Ecuador

Column 23: De kloof
Via een Amerikaanse die we onderweg ergens hadden leren kennen en die hoorde dat onze tocht verder gezet werd naar Ecuador, kwamen we terecht bij een bevriende Equadoriaanse familie van haar in Quito! Via mail hadden we kort contact en een paar dagen later werden we opgewacht in de luchthaven door de dochter, Sandra, die een papier vasthield met onze namen op! Raar, zo in een auto stappen met vreemde mensen, die je vervolgens vriendelijk vragen hoe de vlucht was en je meenemen naar hun huis, waar je de rest van de week mag verblijven! Tijdens de rit rijden we door de stad, er wordt op ieder kruispunt gebedeld, jonge moedertjes met baby’s op hun rug gebonden lopen rakelings tussen de auto’s door op de drukke kruispunten. Na een half uurtje rijden we een residentiele wijk binnen, een oase van rust in een grote stad.
Wanneer we ‘s avonds aan tafel zitten met de ouders terwijl een meid het eten opdient, wordt het grote verschil tussen rijk en arm in landen als Ecuador weer pijnlijk duidelijk. Hoewel we met open armen ontvangen worden en iedereen heel lief is, wringen de opmerkingen over de Indigena (dit is hoe de inheemse volkeren in Latijns Amerika genoemd worden) die de ontwikkeling van het land zouden belemmeren omdat ze op dit moment de hele stad en het nationaal verkeer lamleggen als protest tegen het vrije handelsakkoord met de V.S.. Dit zijn delicate discussies en tijdens onze trip hebben we met mensen van zeer tegenstrijdige visies aan tafel gezeten. En hoewel landen als Ecuador toegevingen doen om mee te spelen op wereldvlak, blijft de vraag “wie heeft het meeste baat bij al deze verdragen?”