Column 32: Busje komt zo
Een aantal maanden geleden mailde een goede vriend ons om te zeggen dat we maar beter snel van Centraal- naar Zuid-Amerika moesten vliegen, want dat we anders vies op onze neuzen zouden gaan kijken met al die immense afstanden in deze reusachtige landen! En ja… Nu voelen we het! Na meer dan 30 uur op de bus in 2 dagen over bochtige bergroutes, verschillende lange afstandsbussen, 3 nachten zonder slaap (danzij onmogelijke, nachtelijke vertrekuren) en nog eens een tiental uurtjes meer van wachten in koude busstations, zijn we er even helemaal klaar mee!
Het ziet er allemaal heel verleidelijk uit op de kaart en in ons jeugdig enthousiasme hielden we een tijdje geleden van die gesprekken van: ‘en dan pikken we op de weg nog een stukje Brazilie mee’, maar dat is verleden tijd!
We hebben voor de afwisseling in Bolivie ook eens een trein geprobeerd, maar dat was al helemaal een letterlijke nachtmerrie! Iedereen, zowel toeristen als lokalen, wil kaartjes en er zijn er nooit genoeg, wat een hoop gedrum, geroep en getier oplevert aan de loketten omtrent in de rij staan, je beurt afwachten en meer van dat! Dit alles om 01.00u ‘s nachts, in de kou en met als resultaat schamele 3e klas zitjes in een overvolle, klamme, stinkende wagon! Terwijl ik een beetje probeerde te slapen, mijn benen verstengeld in die van mijn doodvreemde, snurkende medereiziger en een wenende baby op de achtergrond, moest ik aan de Metro-lezers denken op mooie, snelle treinen en in warme Lijnbussen… Wat zijn de afstanden in ons landje toch zalig klein…
No comments:
Post a Comment