Mexico

Column 1: Mexico city, dangers and annoyances
Mexico City, Dangers and annoyances…
Bij de landing in Mexico City werden we meteen verrast door de spontaneiteit van de Mexicanen: De piloot zorgde voor een vlotte vlucht en een veilige landing en het moment dat het landingsgestel de grand raakte barstte er een fluit-, klap- en roepconcert los!
Heel wat anders dan de bescheiden applausjes waar wij Westerlingen ons soms aan wagen!
Ook de rest ging vlot; rugzakken kwamen door het luikje (altijd een verademing!), visumstempel OK en bij de customs, waar je een soort van lottrekking hebt door op een knop te drukken, kregen we groen licht (rood = Alles uipakken).
Too good to be true???? Yep...
Toen we het adres van ons hotelletje aan een taxichaffeur lieten zien, kregen een hevig hoofdgeschud en ‘No es possibile, manifestacion’ als antwoord...
Shit! Tijdens de vlucht las ik nog in onze Lonely Planet onder het hoofdstuk “dangers and annoyances”: vermijd betogingen en loop na zonsondergang best niet meer alleen door de straten van Mexico City...
Niemand kon ons vertellen wat voor een manifestatie het was en hoe lang het nog ging duren!
Daar stonden we dan met al ons hebben en houden en het begon al donker te worden!
Uiteindelijk vonden we een vriendelijke taxichauffeur die ons trakteerde op 20 minuten verkeersimprovisatie (lees: compleet losgeslagen, geen gordels te bespeuren, geen verkeersregels en witte knokels van het vasthouden aan de hendeltjes!) Hihaaaaaaaaaaaaaaaa
Eenmaal in het historisch centrum van Mexico City wandelden we opgelucht, in de zakkende avondzon, door de afgezette straten. Op elke hoek zwaarbewapende politietroepen en in plaats van hordes hooligans zwalpte er hier en daar een troepje zingende manifestanten over straat!
De Zocalo (het grote centale plein) met zijn gigantische wapperende vlag gaf ons het perfecte welkom.
De reis is begonnen... Mexico here we come !
Katrien