Nicaragua 4

Column 17: 1e schooldag in Nicaragua (part I)In Nicaragua is het nieuwe schooljaar net begonnen en dit is een beetje hoe de eerste schooldag eruit ziet voor een ‘vrijwillige’ leerkracht.
Ik sta op om 5.45u (pijnlijk!), neem een koude douche (warm water is een overbodige luxe hier), maak een ontbijtje en fiets (onder begeleiding van het dagelijkse fluitconcert van werkmannen) naar het busstation waar een opdringerige kerel me probeert zijn bus op te tronen (buschauffeurs hier hebben geen vast loon, ze krijgen een percentage van de dagelijkse inkomsten, dus elke mogelijke passagier wordt de bus op gesleurd). Om 6.45u kom ik aan op school die om 7u zou beginnenen, er is NIEMAND! Ik klim door een gat in de omheining en zet me op een bankje terwijl ik geniet van de zonsopgang, de koelte (binnen 2 uur is het al weer 40 graden) en het zicht op de Mombacho vulkaan. Ik wacht en wacht en wacht, leerlingen druppelen stilaan binnen tot om 7.30u de eerste leerkrachten en de directrice arriveren. Ik vraag me af of we afgelopen nacht toevallig de klok een uur terug hadden moeten zetten, leve de punctualiteit!
Om 8u zijn er nog steeds geen lessen gestart en ik vraag voorzichtig wie ik zal assisteren. Aaaaaaaaah, de ‘Cordoba’ van de directrice is eindelijk gevallen!!!! Ik krijg te horen dat mijn lessen naar de namiddag verschoven zijn en of ik om 12u terug kan komen! Ik adem in en uit, glimlach en zeg ‘No problema’. Ondertussen is het 30 graden, ik begin te wandelen richting Granada terwijl er gefloten, getoeterd en geroepen wordt vanuit passerende vrachtwagens, pickups, auto’s en vanop fietsen...