Honduras

Column 12: Een woord is (g)een woord
Ongeveer een maand geleden gingen we in op de uitnodiging van een Nederlandse reisgezel om samen met 5 andere nationaliteiten een groot huis te huren en gezellig de eindejaarsfeesten door te brengen op het eiland Utila in Honduras!
Klinkt goed,he! Ja, dat vonden wij ook...
We kwamen allemaal samen op de afgesproken datum en na taxi’s, bussen en een misselijkmakende boottocht kwamen we met slappe benen, in het donker en in de regen, gepakt en gezakt aan op onze tropische bestemming. We sleurden onszelf met rugzakken en vele extra kilo’s aan drank voor de feesten tot aan de andere kant van het eiland naar ons gereserveerde stulpje!
Het huis was zoals beloofd gloednieuw, rustend op palen, met uitzicht op de
caraibische zee en hoewel het pijpestelen regende was iedereen gewoon blij dat we de komende 10 dagen samen zouden doorbrengen! Onze optimistische bui werd helaas al snel verpest door een staaltje Centraal-Amerikaanse eerlijkheid en zoals zoals vaak de zucht naar geld...
De kerel die ons de sleutels overhandigde haalde ons volledig uit onze feestbui toen hij over de prijs van het huis begon! Die was plots het dubbele van wat er duidelijk afgesproken was en hij liet ons de keuze tussen betalen of inpakken!
Na een hoop heen en weer getelefoneer, gepraat, een beetje geschreeuw en vooral heel veel Westerse diplomatie (waar we als Europeanen echt fier op mogen zijn) hadden we geen andere keuze dan meer te betalen, maar ook weer niet zo veel als onze inhalige vriend gehoopt had!
In de waan dat alles eindelijk geregeld was gingen we slapen en tot onze verbazing stond er "s morgens een wildvreemde vrouw met krulspelden in haar haar op ons terras die simpelweg zei dat we moesten inpakken en wegwezen omdat zij het optrekje beloofd had aan andere mensen! Nadat het huis aan ons was toegezegd was er blijkbaar interesse gekomen van andere mensen die voor een langere periode wilden huren! En daar simpele regels en morele codes die thuis al decenia werken hier niets waard zijn werd er in de plaats heen en weer geschreeuwd en gedreigd met een uitzetting door de politie! Na veel te veel adrenaline, hartkloppingen en 8 heel stijve benen wonnen we de strijd en ontsnapten we maar nipt aan een kerstavond in de regen, zonder een dak boven ons hoofd! Tijd om te vieren en dat deden we ook, verbonden met elkaar door gedeelde miserie en opluchting kookten we naar hartelust en brachten we samen een zalige kerst door!