van ons gastgezin waar we Spaans aan het leren waren.
“Ah, de jongens van de vigilantes” lachte ze “dat zijn de good guys, ze beschermen ‘s nachts de straten van Xela zodat iedereen veilig thuis geraakt. Heb je de fluitsignalen nog niet gehoord?”
Die hadden we inderdaad nog niet gehoord. Ze vertelde dat de vigilantes met elkaar communiceren via walkie talkies en elke avond exact om 23h fluit iedere groep 1 keer kort op fluitjes, dit betekent dat alles veilig en in orde is.
Die nacht gingen we op tijd slapen en met ingehouden adem wachtten we af. En ja hoor, zoals gezegd hoorden we vanuit verschillende hoeken van de buurt een achttal korte fluitsignalen! Alles veilig, we konden op 2 oren slapen.
Het interview
Na een verblijf van 2 weken in Xela waren we helemaal gewend aan het in zwart geklede en gemaskerde baseballteam dat door de straten partouilleerde.
Ik raakte best gefascineerd door dit nogal eigenaardige veiligheidssysteem en wilde er graag meer over weten.
Ik vroeg onze adoptiemoeder, die iedereen in de buurt kent, of ze geen afspraak kon fixen met een paar van de kerels voor een interviewtje. Na een paar telefoontjes en verschillende malen te bevestigen dat we ‘seguro’ waren om mee te praten konden we de volgende dag op bezoek bij Jose en Victor.
Twee broers die overdag samen een schijnwerkerij open houden. Jose, 28 jaar en de jongste van de 2, voerde het woord en antwoordde fier op mijn vragen.
Sinds 10 maanden zijn de vigilantes actief in Xela. Het was een noodzaak daar de criminaliteit de laatste jaren exponentieel toegenomen is. Het politiekorps is zwaar ondergefinancierd en onderbemand, waardoor er in sommige buurten slechts 1 keer per maand een politiepatrouille passeert.
Guatemala loopt de laatste jaren meer en meer gebukt onder het juk van de Mara’s, jongerenbendes die het hele land teisteren, en naar hartelust roven en moorden.
In een controversiele speech, verklaarde president Oscar Berger onlangs dat Guatemala een ‘Columbianization’ aan het ondergaan is en dat het land nog nooit zoveel geweld heeft gekend sinds de burgeroorlog.
Een politiekorps van 5000 manschappen in een land van 14 miljoen inwoners kan nauwelijks efficient genoemd worden en met gemiddeld 14 moorden per dag is Guatemala niet bepaald landje Weltevree. De mensen hier hebben vaak ook helemaal geen vertrouwen in de politie en het rechtsysteem dat gerenomeerd is omwille van de corruptie!
Dit is dan ook de reden waarom Jose en vele anderen ervoor gekozen hebben om het heft in eigen handen te nemen.
Het idee van de vigilantes onstond in Guatemala City en Xela, de 2e grootste stad van het land, heeft ondertussen al een 180-tal vrijwillige vigilantes die zich gegroepeerd hebben in groepjes van 3 tot 8 personen. Elke groep heeft zijn eigen afgebakende buurt waar ze ‘s avonds tussen 21h en middernacht rondwandelen.
“De jongste van alle vigilantes is 16 en de oudste is 65 jaar, iedereen is welkom, ook vrouwen als ze willen” Aldus Jose. “We bedekken onze hoofden volledig en kleden ons in donkere kleuren om onherkenbaar te zijn en zo onze families en onszelf te beschermen tegen wraakacties van de bendes. De reden dat we stokken en baseballbats meenemen is alleen voor zelfverdediging.”
Toen het gesprek op z’n einde liep vroeg Jose waar we op gehoopt hadden. We werden plechtig uitgenodigd om een avondje mee te gaan patrouilleren! Nog voor de vraag er volledig gesteld was, antwoordden we enthousiast "Claro que si"! We kregen duidelijke instructies over onze kledij zodat we onherkenbaar zouden zijn en we moesten op onze plechtige communiezieltjes beloven dat we aan niemand hun identiteit bekend zouden maken. Met een stevige handdruk werden de afspraken bevestigd!
De infiltratie is een feit!
De volgende dag om 21h stipt stonden we klaar op de afgesproken plaats en werden we voorgesteld aan de andere leden van de groep van Jose en Victor.
Terwijl we gemaskerd en dus anoniem door de straten wandelden zagen we hoe verschillende pas gearriveerde reizigers zo koel mogelijk voorbij de groep probeerden te lopen. Ook zagen we duidelijk opgeluchte gezichten en hoorden we een diepe zucht zodra de groep hen vriendelijk begroette!
Ieder lid van het team heeft altijd een fluitje bij zich en als er zich ergens een probleem voordoet wordt er meerdere malen kort achter elkaar gefloten, waarop iedereen naar buiten komt en de andere groepen naar de plaats van het onheil snellen.
De keren dat in het verleden een dief of een bendelid op heterdaad betrapt is, was het de taak van de vigilantes om de boef in bedwang te houden tot de politie, vaak pas na 45 minuten, arriveerde om de crimineel in de boeien te slaan en af te voeren.
Er is geen afgesproken samenwerking en zelfs als de politie arriveert worden de maskers nooit afgezet, omdat ook de vigilantes er geen vertrouwen in hebben dat iedere agent recht in zijn schoenen staat. Daarom heeft ieder lid van de vigilantes ook een schuilnaam en deze namen worden uitsluitend gebruikt wanneer er gecommuniceerd wordt via de walkie talkies.
Terwijl hij dit vertelde haalde Jose fier een krantenartikel uit zijn binnenzak. In dit artikel vertelt Semet Tujal, Secretaris Generaal van het politiedepartement van Xela, dat hij zich erg bewust is van de activiteit van de vigilantes. Hij verklaart dat ze een grote hulp zijn en dat de criminaliteit sterk gedaald is sinds ze er zijn. Hij geeft ook toe dat hun politiekorps niet genoeg manschappen heeft om de criminaliteit in Xela alleen de baas te kunnen.
Al pratend wandelden we verder door de verlaten straten van de stad en om 23h weerklonk overal een kort fluitsignaal wat ons duidelijk maakte dat er weer een veilige avond gepasseerd was in Xela.
Jose en zijn vrienden zullen zolang het nodig is elke avond blijven patrouilleren, maar ze hopen allemaal dat de bendes snel zullen verdwijnen en dat er snel een meer efficient systeem zal zijn.
Katrien Greven, Guatemala
Guatemala 4
Column 8 : Xela VS Municipal
Afgelopen zondag was een hoogdag voor de voetbalfans van onze hometown, Quetzaltenango! De halve finale voor de landsbeker werd gespeeld tegen de kampioen van vorig jaar. Onze Spaanse school had alle studenten uitgenodigd voor een erg typische opvulling van een zondag! Om half 9 ‘s morgens verzamelden we en kregen we een stoomcursus stadiumtaal: hijo de puta, puercos, mierda en andere malapalabras maakten we ons eigen zonder op dat moment te beseffen dat exact deze woorden de enige zouden zijn die we de komende uren zouden horen!
Terwijl we richting stadium wandelden vertelde de organiserende leraar dat zijn maten al van 6 uur ‘s morgens plaats aan het houden waren voor ons in het stadium! Toen we arriveerden werd meteen duidelijk waarom, de straten zagen rood van de fans in de kleur van de club en de toppen van de bomen zaten vol met mensen die geen ticketje hadden kunnen bemachtigen! Om helemaal op te gaan in de menigte kochten we ons voor 5 euro een shirt en een vlag van de club. Eenmaal binnen was het echt ambiance, overal trompetten en slagwerkformaties die het tot op het laatste zitje met testosteron gevulde stadium volledig in de stemming brachten!Toen de ploegen rond 11 uur eindelijk het stadium betraden barstte de hel pas echt los! Eerst kwamen de de tegenstanders het veld op… tegelijkertijd begon het hele stadium op maat van de trom “hijos de puta” te brullen en toen de mannen van de thuisploeg het veld betraden, leek het wel nieuwjaar! Overal in het publiek werden bommetjes, vuurwerk en rookpijlen afgestoken en de confetti dwarrelde in het rond!Tijdens de match ging het schelden lustig door, elke keer als de keeper de bal wegtrapte schreeuwde 8000 man in koor “hueco” wat zoveel betekend als “flikker” en er werd zelfs een arbiter afgevoerd die neergemaaid was geworden door een rumfles uit de tribunes! Tijdens de pause werden de andere scheids- en lijnrechters vervolgens van het veld geleid door een gepanserde en gehelmde politieescorte. Hilarisch gewoon! Onze “super chivos” verloren de match, maar dat kon de pret niet bederven!!! Viva Guatemala!
Afgelopen zondag was een hoogdag voor de voetbalfans van onze hometown, Quetzaltenango! De halve finale voor de landsbeker werd gespeeld tegen de kampioen van vorig jaar. Onze Spaanse school had alle studenten uitgenodigd voor een erg typische opvulling van een zondag! Om half 9 ‘s morgens verzamelden we en kregen we een stoomcursus stadiumtaal: hijo de puta, puercos, mierda en andere malapalabras maakten we ons eigen zonder op dat moment te beseffen dat exact deze woorden de enige zouden zijn die we de komende uren zouden horen!
Terwijl we richting stadium wandelden vertelde de organiserende leraar dat zijn maten al van 6 uur ‘s morgens plaats aan het houden waren voor ons in het stadium! Toen we arriveerden werd meteen duidelijk waarom, de straten zagen rood van de fans in de kleur van de club en de toppen van de bomen zaten vol met mensen die geen ticketje hadden kunnen bemachtigen! Om helemaal op te gaan in de menigte kochten we ons voor 5 euro een shirt en een vlag van de club. Eenmaal binnen was het echt ambiance, overal trompetten en slagwerkformaties die het tot op het laatste zitje met testosteron gevulde stadium volledig in de stemming brachten!Toen de ploegen rond 11 uur eindelijk het stadium betraden barstte de hel pas echt los! Eerst kwamen de de tegenstanders het veld op… tegelijkertijd begon het hele stadium op maat van de trom “hijos de puta” te brullen en toen de mannen van de thuisploeg het veld betraden, leek het wel nieuwjaar! Overal in het publiek werden bommetjes, vuurwerk en rookpijlen afgestoken en de confetti dwarrelde in het rond!Tijdens de match ging het schelden lustig door, elke keer als de keeper de bal wegtrapte schreeuwde 8000 man in koor “hueco” wat zoveel betekend als “flikker” en er werd zelfs een arbiter afgevoerd die neergemaaid was geworden door een rumfles uit de tribunes! Tijdens de pause werden de andere scheids- en lijnrechters vervolgens van het veld geleid door een gepanserde en gehelmde politieescorte. Hilarisch gewoon! Onze “super chivos” verloren de match, maar dat kon de pret niet bederven!!! Viva Guatemala!
Mara's Centraal Amerika
Mara's in Centraal Amerikaw
Mara's: extreem geweldadige jongerenbendes die verspreid over Centraal-Amerika (vnl Honduras, Guatemala en El Salvador) dood en verderf zaaien. Deze "Mareros" of gangsters zijn herkenbaar aan de vele tatoages eigen voor de bende waar zij toe behoren en hebben de reputatie voor weinig of niets terug te deinzen.
De geschiedenis van deze bendes gaat tot 50 jaar terug maar de verhoogde activiteit startte tot een 10-tal jaar geleden. Na het einde van de oorlog in Guatemala en El Salvador begon de VS met het deporteren van duizenden bendeleden terug naar hun land. Dit zorgde voor een enorme explosie van geweld. Vooral in de hoofdstad van Guatemala zijn verhalen over moord en verkrachting dagelijks te lezen in de verschillende kranten. Men schat dat er op dit moment zo een 125000 bendeleden actief zijn in Guatemala, wellicht ligt dat cijfer nog hoger. Verschillende zones in de hoofdstad zijn verboden zones voor politie. De bendes beslissen in deze gebieden over leven en dood wat het leven in deze zones zwaar en enorm gevaarlijk maakt. De bendes bevinden zich hoofdzakelijk in de armere buurten waar weinig onderwijs is, quasi geen jobvooruitzichten zijn en geweld dagelijkse kost is. Omwille van deze redenen zoeken vele jongeren naar een nieuwe identiteit en naar een gevoel van samenhorigheid wat ze vinden bij de mara's .De gemiddelde leeftijd dat jongeren zich bij een bende voegen is tussen 8 en de 12 jaar oud. Om lid te worden ondergaan ze een inlijvingsritueel wat meestal wil zeggen dat ze moeten bewijzen waardig te zijn voor de bende. Het is in de meeste gevallen een geweldpleging binnen de bende of naar buitenstaanders toe. Deze geweldplegingen gaan van diefstal tot moord en verkrachting. De gemiddelde levensverwachting van een Marero(a) is 22 jaar, een leeftijd waar vele van deze jongeren enkel van kunnen dromen.
De 2 grootste bendes in Guatemala zijn de M18 en de Salvatrucha, beide bendes zijn ontstaan in de VS. De Mara18 in Chicago in 1952 en de Salvatrucha in Los Angeles in het begin van de jaren '80. Deze bendes zijn in oorlog met elkaar en met iedereen die een probleem met hen heeft. Zo was in augustus van dit jaar in Guatemala een zwaar conflict in enkele gevangenissen waarbij in het totaal 35 doden vielen. Vele van de bendeleden in de gevangenis waren gewapend met granaten, pistolen en messen wat een beeld geeft hoe de politie hier omgaat met deze jongeren.
Vele politieagenten hebben vaak zelf nauwe contacten met de georgeniseerde misdaad en zullen de kans om een concurrerende bende uit te roeien of ze een flinke klap geven niet laten liggen.Mensenrechtenorganisaties melden dat vele moorden gebeuren door "off-duty" agenten die opereren vanuit zogenaamde doodseskaders. Gebruikmakend van het "hit and run" principe trekken deze gemaskerde groepen naar bepaalde hoge risicogebieden, kidnappen vermoedelijke bendeleden die dan enkele dagen later dood worden teruggevonden of helemaal niet worden gevonden. Deze moorden en de moorden door de Mareros worden in de meeste gevallen niet of niet grondig onderzocht waardoor deze groepen vrij spel krijgen. Ook heeft Guatemala, door al deze moorden, op dit moment het hoogste moordcijfer van Latijns Amerika. 70 moorden per 100000 inwoners, 14 moorden per dag.
De overheid probeert tegen deze bendes hard op te treden maar moet dusver toegeven dat het nog niet veel heeft kunnen helpen. In El Salvador hanteert men de "super mano duro" of super harde hand waarbij men bij het hebben van tatoages al kans maakt op een ticket richting de gevangenis. Ook hier hebben mensenrechtenorganisatie hun twijfels. Zij zeggen dat dit juist het omgekeerde zal bereiken. Erger nog, door deze nultolerantie zullen de bendes gesofisticeerder te werk gaan en moeilijker op te sporen zijn.
De oplossing voor deze problemen zal dus nog een lange tijd op zich laten wachten.
Ruben Heeren
Mara's: extreem geweldadige jongerenbendes die verspreid over Centraal-Amerika (vnl Honduras, Guatemala en El Salvador) dood en verderf zaaien. Deze "Mareros" of gangsters zijn herkenbaar aan de vele tatoages eigen voor de bende waar zij toe behoren en hebben de reputatie voor weinig of niets terug te deinzen.
De geschiedenis van deze bendes gaat tot 50 jaar terug maar de verhoogde activiteit startte tot een 10-tal jaar geleden. Na het einde van de oorlog in Guatemala en El Salvador begon de VS met het deporteren van duizenden bendeleden terug naar hun land. Dit zorgde voor een enorme explosie van geweld. Vooral in de hoofdstad van Guatemala zijn verhalen over moord en verkrachting dagelijks te lezen in de verschillende kranten. Men schat dat er op dit moment zo een 125000 bendeleden actief zijn in Guatemala, wellicht ligt dat cijfer nog hoger. Verschillende zones in de hoofdstad zijn verboden zones voor politie. De bendes beslissen in deze gebieden over leven en dood wat het leven in deze zones zwaar en enorm gevaarlijk maakt. De bendes bevinden zich hoofdzakelijk in de armere buurten waar weinig onderwijs is, quasi geen jobvooruitzichten zijn en geweld dagelijkse kost is. Omwille van deze redenen zoeken vele jongeren naar een nieuwe identiteit en naar een gevoel van samenhorigheid wat ze vinden bij de mara's .De gemiddelde leeftijd dat jongeren zich bij een bende voegen is tussen 8 en de 12 jaar oud. Om lid te worden ondergaan ze een inlijvingsritueel wat meestal wil zeggen dat ze moeten bewijzen waardig te zijn voor de bende. Het is in de meeste gevallen een geweldpleging binnen de bende of naar buitenstaanders toe. Deze geweldplegingen gaan van diefstal tot moord en verkrachting. De gemiddelde levensverwachting van een Marero(a) is 22 jaar, een leeftijd waar vele van deze jongeren enkel van kunnen dromen.
De 2 grootste bendes in Guatemala zijn de M18 en de Salvatrucha, beide bendes zijn ontstaan in de VS. De Mara18 in Chicago in 1952 en de Salvatrucha in Los Angeles in het begin van de jaren '80. Deze bendes zijn in oorlog met elkaar en met iedereen die een probleem met hen heeft. Zo was in augustus van dit jaar in Guatemala een zwaar conflict in enkele gevangenissen waarbij in het totaal 35 doden vielen. Vele van de bendeleden in de gevangenis waren gewapend met granaten, pistolen en messen wat een beeld geeft hoe de politie hier omgaat met deze jongeren.
Vele politieagenten hebben vaak zelf nauwe contacten met de georgeniseerde misdaad en zullen de kans om een concurrerende bende uit te roeien of ze een flinke klap geven niet laten liggen.Mensenrechtenorganisaties melden dat vele moorden gebeuren door "off-duty" agenten die opereren vanuit zogenaamde doodseskaders. Gebruikmakend van het "hit and run" principe trekken deze gemaskerde groepen naar bepaalde hoge risicogebieden, kidnappen vermoedelijke bendeleden die dan enkele dagen later dood worden teruggevonden of helemaal niet worden gevonden. Deze moorden en de moorden door de Mareros worden in de meeste gevallen niet of niet grondig onderzocht waardoor deze groepen vrij spel krijgen. Ook heeft Guatemala, door al deze moorden, op dit moment het hoogste moordcijfer van Latijns Amerika. 70 moorden per 100000 inwoners, 14 moorden per dag.
De overheid probeert tegen deze bendes hard op te treden maar moet dusver toegeven dat het nog niet veel heeft kunnen helpen. In El Salvador hanteert men de "super mano duro" of super harde hand waarbij men bij het hebben van tatoages al kans maakt op een ticket richting de gevangenis. Ook hier hebben mensenrechtenorganisatie hun twijfels. Zij zeggen dat dit juist het omgekeerde zal bereiken. Erger nog, door deze nultolerantie zullen de bendes gesofisticeerder te werk gaan en moeilijker op te sporen zijn.
De oplossing voor deze problemen zal dus nog een lange tijd op zich laten wachten.
Ruben Heeren
Guatemala 3
Column 7 : “Alle hens aan dek”
Ondertussen wonen we al bijna 3 weken bij een gastgezin in Quetzaltenango, Guatemala, en we beginnen ons hier stilaan best thuis te voelen!
Deze week hebben we na onze schooluren ons eigen projectje opgestart. We hebben in een dorpje net buiten de stad 3 families ontmoet, die zoals zoveel anderen, alles verloren door de orkaan Stan. De meeste families op het platteland waren in totale onwetendheid dat er een orkaan hun kant op kwam. En terwijl iedereen in Europa en de rest van de wereld dagen op voorhand wist dat Stan met de dag sterker werd, werden de mensen hier verrast door nietsontzienende modderstromen en rivieren die totaal onverwacht uit hun oevers traden.
In de huizen waar we helpen kwam de modder 1 meter en het water tot 2 meter hoog en werkelijk alles werd verwoest: herinneringen, meubels, kledij, elektrische aparaten waar mensen jaren voor gespaard hadden,… Alles weg in een paar uur en geen verzekering om op terug te vallen.
Ondanks de vele donaties van andere landen vertellen de gewone mensen allemaal hetzelfde verhaal: omwille van de corruptie gaat er effectief heel erg weinig naar de mensen die het het meeste nodig hebben.
Sommige streken krijgen hulp van NGO’s, maar dit gebied rond Quetzaltenango staat er behoorlijk alleen voor.
We hebben in onze Spaanse school een oproep gedaan en samen met een tiental medestudenten zijn we gisteren aan de slag gegaan! Opgedroogde modder wegscheppen, muren afschrobben, puin ruimen,… the full throttle!
Dankzij gulle familie en vrienden konden we de gezinnen al een heuse voedselvoorraad cadeau doen en we hopen in de komende weken nog meer te kunnen doen!
In de komende dagen zullen er meer foto’s en info te vinden zijn op onze website!
PS: Mensen extra vragen hebben, kunnen ons altijd mailen op ruben_katrien@hotmail.com
Ondertussen wonen we al bijna 3 weken bij een gastgezin in Quetzaltenango, Guatemala, en we beginnen ons hier stilaan best thuis te voelen!
Deze week hebben we na onze schooluren ons eigen projectje opgestart. We hebben in een dorpje net buiten de stad 3 families ontmoet, die zoals zoveel anderen, alles verloren door de orkaan Stan. De meeste families op het platteland waren in totale onwetendheid dat er een orkaan hun kant op kwam. En terwijl iedereen in Europa en de rest van de wereld dagen op voorhand wist dat Stan met de dag sterker werd, werden de mensen hier verrast door nietsontzienende modderstromen en rivieren die totaal onverwacht uit hun oevers traden.
In de huizen waar we helpen kwam de modder 1 meter en het water tot 2 meter hoog en werkelijk alles werd verwoest: herinneringen, meubels, kledij, elektrische aparaten waar mensen jaren voor gespaard hadden,… Alles weg in een paar uur en geen verzekering om op terug te vallen.
Ondanks de vele donaties van andere landen vertellen de gewone mensen allemaal hetzelfde verhaal: omwille van de corruptie gaat er effectief heel erg weinig naar de mensen die het het meeste nodig hebben.
Sommige streken krijgen hulp van NGO’s, maar dit gebied rond Quetzaltenango staat er behoorlijk alleen voor.
We hebben in onze Spaanse school een oproep gedaan en samen met een tiental medestudenten zijn we gisteren aan de slag gegaan! Opgedroogde modder wegscheppen, muren afschrobben, puin ruimen,… the full throttle!
Dankzij gulle familie en vrienden konden we de gezinnen al een heuse voedselvoorraad cadeau doen en we hopen in de komende weken nog meer te kunnen doen!
In de komende dagen zullen er meer foto’s en info te vinden zijn op onze website!
PS: Mensen extra vragen hebben, kunnen ons altijd mailen op ruben_katrien@hotmail.com
Guatemala 2
Column 6 : Kippenbus
Elke rit met het openbaar vervoer in Centraal Amerika is een avontuur op zich, dus de hoogste tijd voor een kleine omschrijving!
De “lijnbussen” in Guatemala zijn extra uniek omdat het oude, afgedankte Amerikaanse schoolbussen zijn. Op sommige plaatsen zijn ze nog even kanariegeel als 20 of 30 jaar geleden, maar de meeste bussen krijgen een nieuw Guatemaals tintje en soms zijn het echt rijdende kunstwerken!
Zowel de lokale mensen als de toeristen noemen de bussen “chicken buses” omdat de medereizigers vaak net aangekochte kuikens, kippen of ganzen vervoeren, die vrolijk zitten te kakelen in de bagagerekjes boven je hoofd!
En nu… de rit!
Een tweepersoonszitje in Guatemala is per definitie voor 3 of 4 personen. Wat betekent dat het doodnormaal is dat er plots een kind op je schoot zit en dat je buurman liefdevol zijn hoofd op je schouder legt om gezellig te pitten, terwijl jij je afvraagt of je de enige bent die het moeilijk vindt om te knikkebollen terwijl er een KEIHARDE Spaanstalige Eddy Wally door de speakers galmt! Dankzij de erg populaire snelheidsdrempels, die eerder lijken op een hoge stoeprand dwars over de weg, heb je daarbij ook nog eens de eer en het genoegen om 15% van de rit in een soort van zweefpositie te verkeren, waarna je uiteraard weer erg onzacht in je zitje terecht komt!
Jaja, en ons plan is over land tot Chili, dat belooft!
Elke rit met het openbaar vervoer in Centraal Amerika is een avontuur op zich, dus de hoogste tijd voor een kleine omschrijving!
De “lijnbussen” in Guatemala zijn extra uniek omdat het oude, afgedankte Amerikaanse schoolbussen zijn. Op sommige plaatsen zijn ze nog even kanariegeel als 20 of 30 jaar geleden, maar de meeste bussen krijgen een nieuw Guatemaals tintje en soms zijn het echt rijdende kunstwerken!
Zowel de lokale mensen als de toeristen noemen de bussen “chicken buses” omdat de medereizigers vaak net aangekochte kuikens, kippen of ganzen vervoeren, die vrolijk zitten te kakelen in de bagagerekjes boven je hoofd!
En nu… de rit!
Een tweepersoonszitje in Guatemala is per definitie voor 3 of 4 personen. Wat betekent dat het doodnormaal is dat er plots een kind op je schoot zit en dat je buurman liefdevol zijn hoofd op je schouder legt om gezellig te pitten, terwijl jij je afvraagt of je de enige bent die het moeilijk vindt om te knikkebollen terwijl er een KEIHARDE Spaanstalige Eddy Wally door de speakers galmt! Dankzij de erg populaire snelheidsdrempels, die eerder lijken op een hoge stoeprand dwars over de weg, heb je daarbij ook nog eens de eer en het genoegen om 15% van de rit in een soort van zweefpositie te verkeren, waarna je uiteraard weer erg onzacht in je zitje terecht komt!
Jaja, en ons plan is over land tot Chili, dat belooft!
Guatemala 2
Column 6 : Kippenbus
Elke rit met het openbaar vervoer in Centraal Amerika is een avontuur op zich, dus de hoogste tijd voor een kleine omschrijving!
De “lijnbussen” in Guatemala zijn extra uniek omdat het oude, afgedankte Amerikaanse schoolbussen zijn. Op sommige plaatsen zijn ze nog even kanariegeel als 20 of 30 jaar geleden, maar de meeste bussen krijgen een nieuw Guatemaals tintje en soms zijn het echt rijdende kunstwerken!
Zowel de lokale mensen als de toeristen noemen de bussen “chicken buses” omdat de medereizigers vaak net aangekochte kuikens, kippen of ganzen vervoeren, die vrolijk zitten te kakelen in de bagagerekjes boven je hoofd!
En nu… de rit!
Een tweepersoonszitje in Guatemala is per definitie voor 3 of 4 personen. Wat betekent dat het doodnormaal is dat er plots een kind op je schoot zit en dat je buurman liefdevol zijn hoofd op je schouder legt om gezellig te pitten, terwijl jij je afvraagt of je de enige bent die het moeilijk vindt om te knikkebollen terwijl er een KEIHARDE Spaanstalige Eddy Wally door de speakers galmt! Dankzij de erg populaire snelheidsdrempels, die eerder lijken op een hoge stoeprand dwars over de weg, heb je daarbij ook nog eens de eer en het genoegen om 15% van de rit in een soort van zweefpositie te verkeren, waarna je uiteraard weer erg onzacht in je zitje terecht komt!
Jaja, en ons plan is over land tot Chili, dat belooft!
Elke rit met het openbaar vervoer in Centraal Amerika is een avontuur op zich, dus de hoogste tijd voor een kleine omschrijving!
De “lijnbussen” in Guatemala zijn extra uniek omdat het oude, afgedankte Amerikaanse schoolbussen zijn. Op sommige plaatsen zijn ze nog even kanariegeel als 20 of 30 jaar geleden, maar de meeste bussen krijgen een nieuw Guatemaals tintje en soms zijn het echt rijdende kunstwerken!
Zowel de lokale mensen als de toeristen noemen de bussen “chicken buses” omdat de medereizigers vaak net aangekochte kuikens, kippen of ganzen vervoeren, die vrolijk zitten te kakelen in de bagagerekjes boven je hoofd!
En nu… de rit!
Een tweepersoonszitje in Guatemala is per definitie voor 3 of 4 personen. Wat betekent dat het doodnormaal is dat er plots een kind op je schoot zit en dat je buurman liefdevol zijn hoofd op je schouder legt om gezellig te pitten, terwijl jij je afvraagt of je de enige bent die het moeilijk vindt om te knikkebollen terwijl er een KEIHARDE Spaanstalige Eddy Wally door de speakers galmt! Dankzij de erg populaire snelheidsdrempels, die eerder lijken op een hoge stoeprand dwars over de weg, heb je daarbij ook nog eens de eer en het genoegen om 15% van de rit in een soort van zweefpositie te verkeren, waarna je uiteraard weer erg onzacht in je zitje terecht komt!
Jaja, en ons plan is over land tot Chili, dat belooft!
Guatemala
Column 5: Back to school
Na 5 weken Mexico zitten we ondertussen al 5 dagen in Guatemala. In Quetzaltenango om precies te zijn en hoewel we hier op 2300 meter zitten, het winter aan het worden is en er NERGENS enige vorm van verwarming te bespeuren is, hebben we beslist om hier gezellig een paar weekjes te blijven plakken voor Spaanse les!
We zijn dan ook maar meteen voor” the full monty” gegaan!
Sinds maandag wonen we bij een Guatemaals gastgezin (gezellig bij oma Mimi, haar dochter en kleindochter), elke voormiddag 5 uur “one on one” les, in de namiddag studeren we onze nieuwe woordjes, kijken we Spaanse films, 3 maal per dag aan tafel met onze nieuwe familie en ‘s avonds gezellig ontspannen met Salsa lessen of pinten pakken met onze medestudenten (er zitten zelfs op deze recreatieve momenten een aantal fundamentalistiche Spanish-extremisten tussen, die ook ‘s avonds weigeren een woord Engels te spreken!)
Het Spaans gaat op die manier natuurlijk wel hard vooruit, daar je persoonlijke maestro zich helemaal aanpast aan jouw behoeften, interesses, niveau en tempo.
Morgen ga ik met mijn juffie op pad! Ze neemt me mee naar de markt en gaat me de ECHTE lokale prijzen leren en hoe je op z’n Guatemaals moet afdingen!
Dat noem ik nog eens waar voor je geld!
Na 5 weken Mexico zitten we ondertussen al 5 dagen in Guatemala. In Quetzaltenango om precies te zijn en hoewel we hier op 2300 meter zitten, het winter aan het worden is en er NERGENS enige vorm van verwarming te bespeuren is, hebben we beslist om hier gezellig een paar weekjes te blijven plakken voor Spaanse les!
We zijn dan ook maar meteen voor” the full monty” gegaan!
Sinds maandag wonen we bij een Guatemaals gastgezin (gezellig bij oma Mimi, haar dochter en kleindochter), elke voormiddag 5 uur “one on one” les, in de namiddag studeren we onze nieuwe woordjes, kijken we Spaanse films, 3 maal per dag aan tafel met onze nieuwe familie en ‘s avonds gezellig ontspannen met Salsa lessen of pinten pakken met onze medestudenten (er zitten zelfs op deze recreatieve momenten een aantal fundamentalistiche Spanish-extremisten tussen, die ook ‘s avonds weigeren een woord Engels te spreken!)
Het Spaans gaat op die manier natuurlijk wel hard vooruit, daar je persoonlijke maestro zich helemaal aanpast aan jouw behoeften, interesses, niveau en tempo.
Morgen ga ik met mijn juffie op pad! Ze neemt me mee naar de markt en gaat me de ECHTE lokale prijzen leren en hoe je op z’n Guatemaals moet afdingen!
Dat noem ik nog eens waar voor je geld!
Mexico 4
Column 4 : Cowboys of indiaantjes?
Mexico is een pief-poef-paf land en de mannen hier zijn rasechte macho’s! Cowboys bijna, soms met de totale outfit; cowboyhoed, de laarzen en het stoere wandelgangetje!
Ik heb ook nog nooit in mijn leven zoveel machinegeweren, pistolen en shotguns samen gezien! Niet alleen bij banken of geldtransporten, maar zelfs bij de ingang van busstations, shoppingcentra en marktjes staan stoere mannetjes met metrailleurs! Stel je voor dat thuis de security van een supermarkt met een Kalashnikov rond zou lopen! Ruben vroeg me of dit de mensen nu een veilig of net een onveilig gevoel geeft… Voor ons definitely het 2e!
Zou het de invloed van die gekke gringo’s (Amerikanen) zijn?
Mexicanen houden ook erg van politietroepen...
Als je dacht dat het in Belgie vroeger ingewikkeld was met de politie en de rijkswacht, moet je hier maar eens komen kijken!
Drukke-kruispunt-policia, touristpolicia, Highwaypolicia, manifestatiepolicia, policia in ieder dorp afzonderlijk… Allemaal met andere uniformpjes, de blik op “Rambo” en naar verluid ook allemaal even corrupt!
Als je bijvoorbeeld stomdronken tegengehouden wordt met de auto, volstaat 20 Euro vaak om gezellig weer verder te rijden!
Voor ons zijn het de laatste daagjes in Mexico, we blijven nog even voor Day of the death (een nationale feestdag, waarop de doden gevierd worden) en dan reizen we door naar het door orkaan Stan geteisterde Guatemala!
Mexico is een pief-poef-paf land en de mannen hier zijn rasechte macho’s! Cowboys bijna, soms met de totale outfit; cowboyhoed, de laarzen en het stoere wandelgangetje!
Ik heb ook nog nooit in mijn leven zoveel machinegeweren, pistolen en shotguns samen gezien! Niet alleen bij banken of geldtransporten, maar zelfs bij de ingang van busstations, shoppingcentra en marktjes staan stoere mannetjes met metrailleurs! Stel je voor dat thuis de security van een supermarkt met een Kalashnikov rond zou lopen! Ruben vroeg me of dit de mensen nu een veilig of net een onveilig gevoel geeft… Voor ons definitely het 2e!
Zou het de invloed van die gekke gringo’s (Amerikanen) zijn?
Mexicanen houden ook erg van politietroepen...
Als je dacht dat het in Belgie vroeger ingewikkeld was met de politie en de rijkswacht, moet je hier maar eens komen kijken!
Drukke-kruispunt-policia, touristpolicia, Highwaypolicia, manifestatiepolicia, policia in ieder dorp afzonderlijk… Allemaal met andere uniformpjes, de blik op “Rambo” en naar verluid ook allemaal even corrupt!
Als je bijvoorbeeld stomdronken tegengehouden wordt met de auto, volstaat 20 Euro vaak om gezellig weer verder te rijden!
Voor ons zijn het de laatste daagjes in Mexico, we blijven nog even voor Day of the death (een nationale feestdag, waarop de doden gevierd worden) en dan reizen we door naar het door orkaan Stan geteisterde Guatemala!
Mexico 3
Column 3: " Hostel huisdieren"
De afgelopen week zijn we de westkust van Mexico afgereisd naar het Zuiden: Een prachtige bergachtige route bezaaid met tropische bossen en geflankeerd door de woeste Pacific.
Op aanraden van medereizigers stopten we in Zihuatanejo, waar het zo gezellig is dat we er na een week nog steeds niet in geslaagd zijn om te vertrekken!
De eerste ochtend kwam Ruben opgewonden de slaapkamer binnenlopen, hij had ontdekt dat onze hostel een huisdier had dat gezellig in de communal kitchen op het aanrecht met zijn staart zat te zwaaien... Een leguaan van een halve meter!
Cool! Wij met z’n tweetjes naar beneden om te ontbijten en daar ontdekten we dat Lizzy (kwestie van het beest een naam te geven!) gezelschap gekregen had van een Mexicaan en een grote pot kokend water op het vuur!
Ons nog van geen kwaad bewust begonnen we aan ons zorgvuldig geprepareerd ontbijt tot er plots een vreselijke gil klonk... uit mijn mond!
De Mexicaan hield Lizzy met haar staart vast en hield haar LEVEND met haar kopje in het kokende water!!! Lizzy spartelde voor haar leven, het water spetterde alle kanten op en na een paar keer kopje onder waren we getuigen van de laatste stuiptrekkingen.
En die Mexicaan maar lachen! Hahahaha, ik had echt geen honger meer!
Vervolgens werd het beestje gevild, in stukken gehakt, ging het de pot in en een uurtje later was de soep klaar. “You want try?” vroeg onze vriend. “I’m a vegetarian” loog ik, en droop af.
De afgelopen week zijn we de westkust van Mexico afgereisd naar het Zuiden: Een prachtige bergachtige route bezaaid met tropische bossen en geflankeerd door de woeste Pacific.
Op aanraden van medereizigers stopten we in Zihuatanejo, waar het zo gezellig is dat we er na een week nog steeds niet in geslaagd zijn om te vertrekken!
De eerste ochtend kwam Ruben opgewonden de slaapkamer binnenlopen, hij had ontdekt dat onze hostel een huisdier had dat gezellig in de communal kitchen op het aanrecht met zijn staart zat te zwaaien... Een leguaan van een halve meter!
Cool! Wij met z’n tweetjes naar beneden om te ontbijten en daar ontdekten we dat Lizzy (kwestie van het beest een naam te geven!) gezelschap gekregen had van een Mexicaan en een grote pot kokend water op het vuur!
Ons nog van geen kwaad bewust begonnen we aan ons zorgvuldig geprepareerd ontbijt tot er plots een vreselijke gil klonk... uit mijn mond!
De Mexicaan hield Lizzy met haar staart vast en hield haar LEVEND met haar kopje in het kokende water!!! Lizzy spartelde voor haar leven, het water spetterde alle kanten op en na een paar keer kopje onder waren we getuigen van de laatste stuiptrekkingen.
En die Mexicaan maar lachen! Hahahaha, ik had echt geen honger meer!
Vervolgens werd het beestje gevild, in stukken gehakt, ging het de pot in en een uurtje later was de soep klaar. “You want try?” vroeg onze vriend. “I’m a vegetarian” loog ik, en droop af.
Mexico 2
Column 2: " The ass of the moon"
De eerste week in mexico was alvast gezellig! We bezochten Teotihuacan met zijn befaamde Maan- en Zonnetempel. Onze gids vertelde dat Mexico “The bellybutton of the moon” betekent... Ruben gniffelde meteen dat “The Ass of the moon” toepasselijker geweest was!
60% van de Mexicanen lijdt namelijk aan overgewicht. Niet echt verwonderlijk als je 3 keer per dag de keuze hebt tussen taco’s, tortilla’s en quesadilla’s! En de avondmaaltijd wordt, zover als wij ervaren hebben, door de locals liefst na 21h genuttigd, wat bij ons helemaal gelijk staat aan “straight to the butt”.
De regering probeert de laatste jaren erg om de vastgeroestte eetgewoonten te veranderen. Op bijna elke verpakking staat de voedselpiramide en op televisie worden er veel informatieve spots gedraaid… voorlopig tevergeefs!
De rest van de week verbleven we bij Mexicaanse vrienden in Guadalajara. Ze namen ons een aantal keer mee op sleeptouw zoals terrasjes doen op z’n Mexicaans (Piña colada, overal live bands, dansende mensen op lekkere salsa tunes, mmmh!) en de “Fiestas de Octubre”. Mexicanen houden van feesten, zo veel is duidelijk!!!
Deze fiestas duren een hele maand en gaan door op een groot festivalterrein net buiten de stad waar we vergast werden op een bruisende combinatie van live optredens, kermis, marktjes en lokale eetkraampjes.
Wat ons betreft, is er nog veel werk aan de winkel, zowel voor het Spaans als voor het dirty dancing gedeelte!
De eerste week in mexico was alvast gezellig! We bezochten Teotihuacan met zijn befaamde Maan- en Zonnetempel. Onze gids vertelde dat Mexico “The bellybutton of the moon” betekent... Ruben gniffelde meteen dat “The Ass of the moon” toepasselijker geweest was!
60% van de Mexicanen lijdt namelijk aan overgewicht. Niet echt verwonderlijk als je 3 keer per dag de keuze hebt tussen taco’s, tortilla’s en quesadilla’s! En de avondmaaltijd wordt, zover als wij ervaren hebben, door de locals liefst na 21h genuttigd, wat bij ons helemaal gelijk staat aan “straight to the butt”.
De regering probeert de laatste jaren erg om de vastgeroestte eetgewoonten te veranderen. Op bijna elke verpakking staat de voedselpiramide en op televisie worden er veel informatieve spots gedraaid… voorlopig tevergeefs!
De rest van de week verbleven we bij Mexicaanse vrienden in Guadalajara. Ze namen ons een aantal keer mee op sleeptouw zoals terrasjes doen op z’n Mexicaans (Piña colada, overal live bands, dansende mensen op lekkere salsa tunes, mmmh!) en de “Fiestas de Octubre”. Mexicanen houden van feesten, zo veel is duidelijk!!!
Deze fiestas duren een hele maand en gaan door op een groot festivalterrein net buiten de stad waar we vergast werden op een bruisende combinatie van live optredens, kermis, marktjes en lokale eetkraampjes.
Wat ons betreft, is er nog veel werk aan de winkel, zowel voor het Spaans als voor het dirty dancing gedeelte!
Mexico
Column 1: Mexico city, dangers and annoyances
Mexico City, Dangers and annoyances…
Bij de landing in Mexico City werden we meteen verrast door de spontaneiteit van de Mexicanen: De piloot zorgde voor een vlotte vlucht en een veilige landing en het moment dat het landingsgestel de grand raakte barstte er een fluit-, klap- en roepconcert los!
Heel wat anders dan de bescheiden applausjes waar wij Westerlingen ons soms aan wagen!
Ook de rest ging vlot; rugzakken kwamen door het luikje (altijd een verademing!), visumstempel OK en bij de customs, waar je een soort van lottrekking hebt door op een knop te drukken, kregen we groen licht (rood = Alles uipakken).
Too good to be true???? Yep...
Toen we het adres van ons hotelletje aan een taxichaffeur lieten zien, kregen een hevig hoofdgeschud en ‘No es possibile, manifestacion’ als antwoord...
Shit! Tijdens de vlucht las ik nog in onze Lonely Planet onder het hoofdstuk “dangers and annoyances”: vermijd betogingen en loop na zonsondergang best niet meer alleen door de straten van Mexico City...
Niemand kon ons vertellen wat voor een manifestatie het was en hoe lang het nog ging duren!
Daar stonden we dan met al ons hebben en houden en het begon al donker te worden!
Uiteindelijk vonden we een vriendelijke taxichauffeur die ons trakteerde op 20 minuten verkeersimprovisatie (lees: compleet losgeslagen, geen gordels te bespeuren, geen verkeersregels en witte knokels van het vasthouden aan de hendeltjes!) Hihaaaaaaaaaaaaaaaa
Eenmaal in het historisch centrum van Mexico City wandelden we opgelucht, in de zakkende avondzon, door de afgezette straten. Op elke hoek zwaarbewapende politietroepen en in plaats van hordes hooligans zwalpte er hier en daar een troepje zingende manifestanten over straat!
De Zocalo (het grote centale plein) met zijn gigantische wapperende vlag gaf ons het perfecte welkom.
De reis is begonnen... Mexico here we come !
Katrien
Mexico City, Dangers and annoyances…
Bij de landing in Mexico City werden we meteen verrast door de spontaneiteit van de Mexicanen: De piloot zorgde voor een vlotte vlucht en een veilige landing en het moment dat het landingsgestel de grand raakte barstte er een fluit-, klap- en roepconcert los!
Heel wat anders dan de bescheiden applausjes waar wij Westerlingen ons soms aan wagen!
Ook de rest ging vlot; rugzakken kwamen door het luikje (altijd een verademing!), visumstempel OK en bij de customs, waar je een soort van lottrekking hebt door op een knop te drukken, kregen we groen licht (rood = Alles uipakken).
Too good to be true???? Yep...
Toen we het adres van ons hotelletje aan een taxichaffeur lieten zien, kregen een hevig hoofdgeschud en ‘No es possibile, manifestacion’ als antwoord...
Shit! Tijdens de vlucht las ik nog in onze Lonely Planet onder het hoofdstuk “dangers and annoyances”: vermijd betogingen en loop na zonsondergang best niet meer alleen door de straten van Mexico City...
Niemand kon ons vertellen wat voor een manifestatie het was en hoe lang het nog ging duren!
Daar stonden we dan met al ons hebben en houden en het begon al donker te worden!
Uiteindelijk vonden we een vriendelijke taxichauffeur die ons trakteerde op 20 minuten verkeersimprovisatie (lees: compleet losgeslagen, geen gordels te bespeuren, geen verkeersregels en witte knokels van het vasthouden aan de hendeltjes!) Hihaaaaaaaaaaaaaaaa
Eenmaal in het historisch centrum van Mexico City wandelden we opgelucht, in de zakkende avondzon, door de afgezette straten. Op elke hoek zwaarbewapende politietroepen en in plaats van hordes hooligans zwalpte er hier en daar een troepje zingende manifestanten over straat!
De Zocalo (het grote centale plein) met zijn gigantische wapperende vlag gaf ons het perfecte welkom.
De reis is begonnen... Mexico here we come !
Katrien
Thailand 3
Beste mensjes!
Hier ben ik weer met voorlopig het LAATSTE verslag…
De laatste weken waren emotioneel erg zwaar, afscheid nemen van de studenten, de collega's, de zusters, ons huisje, Frieda onze zonnige huisgenote,…Die laatste periode lesgeven was ook erg druk gevuld met afscheidsfeestjes allerhande en we waren dan ook nog eens aan het voorbereiden voor de komst van mijn ouders!Ik had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn. Ken je dat gevoel nog dat je had op de laatste dag van een super leuk zomerkamp? Ik had niet gedacht dat ik dat gevoel ooit nog eens zou hebben! Dat gevoel van: "Alleen wie mee geweest is, weet hoe het was, een perfecte droomwereld waarin iedereen gelukkig samen is en dan…"
Mama en papa kwamen 7 september aan in Bangkok en we hebben met hen onze reis afgesloten met 2.5 week rondreizen in het land waar we dan al 2.5 maand aan het werken waren! Het weerzien was fantastisch na een jaar en we hebben er dan samen ook een leuke reis van gemaakt.
Eerst toonden we hen uiteraard het vrouwencentrum, we namen hen mee naar het kindercentrum om daar met het ingezamelde geld van DMS Diest Sinterklaas te gaan spelen, we gingen in Pattaya naar een travestietenshow "Alcazar" en we gingen eten bij onze vaste stekjes, waar iedereen ook erg verrast was om "mè" en "po" te ontmoeten!
Na het definitieve afscheid van Pattaya gingen we richting het zuiden.De provincie van Krabi (800 km ten zuiden van Bangkok) staat bekend voor zijn schilderachtige kustlijn: witte standen, tientallen eilanden, steil uitgesneden kalksteenrotsen zowel op het land als in de zee, heuvels, rubberplantages,… We deden er een aantal daguitstapjes zoals een eilandentocht, een jungletrekking met olifanten en we hadden verschillende super-snorkel-momenten!
Onze tweede grote stop waren de Phi Phi eilanden (de fameuze opname locatie voor de film "The Beach" )! Schoon natuurlijk, maar heel erg toeristisch en dus een beetje te druk! We kwamen er Frieda (onze huisgenote) en haar vriendinnetje daar tegen, dus dat was weer even mooi meegenomen! We zijn ook nog eens gaan duiken daar, de moeite, pfiew…
Na deze portie strand en turkoois water was het tijd voor wat afwisseling! We namen de nachtbus tot Kanchanaburi (130 km ten westen van Bangkok). Deze provincie grenst aan Birma en heeft heel wat te bieden, hoewel het niet meteen de meest voor-de-hand-liggende bestemming is. De provinciehoofdstad staat bekend voor de "Bridge Over The River Kwai". Tijdens de tweede wereldoorlog werden 100.000 krijgsgevangenen door de Japanners ingezet om een spoorweg te bouwen naar Birma. Velen stierven door het harde werk en de ontbering en er zijn dan ook verschillende militaire begraafplaatsen te vinden. Naast deze geschiedkundige troef heeft Kanchanaburi veel meer te bieden: prachtige oerwouden, kleine dorpen, brede rivieren, bergen, nationale parken, watervallen en grotten.We huurden fietsen om de streek te verkennen, deden een paar dagtripjes, namen de trein door het prachtige landschap en volgden een dag Thaise kookles bij een transseksueel! Schitterende ervaring weer, WE LOVE THAILAND!!!!!!!
We sloten de hele reis af met een drietal daagjes Bangkok: Floating markets, shoppen, prachtige tempels, het koninklijk paleis, tuk tuk-ritjes en daarna was het helaas tijd om naar huis te gaan!
We kwamen 25 september terug thuis en we werden warm ontvangen door een delegatie van de familie met een spandoek op de luchthaven en thuis zat de rest te wachten…Fijn om even terug thuis te zijn, maar we zijn nog niet klaar!!!!Dus voor iedereen die zich afvraagt of we nu in België gaan blijven, gaan samenwonen en kindjes gaan maken… Jullie zullen nog even moeten wachten, want dit jaar is ons veel te fel meegevallen om er nu mee te stoppen! We willen opnieuw gaan reizen en meer vrijwilligerswerk gaan doen…
Momenteel zijn we aan het solliciteren voor een job op een cruiseline. Of het gaat lukken weten we nog niet, maar één ding staat vast, we moeten even financieel bijtanken voor we weer kunnen vertrekken! We houden jullie op de hoogte en als alles goed gaat staan er binnenkort weer nieuwe foto's en verslagen van andere continenten op de site!We'll keep you posted…
Nu is het de hoogste tijd om wat dankbetuigingen te uiten!!!!!!!!!!!!!!Bedankt aan iedereen die ons persoonlijk en/of de projecten gesteund hebben…Bedankt, Bjorn, onze webmaster die elke maand onze site schonekes aanpaste en ook onze prachtige website op poten gezet heeft… 15.000 bezoekers, dat kan al tellen!Bedankt, Veerle en Nele om ons onze prachtigste job ooit te bezorgen in Thailand, bedankt voor de steun en de tips!!!!Bedankt aan de sponsors, de trouwe lezers, de gastenboek-berichtjes-schrijvers en de vrienden en familie die een heel jaar contact gehouden hebben en ons zo fijn opgevangen hebben bij onze thuiskomst!
Liefs en tot snel,
Katrien en Ruben
Hier ben ik weer met voorlopig het LAATSTE verslag…
De laatste weken waren emotioneel erg zwaar, afscheid nemen van de studenten, de collega's, de zusters, ons huisje, Frieda onze zonnige huisgenote,…Die laatste periode lesgeven was ook erg druk gevuld met afscheidsfeestjes allerhande en we waren dan ook nog eens aan het voorbereiden voor de komst van mijn ouders!Ik had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn. Ken je dat gevoel nog dat je had op de laatste dag van een super leuk zomerkamp? Ik had niet gedacht dat ik dat gevoel ooit nog eens zou hebben! Dat gevoel van: "Alleen wie mee geweest is, weet hoe het was, een perfecte droomwereld waarin iedereen gelukkig samen is en dan…"
Mama en papa kwamen 7 september aan in Bangkok en we hebben met hen onze reis afgesloten met 2.5 week rondreizen in het land waar we dan al 2.5 maand aan het werken waren! Het weerzien was fantastisch na een jaar en we hebben er dan samen ook een leuke reis van gemaakt.
Eerst toonden we hen uiteraard het vrouwencentrum, we namen hen mee naar het kindercentrum om daar met het ingezamelde geld van DMS Diest Sinterklaas te gaan spelen, we gingen in Pattaya naar een travestietenshow "Alcazar" en we gingen eten bij onze vaste stekjes, waar iedereen ook erg verrast was om "mè" en "po" te ontmoeten!
Na het definitieve afscheid van Pattaya gingen we richting het zuiden.De provincie van Krabi (800 km ten zuiden van Bangkok) staat bekend voor zijn schilderachtige kustlijn: witte standen, tientallen eilanden, steil uitgesneden kalksteenrotsen zowel op het land als in de zee, heuvels, rubberplantages,… We deden er een aantal daguitstapjes zoals een eilandentocht, een jungletrekking met olifanten en we hadden verschillende super-snorkel-momenten!
Onze tweede grote stop waren de Phi Phi eilanden (de fameuze opname locatie voor de film "The Beach" )! Schoon natuurlijk, maar heel erg toeristisch en dus een beetje te druk! We kwamen er Frieda (onze huisgenote) en haar vriendinnetje daar tegen, dus dat was weer even mooi meegenomen! We zijn ook nog eens gaan duiken daar, de moeite, pfiew…
Na deze portie strand en turkoois water was het tijd voor wat afwisseling! We namen de nachtbus tot Kanchanaburi (130 km ten westen van Bangkok). Deze provincie grenst aan Birma en heeft heel wat te bieden, hoewel het niet meteen de meest voor-de-hand-liggende bestemming is. De provinciehoofdstad staat bekend voor de "Bridge Over The River Kwai". Tijdens de tweede wereldoorlog werden 100.000 krijgsgevangenen door de Japanners ingezet om een spoorweg te bouwen naar Birma. Velen stierven door het harde werk en de ontbering en er zijn dan ook verschillende militaire begraafplaatsen te vinden. Naast deze geschiedkundige troef heeft Kanchanaburi veel meer te bieden: prachtige oerwouden, kleine dorpen, brede rivieren, bergen, nationale parken, watervallen en grotten.We huurden fietsen om de streek te verkennen, deden een paar dagtripjes, namen de trein door het prachtige landschap en volgden een dag Thaise kookles bij een transseksueel! Schitterende ervaring weer, WE LOVE THAILAND!!!!!!!
We sloten de hele reis af met een drietal daagjes Bangkok: Floating markets, shoppen, prachtige tempels, het koninklijk paleis, tuk tuk-ritjes en daarna was het helaas tijd om naar huis te gaan!
We kwamen 25 september terug thuis en we werden warm ontvangen door een delegatie van de familie met een spandoek op de luchthaven en thuis zat de rest te wachten…Fijn om even terug thuis te zijn, maar we zijn nog niet klaar!!!!Dus voor iedereen die zich afvraagt of we nu in België gaan blijven, gaan samenwonen en kindjes gaan maken… Jullie zullen nog even moeten wachten, want dit jaar is ons veel te fel meegevallen om er nu mee te stoppen! We willen opnieuw gaan reizen en meer vrijwilligerswerk gaan doen…
Momenteel zijn we aan het solliciteren voor een job op een cruiseline. Of het gaat lukken weten we nog niet, maar één ding staat vast, we moeten even financieel bijtanken voor we weer kunnen vertrekken! We houden jullie op de hoogte en als alles goed gaat staan er binnenkort weer nieuwe foto's en verslagen van andere continenten op de site!We'll keep you posted…
Nu is het de hoogste tijd om wat dankbetuigingen te uiten!!!!!!!!!!!!!!Bedankt aan iedereen die ons persoonlijk en/of de projecten gesteund hebben…Bedankt, Bjorn, onze webmaster die elke maand onze site schonekes aanpaste en ook onze prachtige website op poten gezet heeft… 15.000 bezoekers, dat kan al tellen!Bedankt, Veerle en Nele om ons onze prachtigste job ooit te bezorgen in Thailand, bedankt voor de steun en de tips!!!!Bedankt aan de sponsors, de trouwe lezers, de gastenboek-berichtjes-schrijvers en de vrienden en familie die een heel jaar contact gehouden hebben en ons zo fijn opgevangen hebben bij onze thuiskomst!
Liefs en tot snel,
Katrien en Ruben
Thailand 2
Verslag 2: Pattaya
Hier nog eens een verslagje uit het neonverlichte pattaya, waar de lichtvervuiling niet wit is maar roze, honderden Europeanen hand in hand lopen met hun "chick of the day" en de bars zich klaarmaken voor het dagelijks cabaret. Als een van de weinige mannen hier in Pattaya, die niet is gekomen voor het sextoerisme, is het moeilijk te vertellen hoe ik me voel. In de eerste plaats behoorlijk beschaamd voor het beeld van "de Europese man" dat hier ten toon wordt gesteld, hoewel niet alle gevallen beschamend zijn. Veel mannen hier zijn al op vergevorderde leeftijd en hebben misschien een scheiding achter de rug of hun vrouw verloren. Dat is de groep waar ik persoonlijk mee kan leven. Het is die andere veel grotere groep waar ik problemen mee heb. De kerels van mijn leeftijd of iets ouder die hier komen om zoveel mogelijk vrouwen voor zo weinig mogelijk geld in hun bed te krijgen. Daar heb ik het nog het moeilijkst mee. Of de grote hordes Pakistanen en Saudi's die hier elk 3 Thaise liefjes hebben maar hun dochters zouden vermoorden als ze sex zouden hebben voor het huwelijk. Om nog maar te zwijgen van de kolossen van 50-60 jaar die hier met zo een sprietje van 18 hand in hand paraderen.Anyway…Wij zijn ondertussen al aan onze laatste week lesgeven toe. En ik moet zeggen dat hoe heftig de afgelopen 2 maanden ook geweest zijn voor ons, het is maar een peulschil in vergelijking met wat we ervoor terugkregen. De afgelopen maand hebben we opnieuw veel dingen gedaan, gezien en gehoord, dingen die ons voor de rest van ons leven niet meer zullen loslaten. Zo zijn we vorige week naar het HIV/AIDS- centrum in Rayong (Camelian social centre) geweest.. Als ik er zo achteraf op terugkijk heeft het me erg gepakt. De kinderen die daar rond je nek kwamen hangen van het moment je van de bus stapte. De magere, uitgeputte en stervende mensen die er hun laatste dagen aan het doorbrengen waren. Velen kregen AIDS door druggebruik of onveilige sex. De kinderen kregen het dan weer door hun moeder die besmet was. Er zijn echter ook vele verhalen over ontrouwe mannen die daarna hun vrouw en hun ongeboren kind besmetten, je moet het maar voor hebben. Het centrum is ondertussen 7 jaar oud en er zijn in die periode al ongeveer 500 mensen overleden. 2 weken geleden was er een nationale feestdag en hadden we een verlengd weekendje! We gingen naar Koh Chang met alle vrijwilligers, een mooi eilandje ten zuid-oosten van Pattaya, waar niet te veel volk is. We hadden een bungalow aan het strand (voor 5 euro per nacht!). Echt zoals in de boekskes met een palmboomke, wat rusige muziek op de achtergrond en relaxen maar! De 2de dag deden we een snorkel-tripje, met de hele bende gezellig op een boot swabberen. De 3de dag huurden Katrien en ik een brommertje en gingen we het eiland een beetje verkennen. Heel mooi en romatisch, leuke strandjes en prachtige zichten! Na een "vermoeiend" weekend begonnen we op maandag terug te werken in Pattaya!! Het lesgeven is echt supergoed. Ook sommige van de activiteiten die we doen zijn de moeite. Zo was er op 6 augustus moederdag (de verjaardag van de koningin). Al de leerlingen en vrijwilligers deden dan een act die te maken had met "moeder zijn", echt lachen.Wij zijn ook een volledige dag gaan meelopen in het kindercentrum. Een zeer drukke bedoening. Eerst gingen we met een busje de kinderen oppikken. De meeste van deze kinderen pikten we op op de meest onwaarschijnlijke plaatsen, waar de vuilnisbelt er 1 van was! Dan gaan de kinderen naar school en krijgen ze rijst te eten als ontbijt. De voormiddag krijgen ze les (wiskunde, thais, engels,…) en in de namiddag gaan de jonge kinderen slapen en de oudere gaan buiten in de tuin werken, sporten of krijgen speciale opdrachten. Allemaal best wel heftige ervaringen. Zo voorlopig laten we het hier weer bij.
GroetenRuben
Hier nog eens een verslagje uit het neonverlichte pattaya, waar de lichtvervuiling niet wit is maar roze, honderden Europeanen hand in hand lopen met hun "chick of the day" en de bars zich klaarmaken voor het dagelijks cabaret. Als een van de weinige mannen hier in Pattaya, die niet is gekomen voor het sextoerisme, is het moeilijk te vertellen hoe ik me voel. In de eerste plaats behoorlijk beschaamd voor het beeld van "de Europese man" dat hier ten toon wordt gesteld, hoewel niet alle gevallen beschamend zijn. Veel mannen hier zijn al op vergevorderde leeftijd en hebben misschien een scheiding achter de rug of hun vrouw verloren. Dat is de groep waar ik persoonlijk mee kan leven. Het is die andere veel grotere groep waar ik problemen mee heb. De kerels van mijn leeftijd of iets ouder die hier komen om zoveel mogelijk vrouwen voor zo weinig mogelijk geld in hun bed te krijgen. Daar heb ik het nog het moeilijkst mee. Of de grote hordes Pakistanen en Saudi's die hier elk 3 Thaise liefjes hebben maar hun dochters zouden vermoorden als ze sex zouden hebben voor het huwelijk. Om nog maar te zwijgen van de kolossen van 50-60 jaar die hier met zo een sprietje van 18 hand in hand paraderen.Anyway…Wij zijn ondertussen al aan onze laatste week lesgeven toe. En ik moet zeggen dat hoe heftig de afgelopen 2 maanden ook geweest zijn voor ons, het is maar een peulschil in vergelijking met wat we ervoor terugkregen. De afgelopen maand hebben we opnieuw veel dingen gedaan, gezien en gehoord, dingen die ons voor de rest van ons leven niet meer zullen loslaten. Zo zijn we vorige week naar het HIV/AIDS- centrum in Rayong (Camelian social centre) geweest.. Als ik er zo achteraf op terugkijk heeft het me erg gepakt. De kinderen die daar rond je nek kwamen hangen van het moment je van de bus stapte. De magere, uitgeputte en stervende mensen die er hun laatste dagen aan het doorbrengen waren. Velen kregen AIDS door druggebruik of onveilige sex. De kinderen kregen het dan weer door hun moeder die besmet was. Er zijn echter ook vele verhalen over ontrouwe mannen die daarna hun vrouw en hun ongeboren kind besmetten, je moet het maar voor hebben. Het centrum is ondertussen 7 jaar oud en er zijn in die periode al ongeveer 500 mensen overleden. 2 weken geleden was er een nationale feestdag en hadden we een verlengd weekendje! We gingen naar Koh Chang met alle vrijwilligers, een mooi eilandje ten zuid-oosten van Pattaya, waar niet te veel volk is. We hadden een bungalow aan het strand (voor 5 euro per nacht!). Echt zoals in de boekskes met een palmboomke, wat rusige muziek op de achtergrond en relaxen maar! De 2de dag deden we een snorkel-tripje, met de hele bende gezellig op een boot swabberen. De 3de dag huurden Katrien en ik een brommertje en gingen we het eiland een beetje verkennen. Heel mooi en romatisch, leuke strandjes en prachtige zichten! Na een "vermoeiend" weekend begonnen we op maandag terug te werken in Pattaya!! Het lesgeven is echt supergoed. Ook sommige van de activiteiten die we doen zijn de moeite. Zo was er op 6 augustus moederdag (de verjaardag van de koningin). Al de leerlingen en vrijwilligers deden dan een act die te maken had met "moeder zijn", echt lachen.Wij zijn ook een volledige dag gaan meelopen in het kindercentrum. Een zeer drukke bedoening. Eerst gingen we met een busje de kinderen oppikken. De meeste van deze kinderen pikten we op op de meest onwaarschijnlijke plaatsen, waar de vuilnisbelt er 1 van was! Dan gaan de kinderen naar school en krijgen ze rijst te eten als ontbijt. De voormiddag krijgen ze les (wiskunde, thais, engels,…) en in de namiddag gaan de jonge kinderen slapen en de oudere gaan buiten in de tuin werken, sporten of krijgen speciale opdrachten. Allemaal best wel heftige ervaringen. Zo voorlopig laten we het hier weer bij.
GroetenRuben
Thailand
Periode ( juli - september 2004)
Haaaaaai everybody!
Lang geleden! Hoe bevalt de Belgische zomer jullie?! Vakantie, ontspanning, verre en niet zo verre bestemmingen, terrasjes doen, feestjes en festivals,…
Wij hebben er ondertussen al 5 weken lesgeven opzitten! En het valt ons hier reuze mee.We werken (als vrijwilligers) in een opvangcentrum voor vrouwen die werkzaam zijn in de zeer actieve seksindustrie hier in Pattaya.
We leven in een huisje voor volunteers samen met een Nederlandse (Frieda) en we zijn al helemaal thuis in Thailand! Het Thais begint te vlotten en we beginnen al wat mensen en leuke plaatsen te kennen hier. We hebben zelfs al een stamcafe voor in de weekends!!!!!
Onze werkdagen zijn goed gevuld. Elke dag (behalve maandag, dan mogen we een beetje uitslapen!) om 7u opstaan om te gaan bidden en bezinnen met de nonnen in het centrum. Na een uurtje meditatie, bezinnen, sharen en zingen gaat de fietstocht richting het vrouwencentrum, waar we 2 uur in de voormiddag en 2 uur in de namiddag lesgeven. Deze maand geven we ook de avondklassen 2 keer per week 1.5 uur.We hebben 2 keer in de week vergadering met de volunteers, de nonnen en de Thai staff om afspraken te maken en eventuele problemen te bespreken.
Het lesgeven……Waaaaw, wat een ervaring, de droom van elke leerkracht! Gemotiveerde, respectvolle, aandachtige en lieve leerlingen.Ons publiek is heel erg gevarieerd, alle leeftijden (17 tot 50 jaar), soms heb je er 6, soms 26. De meesten zijn op 1 of andere manier werkzaam in de seksindustrie. In massage-salons, als barmeiden (lees: drankjes verkopen aan sekstoeristen die ze daarna mee naar hun kamer nemen), in hotels, als naaktdanseressen, tippelaarstertjes,…Dit is bijna ondenkbaar als ze allemaal glimlachend en enthousiast voor je zitten. Het centrum is voor de meeste meiden de ENIGE plaats waar ze zichzelf kunnen zijn, geen toneel, geen gevlei, geen bepotel. Voor velen is "Fountain of Life" het ENIGE lichtpunt in hun dagelijks leven, hun houvast, hun ontspanning, hun luisterend oor,…We hebben een heftige tijd hier: aan de ene kant heb ik nog nooit zoveel liefde en dankbaarheid ervaren, nog nooit met zo veel plezier lesgegeven en langs de andere kant heb ik nog nooit zoveel miserie van dichtbij gezien.
Ik kan nauwelijks omschrijven hoe het voelt. Je merkt echt hoe sommige meisjes aan je gehecht raken in 2 weken (en ik ook aan hen), ze beginnen je te vertrouwen, vertellen je soms erg persoonlijke verhalen en sommigen praten niet, maar geven je die blik met waterachtige oogjes die boekdelen spreekt.De meesten komen me elke dag na de les een knuffel geven en me persoonlijk bedanken voor de fijne les. Elke keer opnieuw ben ik geemotioneerd, ik denk niet dat er een betere drijfveer bestaat dan dat…
Een paar weken geleden was er geen elektriciteit in het centrum en namen we (de vrijwilligers: 2 Deense, 1 Hollandse en wij) de "leerlingen" mee naar het strand voor een beetje ontspanning. Zingen, spelletjes in het water, estafette,… SUPER DAG!!!!!!!
Terwijl je dit leest wordt er flink gewerkt aan het nieuwe centrum! Een groter gebouw, met meer mogelijkheden en iets meer comfort!Momenteel wordt er Thaise les, Engels, Duits, haartooi, computer, typles en snit en naad aangeboden in het centrum. In de toekomst komt er ook een kookklas en massage-les. Op die manier kunnen sommigen een andere weg inslaan op het carrierevlak.Dankzij de grote inzet van de leerlingen in Diest is er een waterpomp geinstalleerd. 60 meter diep, met ingebouwde filter, het hele centrum zal zo van water en drinkwater kunnen voorzien worden in een streek waar de mensen geen stromend water hebben, maar watertanks moeten kopen.
We hebben ondertussen ook al een hele Belgische deligatie over de vloer gehad!Hanne, An, Cleo en Kathleen kwamen ons bezoeken tijdens hun rondreis in het land van de glimlach!Echt goed om nog eens bij te babbelen en samen op stap te gaan!
Ik zal maar stilletjes afronden, anders wordt het een te lang verhaal, maar ik beloof in de loop van volgende week een uitgebreid verslag te schrijven met meer info over Pattaya als seksstad, de hele industrie, de cijfers, de problematiek en hoe het voelt om er dagelijks mee geconfronteerd te worden.
Tot gauw,
Liefs,Katrien
Haaaaaai everybody!
Lang geleden! Hoe bevalt de Belgische zomer jullie?! Vakantie, ontspanning, verre en niet zo verre bestemmingen, terrasjes doen, feestjes en festivals,…
Wij hebben er ondertussen al 5 weken lesgeven opzitten! En het valt ons hier reuze mee.We werken (als vrijwilligers) in een opvangcentrum voor vrouwen die werkzaam zijn in de zeer actieve seksindustrie hier in Pattaya.
We leven in een huisje voor volunteers samen met een Nederlandse (Frieda) en we zijn al helemaal thuis in Thailand! Het Thais begint te vlotten en we beginnen al wat mensen en leuke plaatsen te kennen hier. We hebben zelfs al een stamcafe voor in de weekends!!!!!
Onze werkdagen zijn goed gevuld. Elke dag (behalve maandag, dan mogen we een beetje uitslapen!) om 7u opstaan om te gaan bidden en bezinnen met de nonnen in het centrum. Na een uurtje meditatie, bezinnen, sharen en zingen gaat de fietstocht richting het vrouwencentrum, waar we 2 uur in de voormiddag en 2 uur in de namiddag lesgeven. Deze maand geven we ook de avondklassen 2 keer per week 1.5 uur.We hebben 2 keer in de week vergadering met de volunteers, de nonnen en de Thai staff om afspraken te maken en eventuele problemen te bespreken.
Het lesgeven……Waaaaw, wat een ervaring, de droom van elke leerkracht! Gemotiveerde, respectvolle, aandachtige en lieve leerlingen.Ons publiek is heel erg gevarieerd, alle leeftijden (17 tot 50 jaar), soms heb je er 6, soms 26. De meesten zijn op 1 of andere manier werkzaam in de seksindustrie. In massage-salons, als barmeiden (lees: drankjes verkopen aan sekstoeristen die ze daarna mee naar hun kamer nemen), in hotels, als naaktdanseressen, tippelaarstertjes,…Dit is bijna ondenkbaar als ze allemaal glimlachend en enthousiast voor je zitten. Het centrum is voor de meeste meiden de ENIGE plaats waar ze zichzelf kunnen zijn, geen toneel, geen gevlei, geen bepotel. Voor velen is "Fountain of Life" het ENIGE lichtpunt in hun dagelijks leven, hun houvast, hun ontspanning, hun luisterend oor,…We hebben een heftige tijd hier: aan de ene kant heb ik nog nooit zoveel liefde en dankbaarheid ervaren, nog nooit met zo veel plezier lesgegeven en langs de andere kant heb ik nog nooit zoveel miserie van dichtbij gezien.
Ik kan nauwelijks omschrijven hoe het voelt. Je merkt echt hoe sommige meisjes aan je gehecht raken in 2 weken (en ik ook aan hen), ze beginnen je te vertrouwen, vertellen je soms erg persoonlijke verhalen en sommigen praten niet, maar geven je die blik met waterachtige oogjes die boekdelen spreekt.De meesten komen me elke dag na de les een knuffel geven en me persoonlijk bedanken voor de fijne les. Elke keer opnieuw ben ik geemotioneerd, ik denk niet dat er een betere drijfveer bestaat dan dat…
Een paar weken geleden was er geen elektriciteit in het centrum en namen we (de vrijwilligers: 2 Deense, 1 Hollandse en wij) de "leerlingen" mee naar het strand voor een beetje ontspanning. Zingen, spelletjes in het water, estafette,… SUPER DAG!!!!!!!
Terwijl je dit leest wordt er flink gewerkt aan het nieuwe centrum! Een groter gebouw, met meer mogelijkheden en iets meer comfort!Momenteel wordt er Thaise les, Engels, Duits, haartooi, computer, typles en snit en naad aangeboden in het centrum. In de toekomst komt er ook een kookklas en massage-les. Op die manier kunnen sommigen een andere weg inslaan op het carrierevlak.Dankzij de grote inzet van de leerlingen in Diest is er een waterpomp geinstalleerd. 60 meter diep, met ingebouwde filter, het hele centrum zal zo van water en drinkwater kunnen voorzien worden in een streek waar de mensen geen stromend water hebben, maar watertanks moeten kopen.
We hebben ondertussen ook al een hele Belgische deligatie over de vloer gehad!Hanne, An, Cleo en Kathleen kwamen ons bezoeken tijdens hun rondreis in het land van de glimlach!Echt goed om nog eens bij te babbelen en samen op stap te gaan!
Ik zal maar stilletjes afronden, anders wordt het een te lang verhaal, maar ik beloof in de loop van volgende week een uitgebreid verslag te schrijven met meer info over Pattaya als seksstad, de hele industrie, de cijfers, de problematiek en hoe het voelt om er dagelijks mee geconfronteerd te worden.
Tot gauw,
Liefs,Katrien
Subscribe to:
Posts (Atom)
