Java 2

Deze week begon een beetje in mineur, want Ruben werd voor de tweede keer gevild door zware buikpijn en buikloop. We zaten dus een paar dagen vastgekluisterd aan de guesthouse (en het toilet!)… Ruben werd na menige bekers groene thee een heel pak immodium onder handen genomen door de eigenares (Tante) van de guesthouse. Nou… Wat een marteling! Ik zat erbij en had echt heel hard compassie met mijn schatje! Tante is helemaal thuis in drukpunten, massages en nog meer van die Oosterse toestanden… "Krok" heette de pijnlijke behandeling die Ruben kreeg. Met een muntstuk schrapen ze dan over je vel tot je er bloeduitstortingen van krijgt. Aan de roodheid van de huid kan je zien hoe ziek je bent. (Hoe roder je vel, hoe zieker) Ruben z'n rug, de billen, de borstkast en de voeten werden onder handen genomen. Deze pijnlijke affaire zou je achteraf beter maken… Op de foto's krijg je binnenkort bewijsmateriaal te zien van het resultaat!In het tweede deel van de week was er weer energie voor actie!!! We bezochten in Bandung een andere environmental NGO (Walhi) genaamd. Na de kennismaking trokken we samen met de mensen van Walhi naar Kampung Naga. (= Dragon Village)Wat we daar te zien kregen was prachtig… Een zelfvoorzienend dorp, bestaande uit houten huisjes met rieten daken. En wat een ligging! In een vallei, naast een rivier, tussen de rijstvelden en vlakbij het regenwoud. We werden rondgeleid door een inwoner van het dorp die vertelde dat het dorp met zijn eeuwenlange tradities en primitiviteit bedreigd wordt. Het regenwoud waarvan ze gedeeltelijk leven, wordt bedreigd omdat de regering de toestemming gegeven heeft om het te kappen. De inwoners, die leven van landbouw, visvangst en het regenwoud (zonder elektriciteit) roepen nu de hulp in van binnen- en buitenlandse NGO's om hun laatste stuk regenwoud en hun levenswijze te beschermen…Verder kreeg ik deze week mijn eerste echte cultuurshock, denk ik.We bezochten in Cibodas (waar we nu al een aantal weken verblijven) een aantal lagere schooltjes. We hadden een persoonlijke gids leren kennen, Eva genaamd. Zij en haar vader geven beide les op hetzelfde schooltje. Wat ik daar te zien en te horen kreeg heeft me behoorlijk van mijn theewater gebracht…De klassen zien er vreselijk uit: geen vloerbekleding, geen verf aan de muren, overal vocht en schimmel, lekkende daken, zelfgemaakte borden waar nauwelijks iets op te lezen valt, verouderde en versleten boeken, nauwelijks educatief materiaal of iets aan de muren…De leerlingen dragen hier allemaal een uniform en elke maand moeten ze een halve euro schoolgeld betalen. Velen kunnen of willen dit niet betalen, waardoor de school altijd geld tekort heeft. De overheid betaalt per school maar een heel beperkt aantal leerkrachten. Daarom moeten de directies vrijwilligers aannemen, die voor 5 Euro in de maand voltijds les moeten geven aan klassen van 50 tot 70 leerlingen!!! Eva is zo'n leerkracht, ik heb echt bewondering voor de moed die ze heeft om elke dag voor een hongerloon te gaan werken!. Haar vader wordt wel betaald door de overheid en hij verdient ongeveer 120 Euro per maand. Ruben en ik besloten na dit bezoek om iets te doen voor het schooltje van Eva. We vroegen wat ze konden gebruiken en toen bleek dat ze al een hele tijd geen muziekinstallatie meer hadden. We zijn er toen een paar dagen later samen op uit getrokken en we hebben dankzij de inspanningen van DMS Diest een installatie gekocht met een micro erbij en ook wat nieuwe Engelse boekjes en een cassette voor de uitspraak…Toen we het materiaal gingen brengen werden we plechtig ontvangen bij de directrice en daarna kregen we een voorstelling te zien op traditionele muziek met de nieuwe installatie! Zo dat was het weer! Tot de volgende keer!Katrien